Ήταν στόχευση του φετινού συνεδρίου Invest GR (της Public Affairs and Networks) να στρέψει την συζήτηση στο μέλλον – Charting the Future o συνολικός τίτλος. Ξεχωρίσαμε όμως την εισαγωγική παρέμβαση του Γιάννη Μαστρογεωργίου – τον είχαμε αρχικά γνωρίσει στο «Δίκτυο» της Άννας Διαμαντοπούλου – Ειδικού Γραμματέα Προβλεπτικής Διακυβέρνησης, Strategic Foresight για να συνεννοηθούμε.

Ξεκινώντας από μια επεξήγηση του περί τίνος πρόκειται, επεξήγηση που δεν αποφεύγει να κάνει με υπομονή αλλά και καλόβολη διάθεση όποιο κι αν είναι το κοινό, ο Μαστρογεωργίου κατέθεσε την βασική διαφορά του foresight από την πρόβλεψη του μέλλοντος: στο πρώτο, εκείνο που επιχειρείται είναι η περιγραφή διαφόρων εκδοχών του μέλλοντος, με βαθμούς πιθανολόγησης ή απιθανότητας, με στοιχείο ευκταίου ή απευκταίου – όμως με μια λογική προετοιμασίας γι αυτές τις εκδοχές. Ανάγεται με άλλα λόγια η προσπάθεια αυτή, που επιχειρεί «να λαμβάνει τα ασθενή σήματα του μέλλοντος» στην κατεύθυνση της καλλιέργησης ενός μελλοντοστραφούς τρόπου σκέψης. «Future is a mindset», το ίδιο το μέλλον είναι ένας τρόπος να το προσεγγίζεις.

Και οι γενιές που έρχονται, οι γενιές που έφθασαν ήδη – αντί της Gen Z έχουμε πλέον την Gen A, την γενιά που έζησε εξαρχής την ψηφιακή εποχή – θα χρησιμοποιούν ως ρουτίνα την διαβόητη ΑΙ/την τεχνητή νοημοσύνη, προκειμένου ακριβώς να προδιαγράφουν εκδοχές του μέλλοντος. Και να κατευθύνονται σ’ αυτές τις εκδοχές, να πλοηγούνται στον ρου των πραγμάτων. (Βέβαια, για την ώρα δεν έχουμε αληθινά ΑΙ. Μάλλον έχουμε ΙΑ, Intelligent Assistance /ευφυή βοήθεια…)

Προσγειώνοντας, λοιπόν, στο τι μπορεί και τι δεν μπορεί να συνεισφέρει η λογική του strategic foresight στην έμπρακτη διακυβέρνηση, στο πώς με άλλα λόγια επιχειρείται (όχι σ’ εμάς, εν τέλει παντού) η μεταφορά από την γνώση που προσδοκάται να χτίζει αυτοπεποίθηση στην επίγνωση που δείχνει δρόμους, «χαράζει ναυσιπλοΐα», ο Γ. Μαστρογεωργίου επεσήμανε μια μέτρηση. Πολύτιμη. Δείτε: η μεγάλη, η πολύ μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων δεν – ΔΕΝ – θέλει να γνωρίζει το μέλλον. Αναμενόμενο, βέβαια, το ότι 85-90% δεν θέλουν να ξέρουν τα επερχόμενα αρνητικά. Όμως… μεταξύ 40% και 7^ο0% δεν θέλουν ούτε τα θετικά να γνωρίζουν εκ των προτέρων. Και τι ποσοστό είναι εκείνο που θέλει να γνωρίζει τα πάντα; Μόλις 1%!

 «Τροφή για σκέψη», κι αυτό. Και μάλιστα σε μια συζήτηση που, συνολικά, αφορούσε τις επενδύσεις/το επενδυτικό περιβάλλον – στο μέλλον…