Αναμενόμενο, όλο και περισσότερο τα μάτια να στρέφονται στις Αμερικανικές Προεδρικές εκλογές – μ’ όλο το δράμα της αλλαγής υποψηφιότητας στους Δημοκρατικούς από Τζο Μπάιντεν σε Κάμαλα Χάρις, της απόπειρας δολοφονίας κατά του Ντόναλντ Τραμπ, της «μάχης των (υποψηφίων) Αντιπροέδρων», της ιδιόρρυθμης συνέντευξης Τραμπ στον Ίλον Μασκ στο «Χ»/Twitter, ήδη και της απόσυρσης του Ρόμπερτ Κέννεντυ Τζούνιορ ως «τρίτου υποψηφίου» από την κούρσα. Καθώς δε η περίπου προδιαγεγραμμένη (δημοσκοπικά) ήττα των Δημοκρατικών επί Μπάιντεν μεταστράφηκε σε πιθανότερη επικράτησή τους (πάλι δημοσκοπικά) επί Χάρις, αρχικά στην λαϊκή ψήφο και σιγά-σιγά στην ψήφο εκλεκτόρων (που αυτή και μόνον αυτή μετράει), αναμενόμενο να αναζητείται η ερμηνεία.

Μια πρόταση: η αποσύμπλεξη της Κάμαλα Χάρις από το ύφος/την κληρονομιά Μπάιντεν, μαζί και με το γεγονός ότι ο φαινομενικά δυναμικός-λευκός-άντρας-δισεκατομμυριούχος κ.ο.κ. Τραμπ έτεινε να «σβήσει» την εικόνα (προσοχή! για Αμερικανούς μιλάμε…) ενός γηραλέου-μπλεγμένου-φθαρμένου-πολύπειρου στα διεθνή πλην «Ευρωπαίου» Μπάιντεν, πλην τώρα ο ίδιος ο Τραμπ βρέθηκε ασφαλώς γηραιότερος και φθαρμένος, επιπλέον δε υποτιμητικός προς μια γυναίκα και μάλιστα Ινδο/ΑφροΑμερικανή, αυτά σίγουρα μέτρησαν. Επιπλέον όμως η Κάμαλα έκανε την όλο και πιο προφανή επιλογή να απομακρυνθεί από την σταυροφορική καμπάνια Μπάιντεν υπέρ της δημοκρατίας (που έριχνε σκιές για αυταρχικό πειρασμό Τραμπ) και υπέρ της διεθνούς διάστασης μιας μάχης για την δημοκρατία (εδώ και το Ουκρανικό) – μέχρι που στα αυτιά πολλών Αμερικανών ψηφοφόρων ακουγόταν αρκετά σαν East-Coast προσέγγιση με αγγίγματα διεθνιστικού ελιτισμού. 

Και, αντί γι αυτό το σταυροφορικό, απλώς έδειξε προς την πλευρά του ανθυποψηφίου της ως μιας weird/αλλόκοτης, παράξενης, λιγάκι σαλεμένης και ως εκ τούτου απειλητικής παρουσίας – και μάλιστα για πρόεδρο των ΗΠΑ. (Εδώ την βοήθησε η υποψηφιότητα του εκφραστή μιας Αμερικανικής μεσότητας, στο πρόσωπο του υποψηφίου Αντιπροέδρου Τιμ Γουόλς, στον οποίο άλλωστε και πιστώνεται η αναφορά στον weird/αλλόκοτο Τραμπ). Η ίδια η ροπή του Ντόναλντ Τραμπ, αλλά και του δικού του υποψηφίου Αντιπροέδρου Τζ. Ντ. Βανς, να μιλάει όχι απλώς καταφρονητικά αλλά και επιθετικά για το απέναντι Δημοκρατικό δίδυμο – και μάλιστα με κάποιο ρατσιστικό και αρκετά μάτσο τόνο ειδικά για την Κάμαλα, μάλλον λειτουργεί ως αντίστροφος μοχλός. Και επανέφερε στην μνήμη την στάση Τραμπ στην φάση της ήττας του το 2020, με το γιουρούσι στο Κογκρέσο κλπ.: μπορεί να ΜΗΝ του κόστισε όσο θα αναμενόταν εκείνη η ασύλληπτη εικόνα… όμως το να επαναφέρεται η μνήμη αυτού του περιεχομένου, μέσα από τις τωρινές συμπεριφορές και όχι με καταγγελίες παρελθόντος, δεν κάνει και πολύ καλό. Νομίζουμε, πάντως.

Κάποιας μορφής αναζήτηση κανονικότητας με άλλα λόγια, δείχνει να αποτελεί η υπόσχεση/το ποντάρισμα Χάρις-Γουόλς.  Και τούτο, απέναντι στον διαρκή αναβρασμό, σε μια παράξενη αναστροφή της Μαοϊκής παράδοσης της διηνεκούς επανάστασης με την οποία είναι συνυφασμένη η παρουσία Τραμπ. [Ξανασκέψου το, φίλε αναγνώστη και μην σοκάρεσαι με το παράδοξο: η MAGA εκστρατεία/Make America Great Again έχει την ίδια ανατρεπτικότητα, την ίδια απεύθυνση στο συλλογικό ορμέμφυτο , ανάλογη μισαλλοδοξία με την Μεγάλη Πορεία κι ύστερα με την Πολιτιστική Επανάσταση – σε απόλυτη αντιστροφή, όμως!].

Θα αρκέσει αυτή η επιλογή, αυτό το ποντάρισμα θα λέγαμε – μαζί βέβαια με άλλες πρωτοβουλίες Χάρρις όπως η προσπάθεια ανάκτησης του (παραδοσιακά Δημοκρατικού) ακροατηρίου των ΑφροΑμερικανών που είχε ξεστρατίσει  κι ακόμη περισσότερο των Λατίνων, πάντως των νεότερων ψηφοφόρων; Θα τολμήσει να στρέψει κάπως την αντι-Παλαιστινιακή στράτευση της εποχής Μπάιντεν (ναι, εκεί έχει καταλήξει η αρχική φιλο-Ισραηλινή πολιτική, με την αποδοχή των ακραίων ακροτήτων Νετανιάχου!); Τι θα πει – και τι θα αποδώσει – μια επανατοποθέτηση στο Ουκρανικό, ή πάλι στην θέση των ΗΠΑ στην Ευρώπη;

Και ασφαλώς, τι θα ειπωθεί στην ουσία των πολύ βαρύτερων – για τον Αμερικανό ψηφοφόρο: μην ξεχνούμε ότι εκείνος και μόνον εκείνος επιλέγει! – οικονομικών και κοινωνικών επιλογών. Από την αντιμετώπιση της ακρίβειας στα τρόφιμα ή των αδιεξόδων στην στέγη μέχρι το συμβολικό – πλην διόλου αδιάφορο… – ζήτημα του αφορολόγητου των φιλοδωρημάτων σε αντίστιξη με τις φορολογικές ελαφρύνσεις των υπερπλουσίων. Αμφότερα, ο Ντόναλντ Τραμπ έκανε λάβαρα της καμπάνιας του.

Με την Κάμαλα Χάρρις να επιλέγει – για την ώρα, πάντως – αρκετά ασαφή τοποθέτηση, χωρίς πολλές γωνίες.

Τι απ’ όλα αυτά θα κρίνει τώρα την πορεία; Πέρα, βέβαια, από τα debates των υποψηφίων και τις γκάφες/αυτοπαγιδεύσεις που – το έδειξε και η τελική απόσυρση Μπάιντεν – παίζουν καθοριστικό ρόλο στο σύγχρονο Κολοσσαίο που έχει φτάσει να αποτελεί η Αμερικανική πολιτική σκηνή.