Ήταν χαρακτηριστικά προσεκτική – και επιδεχόμενη κάθε είδους ερμηνείας: αυτή άλλωστε ήταν προφανώς η επιδίωξη – η διατύπωση Κυριάκου Μητσοτάκη σχετικά με την στάση του Προέδρου Ερντογάν έναντι της δράσης της Χαμάς: «Ο Ερντογάν είναι εκτός κλίματος». Και τούτο με δική του τοποθέτηση – μετά το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο – ότι η Χαμάς είναι «τρομοκρατική οργάνωση, που δεν εκφράζει τον Παλαιστινιακό λαό», πλην όμως με ταυτόχρονη άποψη/ευχή ότι η αντιδιαμετρική στάση Ερντογάν δεν θα πρέπει να επηρεάσει το πλαίσιο του ΕλληνοΤουρκικού διαλόγου. (Πέντε βδομάδες μας χωρίζουν, άλλωστε, από το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας στην Θεσσαλονίκη, στις 7  Δεκεμβρίου).

Πλην όμως, η προθυμία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να αφήσει το – όντως πελώριο, πολλών εκατοντάδων χιλιάδων – συλλαλητήριο υπέρ της Παλαιστίνης του περασμένου Σαββάτου στην Κωνσταντινούπολη να επισκιάσει τις ίδιες τις τελετές για τα 100 χρόνια από την ανακήρυξη της Τουρκικής Δημοκρατίας, βαρύτατη εκδήλωση που εδώ και δυο χρόνια προετοιμαζόταν, αφήνει να διαφανεί ότι η ερντογανική Τουρκία βρίσκεται σε νέα φάση αναζήτησης. Στην «Μεγάλη Παλαιστινιακή Συνάντηση» που οργανώθηκε από το ΑΚΡ, το κόμμα του Ερντογάν, ο ίδιος επανέλαβε την θέση όχι μόνον ότι «η Χαμάς δεν είναι τρομοκρατική οργάνωση» αλλά και ότι «το Ισραήλ είναι κατοχική δύναμη». Και, για να μην μείνουν αμφιβολίες, προσέθεσε – αναφερόμενος στον εαυτό του σε τρίτο  πρόσωπο, πράγμα που κάνει οσάκις θέλει να δείξει ότι συνομιλεί με την Ιστορία – ότι «ο Ερντογάν μιλάει ξεκάθαρα επειδή η Τουρκία δεν χρωστάει τίποτε σε κανένα».

Και η μεν απάντηση του Ισραήλ δεν μπορούσε να αργήσει, με «αναθεώρηση των διπλωματικών σχέσεων» με την Τουρκία. Όμως το γεγονός ότι ο Ερντογάν στην ίδια αυτή εκδήλωση πλαισιώθηκε μεν και από άλλους αρχηγούς του Τουρκικού πολιτικού συστήματος και από προσωπικότητες υψηλού προφίλ του Αραβικού/Μουσουλμανικού κόσμου, το ρίσκαρε όμως να μην έχει μαζί του στους εορτασμούς των 100 χρόνων της Τουρκικής Δημοκρατίας ηγέτες όπως ο Αιγύπτιος Πρόεδρος Αμπντέλ Φατάχ αλ-Σίσι ή ο Σαουδάραβας ηγέτης/διάδοχος του θρόνου Μοχάμαντ μπιν Σαλμάν, δείχνει πού θέτει τις προτεραιότητες του. Στην δημιουργία προφίλ ηγέτη του υπό δημιουργία κινήματος Ισλαμικής περισσότερο παρά Αραβικής αλληλεγγύης (επαναχρωματισμός της «ούμμα» όπως παρατηρεί Τούρκος αναλυτής).

Με ανάλογη επιλογή, στο εσωτερικό φαντασιακό της Τουρκίας, ο Ερντογάν τίμησε μεν τον Μουσταφά Κεμάλ/Ατατούρκ (πατέρα των Τούρκων) ως ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας, αλλά κατέκρινε τους διαδόχους του – επί των οποίων χάθηκαν εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σε αυτά ανήκε η ίδια  η Γάζα, η Μοσούλη, αλλά και η Θεσσαλονίκη («που δεν διέφερε από την Αδριανούπολη». Όλες αυτές οι πόλεις ήταν «δικό μας μέρος, όσο και το αίμα μας, η ζωή και η αγάπη μας».

Παράλληλα μ’ όλα αυτά, η ναυτική παρέλαση 100 πολεμικών πλοίων στον Βόσπορο, με πρώτο το περιβόητο Anadolu και με τονισμένο το γεγονός ότι όλο και περισσότερα σκάφη είναι εγχώριας/Τουρκικής ναυπηγήσεως, ασφαλώς και δεν αποτελεί μόνον απότιση τιμής στα αντίστοιχα 100 χρόνια της Τουρκικής Δημοκρατίας. Αποτελεί και προβολή του δόγματος της «Γαλάζιας Πατρίδας», υπό την έννοια της διαθεσιμότητας για δράση στα φαντασιακά διευρυμένα σύνορα της Τουρκίας.

Κατανοητή, λοιπόν, η επιλογή Κυριάκου Μητσοτάκη να αναφερθεί στην υψηλή πτήση Ερντογάν απλώς ως «εκτός κλίματος», άμα την δει κανείς από την Δύση. Όμως… οι αναφορές Ερντογάν σε μνήμες Σταυροφοριών ως στοιχείου της σημερινής Δύσης, καλό είναι να μην θεωρηθούν σ’ εμάς μόνον γραφικότητες. Ενώ το γεγονός και μόνο ότι το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας, που προβλέπεται για τον Δεκέμβριο, είναι για Θεσσαλονίκη – πατρίδα του Μουσταφά Κεμάλ, όπου και το Μουσείο Κεμάλ δίπλα στο Τουρκικό Προξενείο, με δεδομένες ιστορικές σκιές – δείχνει ότι θα χρειαστεί αρκετή προσπάθεια και περισσή αυτοπεποίθηση. Αν δηλαδή είναι να συνεχιστεί η πορεία ήρεμων νερών και ΕλληνοΤουρκικής προσέγγισης, όπως την γνωρίζουμε σχεδιασμένη..