Αγαπητοί μου αναγνώστες,

Η νέα μου στήλη, όπου μετακόμισα με χαρά προκειμένου να μπει σταδιακά και πάλι νέο αίμα στην 89χρονη πλέον Οικονομική Επιθεώρηση, που ξεκίνησε το 1934 ως Βιομηχανική Επιθεώρησις, θα παρουσιάζει και θα σχολιάζει ελεύθερα πτυχές της επικαιρότητας που δεν έχουν την τύχη να τραβήξουν την προσοχή του ευρύτερου κοινού.

Θα αναφέρεται στην επικαιρότητα, αλλά και στο παρελθόν. Ταυτόχρονα φιλοδοξεί να θίγει ζητήματα που, όπως φαίνεται, θα μας προβληματίζουν και στο μέλλον. Κοινή συνισταμένη θα είναι η απουσία –κατά τη δική μου υποκειμενική κρίση– επαρκούς δημόσιου διαλόγου και η αγνόηση αυτών των θεμάτων από την κοινή γνώμη.

Εδώ λοιπόν, στο πρώτο μου κείμενο της στήλης αυτής, θέλω να αναφερθώ στην ουσιαστική μελέτη των προβλημάτων της ελληνικής πραγματικότητας από την πλατφόρμα διαλόγου της «Κίνησης Πολιτών για μια ανοικτή κοινωνία», μιας μη κυβερνητικής οργάνωσης που ιδρύθηκε πριν από 35 χρόνια από τον βιομήχανο και βαθιά σκεπτόμενο πολίτη Θεόδωρο Παπαλεξόπουλο και που ακούραστα συνεχίζει το έργο της ως σήμερα.

Το εύρος της θεματολογίας με την οποία καταπιάνεται είναι πράγματι εντυπωσιακό: από την ενεργειακή κρίση ή τις υποκλοπές ως και την πολύκροτη δίκη Λιγνάδη, η πόρτα της «Κίνησης Πολιτών» για διάλογο και αντίλογο είναι ανοιχτή, με μια λογική σφαιρικής διερεύνησης των δύσκολων, αμφιλεγόμενων αυτών ζητημάτων, φιλοξενώντας τεκμηριωμένες γνώμες ειδικών και αγνοώντας κενά συνθήματα εντυπωσιασμού.

Στο σημείο αυτό δεν μπορώ να μη θυμηθώ και να μην επισημάνω τις θαρραλέες, επίμονες και ριζοσπαστικές φωνές μερικών προσώπων στον δημόσιο χώρο: του πρωτοπόρου στον οικονομικό Τύπο Σπύρου Βοβολίνη, του ιδρυτή και επί σχεδόν 60 χρόνια (από το 1934 ως το 1990) διευθυντή της Βιομηχανικής Επιθεωρήσεως, με μαχητική αρθρογραφία πάνω σε θέματα που και σήμερα ακόμη είναι επίκαιρα και πολλά από αυτά άλυτα, αλλά και του εκλεκτού διευθυντή του Οικονομικού Ταχυδρόμου ως το 1996 και σημερινού αρθρογράφου του κυριακάτικου Βήματος, του Γιάννη Μαρίνου, ο οποίος με τσουχτερή γλώσσα καυτηρίαζε τα κακώς κείμενα – και συνεχίζει (αναλυτική παρουσίαση της αρθρογραφίας του μπορείτε να βρείτε στο βιβλίο των Εκδόσεων Κέρκυρα-economia Publishing με τίτλο Ακατάλληλο για στρουθοκαμήλους, από τον Θανάση Παπανδρόπουλο).

Πολύτιμες στάθηκαν και οι ασυμβίβαστες απόψεις του πολιτικού Στέφανου Μάνου, που ενάντια στο ρεύμα έκανε τις πρώτες πεζοδρομήσεις στην Αθήνα αλλά και ανέλαβε άλλες καινοτόμες πρωτοβουλίες, ενώ απτόητος εξακολουθεί να ασκεί –χρήσιμη αλλά καθόλου δημοφιλή– κριτική.

Τώρα, στην αυγή μιας νέας χρονιάς, αξίζει να κλέψουμε χρόνο από τη διασκέδασή μας για να σκεφτούμε πώς θα θέλαμε να είναι η χώρα μας τα επόμενα 200 χρόνια. Οι εορτασμοί για το 1821 και μετά οι εκδηλώσεις μνήμης για το 1922 ολοκληρώθηκαν, αφήνοντας ως παρακαταθήκη σημαντικές μελέτες υψηλού επιπέδου, με νηφάλιες αλλά και ανατρεπτικές προσεγγίσεις.

Παρά τη συνολική τοξική ατμόσφαιρα με τα τραυματικά σκάνδαλα που μας περιβάλλει και τη συνεχιζόμενη μείζονα γεωπολιτική αστάθεια, χρειάζεται να επιμείνουμε στη δημιουργία ενός δυναμικού, λειτουργικού κλίματος ώστε να σταματήσει η αιμορραγία της φυγής των νέων επιστημόνων μας –και όχι μόνο– από τη χώρα μας.

Καλή χρονιά!