Όσο κι αν την προσοχή μαγνητίζει η επιτάχυνση/επιβάρυνση των εξελίξεων στις ΗΠΑ, με την υποψηφιότητα Μπάϊντεν να πείθει όλο και λιγότερο απέναντι σ’ έναν Τραμπ που εξελίσσεται σε χειρότερη εκδοχή του γνωρίσμου εαυτού του, η Γαλλία κατορθώνει και πάλι να ανεβάζει το πολιτικό σασπένς. Σε ρόλο επιταχυντή των εξελίξεων, ο ίδιος ο Γάλλος Πρόεδρος και οι επιλογές του.

Εξαρχής, η εκτόξευση του Εμανουέλ Μακρόν στο Γαλλικό πολιτικό σύστημα την είχε την συνταγή του προσωπικού στοιχήματος, δηλαδή της οικοδόμησης πολιτικής (ολίγον τι μεταπολιτικής, δε, με καίριο ρόλο στην επικοινωνία) με θεμέλιο την προσωπικότητα και την πρόσκληση συστράτευσης σε ένα προσωπικό στοιχείο έντονα χρωματισμένο με το πολιτικό σχέδιο. Jupiterien ξεκίνησε ο Μακρόν, Ολύμπιος, πλην…. λησμόνησε/παρέβλεψε τις συμπαραδηλώσεις των Λουδοβίκων που περπάτησαν πριν απ’ αυτόν την Γαλλική ιστορία.. «Βασιλιάς-Ήλιος» ο Λουδοβίκος 14^ος, με την δημιουργία συγκεντρωτικού Κράτους και τις γεωπολιτικές προβολές ισχύος (και εικόνας) και με τις συμπεριφορές υψηλού προφίλ (Αυλή, Βερσαλλίες κοκ).

Πλην όμως κάνοντας την επιλογή να διαλύσει την Εθνοσυνέλευση και να προκηρύξει κρίσιμες εκλογές επειδή η παράταξη που κατέβηκε με τα δικά του χρώματα στις Ευρωεκλογές υπέστη εντυπωσιακή υποχώρηση/ήττα, και να προσπαθήσει να πειθαναγκάσει τους Γάλλους ψηφοφόρους να τοποθετηθούν με την λογική των δυο άκρων εισέπραξε ως αποτέλεσμα της κάλπης του πρώτου γύρου: 34% για τον Εθνικό Συναγερμό της Μαρίν Λεπέν, 28% για το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, 20% για τον Μακρονικό συνασπισμό «Ensemble» και σκάρτα 10% για την παραδοσιακή Δεξιά. Ήδη με δεδομένο το κύμα της Λεπέν – που όμως δεν εγγυάται στον Εθνικό Συναγερμό ξεκάθαρη πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση – ο Jupiterien Μακρόν κατήλθε από τον Όλυμπο – για να καλέσει σε συστράτευση εναντίον του Συναγερμού. (Χωρίς πάντως να δώσει «γραμμή» για στήριξη του Νέου Λαϊκού Μετώπου, κι ας συμμετέχει σ’ αυτό το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα του Φρ. Ολλαντ, του οποίου προ δεκαετίας ο Μακρόν υπήρξε υπουργός Οικονομίας – μην ξεχνιόμαστε!). Συνολικά ο Εμ. Μακρόν περισσότερο κατέληξε να θυμίζει Λουδοβίκο 15^ο, με την υπέροχης αδιαφορίας για τις συνέπειες των πραγμάτων έκφραση: “Après moi, le déluge”/Μετά από μένα, ας έρθει και ο κατακλυσμός. (Για να είμαστε δίκαιοι, στην Madame de Pompadour, ευνοούμενη ερωμένη του, οφείλουμε την αρχική διατύπωση: “Après nous, le déluge”, όταν δυσαρέστησαν οι υπερβολές του τρόπου ζωής του βασιλικού ζεύγους. Η συνέχεια, επί Λουδοβίκου 16^ου, γνωστή).

 Το τι έκανε στους ίδιους του τους Μακρονιστές η αυτοκρατορική κίνηση Μακρόν φάνηκε ήδη με την τοποθέτηση του (πρώτου Πρωθυπουργού επί Μακρόν, ιδιαίτερα δημοφιλούς ακόμη) Εντουάρ Φιλίπ: «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι εκείνος που σκότωσε την πλειοψηφία του». Ο δε νυν υπουργός Οικονομικών Μπρυνό Λεμπαίρ στράφηκε εναντίον των επιλογών Μακρόν μιλώντας για «cloportes/δυσάρεστα έντιμα της Δημοκρατίας». Όχι ιδιαίτερα σεβαστικά, όλα αυτά…

Τώρα, τώρα που όλοι έχουν γίνει εμπειρογνώμονες του πώς λειτουργεί το Γαλλικό εκλογικό σύστημα, με σχεδόν πλειοψηφικό σε μονοεδρικές περιφέρειες και με δυο γύρους (scrutin uninominal à deux tours) και που όλοι αναμένουν να δουν πώς θα λειτουργήσει το παλιό/αμβλυμένο αντανακλαστικό της «δημοκρατικής συσπείρωσης» προκειμένου να μην έλθει στην εξουσία ο Εθνικός Συναγερμός/Λεπέν-Μπαρντελλά, με ό,τι αυτό σημαίνει π.χ. για την Ευρώπη και τους προσανατολισμούς της – πέρα δηλαδή από την ίδια την Γαλλία με την καθοδηγητική πολιτική ακτινοβολία της – τώρα αρχίζει να επανεκτιμάται η λογική της Ολύμπιας διεκδίκησης και άσκησης της εξουσίας. Μπορεί οι εμπνευστικές ομιλίες Μακρόν στην Σορβόννη ή την Πνύκα να κατέλαβαν προς στιγμήν την φαντασία της διεθνούς κοινής γνώμης, μπορεί οι αναφορές του σε «στρατηγική αυτονομία» της Ευρώπης και σε αποδρομή του ΝΑΤΟ να συγκίνησαν κάποιους – όμως το πολιτικό πόκερ του ίσως βαρύνει περισσότερο με ό,τι υπόσχεται/απειλεί να αφήσει πίσω.

Μετά και τον β’ γύρο των Γαλλικών βουλευτικών εκλογών, αυτά.