Τι κι αν τα στρατόπεδα φιλοξενίας – η επίσημη ονομασία – που διαμόρφωσε στην Αλβανία η Τζόρτζια Μελόνι προκειμένου να κρατούνται οι μετανάστες που φθάνουν ως αιτούντες άσυλο στην Ιταλία προσέκρουσαν στην (Ιταλική) Δικαιοσύνη, κι έμειναν να χορταριάζουν. Ακόμη και η Επιτροπή φον ντερ Λάϊεν δεν έκρινε πολιτικά φρόνιμο να παράσχει «Ευρωπαϊκό ένδυμα» στα στρατόπεδα μέχρι στιγμής…

Από την απέναντι ακτή του Ατλαντικού σε πολύ μεγαλύτερη κλίματα (και με σχεδόν Χολυγουντιανή εικόνα) εξετάζεται το ενδεχόμενο η Διοίκηση Τραμπ να ξανανοίξει το Γκουαντάναμο, μνήμης ημερών Αλ Κάϊντα, ώστε να φιλοξενηθούν εκεί οι υπό απέλαση μη-αποδεκτοί μετανάστες (η νέα ορολογία που επωάζεται). Γίνεται λόγος μέχρι και για 30.000 ανθρώπους, που με τις πορτοκαλιές στολές των κρατουμένων που είχε γράψει στην συλλογική συνείδηση το «παλιό» Γκουαντάναμο, θα διεκδικήσουν το σύμβολο της ασφάλειας του μέσου Αμερικανού – όσο τα εκατομμύρια απελάσεων που έχει υποσχεθεί ο Τραμπ θα χρειαστεί να περιμείνουν λίγο περισσότερο.

Αυτή η εκδοχή του επερχόμενου θα υπόσχεται/απειλεί να απασχολήσει το παγκόσμιο συλλογικό. Εκτοπίζοντας Γάζα και Ουκρανία – ενδεχομένως αυτό να είναι ένα από τα επιδιωκόμενα του χειρισμού. Ας έχει σημειωθεί ότι η Διοίκηση Τραμπ , την χρειάζεται στο εσωτερικό μιαν αιχμή επίδειξης  πολιτικής ρώμης: πρόσθετος λόγος, το γεγονός ότι – έστω και συγκρατημένα – οι κινήσεις Τραμπ βρίσκουν εσωτερική αντίσταση. Η (εκεί) Δικαιοσύνη, σε επίπεδο πρώτου βαθμού – η ισχύς του petit juge που θάλεγαν και οι Γάλλοι… – πήγε να μπλοκάρει την διαδικασία των απελάσεων μεταναστών , αλλά και το ξεπάτωμα δημόσιων υπηρεσιών με απολύσεις^. ύστερα, πιο διαβρωτικά ακόμη, αμφισβήτησε την μεγάλης κλίμακας κίνηση Τραμπ για πάγωμα εκείνων των ομοσπονδιακών χρηματοδοτήσεων, που δεν συμπλέουν με τις δηλωμένες απόψεις του Προέδρου. Οπότε… η επίδειξη ρώμης καθίσταται επιτακτική ανάγκη: η αντιπαράθεση με την Κολομβία, που πήγε να μην δεχθεί 80 απελαθέντες μετανάστες δεν γράφει και τόσο καλά στο Αμερικανικό φαντασιακό!

Την ίδια στιγμή, το Ευρωπαϊκό φαντασιακό – και, σίγουρα, το Γερμανικό… – χρειάζεται  βολέψει κάπως την εικόνα της σύμπλευσης των Χριστιανοδημοκρατών CDU/CSU και της Ακροδεξιάς AfD στην Bundestag/την Γερμανική Βουλή – με 348 ψήφους έναντι 345. Που αυτό; σε ψήφισμα για αναστολή των διαδικασιών ασύλου, για απώθηση μεταναστών στα σύνορα άμα δεν έχουν άδεια εισόδου, για  κράτηση των υπό απέλαση. Μπορεί να επρόκειτο απλώς για ψήφισμα, όχι (ακόμη) για νομική δεσμευτική πράξη, πλην όμως ένα συμβολικό σύνορο με την – ομολογημένα ναζιστικών αναγωγών (κάτι ήξερε ο Μασκ μετερχόμενος τον χαιρετισμό Sieg Heil! ) – ακροδεξιά AfD έχει πλέον καταρρεύσει. Ο μακαρίτης ο (ανεπίληπτα δεξιός) Φραντς Γιόζεφ Στράους έλεγε – δεκαετία του 1960 – ότι δεξιότερα της CDU/CSU «δεν θα υπάρξει Δεξιά στην Γερμανία». Αυτό, προδήλως δεν ισχύει πλέον.

Ο απερχόμενος Καγκελάριος Ολαφ Σολτς έλεγε με αφορμή το ψήφισμα για το μεταναστευτικό: «Αυτή η μέρα θα χαρακτηριστεί από κάποιους ως ιστορική. Για πρώτη φορά πέρασε ψήφισμα που υποστηρίχθηκε από την AfD. Αυτό είναι κακό σημάδι». Ο Φρήντριχ Μερτς, υποψήφιος αυριανός Καγκελάριος έσπευδε να δηλώσει: «πλειοψηφίες αναζητώ μόνον στο δημοκρατικό κέντρο», οπότε «αν σήμερα υπήρξε πλειοψηφία με ψήφους AfD, λυπάμαι».

Πλην, η ίδια η AfD μίλησε για δική της «ιστορική μέρα», χαιρετίζοντας την συμπόρευση στην Γερμανική Βουλή. Οι Γερμανικές εκλογές της 23^ης Φεβρουαρίου βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής. Οι χειρισμοί για σχηματισμό Κυβέρνησης στην μετεκλογική Γερμανία, λίγο παρακάτω – και υπόσχονται να είναι περιπετειώδεις.

Πάντως, η εικόνα του επερχόμενου, βαραίνει όλο και περισσότερο.