Δεν είναι σωστό, δεν είναι ωραίο να μιλάει κανείς απαξιωτικά για κομματικές διαδικασίες – όμως η πλοκή των πραγμάτων στον ΣΥΡΙΖΑ μετά-την-Κασσελακιάδα φέρνει ένα τράνταγμα διαφορετικής τάξης. 

Ο ίδιος ο, σοκαρισμένος από το πώς έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του, πρόεδρος δεν είναι τόσο ότι ανέσυρε από την πιο άσχημη ελληνική πολιτική μνήμη την συζήτηση περί «κουκούλας» που φορέθηκε «στα αξιότιμα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής» (ίσως κάποιοι κοντινοί του θα μπορούσαν να του θυμίσουν ότι η έκφραση «κουκουλοφόροι» χρησιμοποιήθηκε την εποχή του σκανδάλου Novartis προκειμένου να τεθούν εκτός οι προστατευόμενοι μάρτυρες, θεσμός εξ εισαγωγής από τις ΗΠΑ…). Αφοπλιστική ήταν ήδη η ενόχληση/απορία του με τα διαδικαστικά, με το «τώρα θα αποφασίσουν πώς θα ψηφίσουν να ψηφίσουν» όταν συζητιόταν η μυστική ή ονομαστική ψηφοφορία: δεν ήξερε πού πήγαινε (να αρχηγεύσει), δεν ρώταγε; (τους αρχικά πολυπληθείς υποστηρικτές του); Ή όταν ένας σύνεδρος – Κασσελακικός, λένε – άρπαξε από το προεδρείο το μικρόφωνο ενώ μιλούσε η Κατερίνα Νοτοπούλου και το πέταξε. Μάλλον όμως θάπρεπε να κρατήσει κανείς από την έως εδώ διαδικασία στον ΣΥΡΙΖΑ-της-αυτοβύθισης την πικρή πλην ουσιαστικότατη διατύπωση/παραδοχή του ανατέλλοντος με ισχυρή λάμψη αστέρα – ή μήπως διάττοντος; – Παύλου Πολάκη: «τον αριστερισμό εγώ τον πέρασα μικρός». Mea culpa ή πολιτική αυτοψυχανάλυση;

Όπως κι αν έχει το πράγμα, όσοι κάποια στιγμή παραλλήλιζαν την ατμόσφαιρα στον ΣΥΡΙΖΑ με κλίμα φοιτητικών εκλογών, βγαίνουν λάθος! Το αληθινό πρότυπο είναι άλλο, κι ας το σκεφθούμε όσοι πείθουμε τον εαυτό μας να παρακολουθεί ακόμη τα δρώμενα: πρότυπο είναι τα ριάλιτι, της trash TV^. οδηγός είναι το βιτριολικό κλίμα των διαδικτυακών τσακωμών. (Ο άλλος θα πει, βέβαια, ότι έτσι ανέτειλε και έτσι μεσουράνησε – και τώρα πάλι βλέπουμε! – ένας Ντόναλντ Τραμπ, πλανητάρχης). Πάντως η κυβερνητική παράταξη μπορεί στην ΔΕΘ να επιχαίρει που «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σε πολιτική αφασία, το ΠΑΣΟΚ καταψήφισε όλες τις μεταρρυθμίσεις [οπότε], δεν υπάρχει σοβαρή πρόταση», κηρύσσοντας αυτάρεσκα την ΤΙΝΑ era/Εποχή του Δεν Υπάρχει Εναλλακτική^. οπότε η επιδεικτική απουσία από την ομιλία Μητσοτάκη των Κώστα Καραμανλή-Αντώνη Σαμαρά-Νικήτα Κακλαμάνη (και η τηλεοπτική εκφώνηση «κόκκινων γραμμών» στα εθνικά από Προκόπη Παυλόπουλο) εύκολα αποτινάσσεται. Όμως όταν το σπίτι του γείτονα σου καίγεται… Η πολιτική σκηνή είναι ενιαία, εν τέλει.

Αλλού όμως βρίσκεται η πιο άμεση απειλή: στο ΠΑΣΟΚ, με σκιές ΚΙΝΑΛ ή και Ελιάς: στην σκηνική διαδικασία επιλογής αρχηγού μεταξύ Νίκου Ανδρουλάκη-Χάρη Δούκα-Παύλου Γερουλάνου-Άννας Διαμαντοπούλου (κατά την σειρά των δημοκοπικών ευρημάτων, άλλωστε … δημοσκοπικά το ΠΑΣΟΚ βλέπει τον εαυτό του να γίνεται ήδη Αξιωματική Αντιπολίτευση). Εδώ, το πέρασμα σε φάση αλλαγής του Καταστατικού με αυτοανακήρυξη σε Διαρκές Συνέδριο ώστε να επιτραπεί η κάθοδος Δούκα στις κάλπες, απειλεί την ίδια την κάποια σοβαρότητα της διαδικασίας. Και βγάζει από την μέση την μελαγχολική διερώτηση αν θα αντιπροσωπεύσει κάτι από Αριστερά (γιόρταζε τα 50χρονα της Διακήρυξης «της 3^ης του Σεπτέμβρη») ή από Δεξιά (πιο πρόσφατες μνήμες συγκυβέρνησης).