Με ανατροπές στις συμπεριφορές (και τις εικόνες: ζούμε καταφανώς σε εποχή όπου η εικόνα οδηγεί τις στάσεις και τις συμπεριφορές) σε σχέση με όσα έχουμε μάθει να θεωρούμε καθιερωμένα, έτσι θα προχωρούμε απ’ εδώ και πέρα.

Σ’ εμάς, η διαδοχή στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης –τον ΣΥΡΙΖΑ, με το (νωπό ακόμη) ριζοσπαστικό παρελθόν– , με μετάβαση στον αστερισμό Στέφανου Κασσελάκη δεν είναι μόνο θέμα εικόνας. Όσο κι αν στην εικόνα στράφηκαν οι προβολείς των ΜΜΕ: νέος, λαμπερός, επιθετικός στην επικοινωνία, με την προσωπική του ταυτότητα αντίστοιχα προβαλλόμενη. Η στροφή που επιχειρείται στον τρόπο λειτουργίας ενός κόμματος με αριστερές ρίζες και μνήμες, η επιλογή αρχηγού με διαδρομή (ιδιότυπης) αριστείας, με αμερικανική ρίζα και με τον αέρα του (μικρο-) εφοπλιστή δημιούργησε εξαρχής εσωτερικό σοκ: αποστασιοποιήσεις εμβληματικών προσώπων του χώρου, όπως του Νίκου Φίλη ή του Γιώργου Σταθάκη, ή και αποχωρήσεις όπως του Γρηγόρη Γεροτζιάφα με πικρά λόγια περί ηγεμόνευσης «από νεοφιλελεύθερη στρατηγική». Πάντως αυτή η αλλαγή πίστας στον ΣΥΡΙΖΑ… λειτουργεί και σαν βράχος που πέφτει σε λιμνάζοντα νερά στο συνολικό πολιτικό σύστημα. Σκεφθείτε π.χ. το ΠΑΣΟΚ.

Η πορεία στην κυβέρνηση δεν γνώρισε λιγότερα τραντάγματα, πέρα και απ’ εκείνα που απαίτησε/επέβαλε το πέρασμα των βίαιων φυσικών φαινομένων του καλοκαιρού και του Σεπτεμβρίου, με τις πλημμύρες να διαδέχονται τις πυρκαγιές. Έτσι, δεν θα είναι χωρίς αντίκτυπο το ότι σε επίπεδο ΚΥΣΕΑ ανοίχτηκε νέα εποχή διαχείρισης του Μεταναστευτικού, με Δημήτρη Καιρίδη να συναντάται με την αρμόδια επίτροπο Ίλβα Γιόχανσον (την ψύχραιμη Σουηδέζα, που αντιμετωπίζει πλέκοντας τον (!) βρυξελλιανό πολιτικό λόγο της Προέδρου Ούρσουλας φον ντερ Λάϊεν στο αμφιθέατρο του Ευρωκοινοβουλίου) προκειμένου να αναζητήσει νέα Ευρωτουρκική συμφωνία ανάσχεσης των μεταναστευτικών ροών (με στήριξη Γερμανίας). Μετά και το τραγικό ναυάγιο στα ανοιχτά της Πύλου, η Ελλάδα του 2023 συνειδητοποιεί ότι η μονοδιάστατη «φύλαξη των συνόρων» δεν αποδίδει, σε φάση τετραπλασιασμού των ροών μεταξύ 2021 και 2023 και με παράλληλη τήρηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων, που έχουν βαρύ κόστος άμα αγνοούνται. Παράλληλα, αναφέρθηκε προς στιγμήν η λογική της νομιμοποίησης 120.000-180.000 (οι εκτιμήσεις ασαφείς) παράτυπα ευρισκόμενων στη χώρα μεταναστών, προκειμένου ν’ αντιμετωπισθεί ρεαλιστικά η έλλειψη εργατικού δυναμικού.

Και στις δύο αυτές τομές στον χρόνο/στην εικόνα των πραγμάτων, η Ελλάδα του τέλους 2023 συνειδητοποιεί ότι «καμιά χώρα δεν είναι νησί» Το «no country is an island» προωθούσε πρόσφατα ο Γ.Γ. του ΟΗΕ, ώστε να αναδείξει την αλληλεξάρτηση των χωρών μπροστά στην ακραία –πρόκληση– της κλιματικής κρίσης. την ίδια αλήθεια ανακαλύπτουν π.χ. και στην (άλλοτε Μεγάλη…) Βρετανία, μετά την επιλογή Brexit που επιδιώχθηκε –και απέτυχε– να επαναφέρει τη λογική της αυτόνομης Δύναμης. Κάθε χώρα επηρεάζεται/κάθε πολιτικό σύστημα παρακολουθεί κατ’ ανάγκην όσα προκύπτουν και ωριμάζουν «αλλού». Και μάλιστα στα κέντρα των διεθνών πραγμάτων.

Έτσι, για παράδειγμα, θα ήταν άσοφο να προσπεράσει κανείς το πώς στις ΗΠΑ αμφότεροι οι δύο υποψήφιοι για την Προεδρία –ο σημερινός Τζο Μπάιντεν και ο μοναδικά επανερχόμενος Ντόναλντ Τραμπ– βρέθηκαν να επισκέπτονται θεαματικά τους απεργούς της αυτοκινητοβιομηχανίας. Ο μεν Μπάιντεν, συμπαρατασσόμενος με τη γραμμή περιφρούρησης της απεργίας/το picket line (αλήθεια πώς αισθάνεται βλέποντας αυτή την εικόνα ο ημέτερος Άδωνις Γεωργιάδης, του οποίου μόλις ψηφίστηκε η ρύθμιση για ποινικοποίηση της παρακώλυσης εργασίας;) και φορώντας το καπέλο του συνδικάτου UAW, που ακριβώς οργάνωνε τη μεγάλη κινητοποίηση για τις συνθήκες μετάβασης στην παραγωγή ηλεκτρικών αυτοκινήτων, επανέλαβε: «Φίλοι μου, με ακούσατε πολλές φορές να λέω ότι τη χώρα μας δεν την έχτισε η Γουόλ Στριτ. τη χώρα την έχτισε η μεσαία τάξη, και τη μεσαία τάξη την έχτισαν τα συνδικάτα» . Ο Τραμπ, πάλι, που με τίποτε δεν θα άφηνε να πάει χαμένη η ευκαιρία για μια αντιπαράθεση υψηλών τόνων, έσπευσε να αντιτείνει: «Με τον Μπάιντεν δεν έχει σημασία τι ημερομίσθια παίρνετε – γιατί σε τρία χρόνια δεν θα υπάρχουν θέσεις εργασίας στην αυτοκινητοβιομηχανία, αφού όλα [τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα] θα έρχονται από την Κίνα και άλλες χώρες».

Μπροστά σ’ αυτό το σκηνικό, ας καταγραφεί η απόπειρα της Ευρώπης να κρατήσει –στο πλαίσιο του 10ου Οικονομικού και Εμπορικού Διαλόγου Υψηλού Επιπέδου/HED– ανοιχτή την επικοινωνία με το Πεκίνο. Είχε μάλιστα προηγηθεί συνάντηση των δύο πλευρών για τη διαφάνεια των εφοδιαστικών αλυσίδων, αλλά και για την πολύκροτη διασυνοριακή διαβίβαση προσωπικών δεδομένων. [Μιας και ο λόγος περί Κίνας: μετά από σημαντικούς κραδασμούς, η κινεζική οικονομία επαίρεται για αύξηση των κερδών στη βιομηχανία άνω του 17% έναντι του προηγούμενου έτους…].

Επαναφορά/προσγείωση στα δικά μας. Στα κυβερνητικά έδρανα, ας καταγραφεί η προσπάθεια απόσβεσης πολιτικών κραδασμών στο μέτωπο του (προεκλογικά και μετεκλογικά προεξαγγελμένου) γάμου των ομόφυλων ζευγαριών, ή πάλι της έκδοσης των νέων/ψηφιακών ταυτοτήτων, όπου καταγράφεται τακτική αναδίπλωση. Ούτε θα λείψει και η ανάγκη συμμαζέματος των οικονομικών σχεδιασμών ενόψει του Προϋπολογισμού 2024.

Στα δε αντιπολιτευόμενα έδρανα, ας μην παραβλεφθεί η πρωτοβουλία της «εποχής Κασσελάκη» να ορίσει ως εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης (λειτουργική ισχύς μηδενική, συμβολική διόλου αμελητέα…) τον Αλέξη Τσίπρα, μάλιστα με αναπληρώτρια τη Ρένα Δούρου. Ίσως –ίσως! – ανακαλύπτεται σιγά σιγά ότι «στην Ευρώπη», και δη στο μέτωπο των Ευρωεκλογών, θα έχουμε την αληθινή πολιτική αναμέτρηση της εποχής που έρχεται.