Μπορεί τελικά η ακύρωση του ταξιδιού Κυριάκου Μητσοτάκη στη Βηρυτό – λόγω βλάβης στο προεδρικό/κυβερνητικό Falcon 7Χ (όχι δεν είναι το μόνο αεροσκάφος ΜΥΠ/μεταφοράς υψηλών προσώπων που διαθέτει η Ελλάδα, αλλά το άλλο είναι «σε επισκευή») – να έπεσε σε κατάλληλη στιγμή. Αν μη τι άλλο, γιατί η εκεί επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού επιδιωκόταν να έχει το νόημα (α) να καταδείξει «παρουσία» της Ελλάδας στην ευρύτερη περιοχή και (β) να δείξει ενδιαφέρον για τους χειμαζόμενους εκεί Χριστιανικούς πληθυσμούς. Όμως… πέρα από το ότι εκεί πτήσεις επισήμων στην περιοχή με την Συρία σε απόλυτη κατάρρευση, με τους (βοηθουμένους από Τουρκία) τζιχαντιστές/ήδη «αντάρτες» για τα Δυτικά media να διαλύουν το καθεστώς Άσσαντ (που στήριζε το Ιράν, πιο αποστασιοποιημένα η Ρωσία), με τον ίδιο τον Μπασάρ αλ Άσσαντ αυτοφυγαδευμένο (με άσυλο στην Μόσχα), δεν αποτελούν και τόσο καλή ιδέα – θυμηθείτε και την πτώση ελικοπτέρου του Ιρανού Προέδρου Ραϊσι πάνω από το Ανατ. Αζερμπαϊτζάν – υπάρχει και το άλλο.

Η σύγκριση του όλο και επεκτεινόμενου ρόλου της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή, με την όποια επίδειξη παρουσίας της Ελλάδας, δεν θα μας κάνει καλό: θυμίζουμε ότι η Άγκυρα κατέχει (boots on the ground) τμήματα της Βόρειας Συρίας. Έχει μακρές σχέσεις με το Ισλαμικό Κράτος/ISIL παρά τις τρομοκρατικές δράσεις του. «Συν» προϊστορία συγκρούσεων με τον Συριακό στρατό και στήριξης των δυνάμεων της ΗΤS/Χαγίτ Ταχρίρ αλ-Σάμ. Ήδη, δε, και δημιουργίας «ζώνης ασφαλείας» εντός της Συρίας, όπου η Άγκυρα σχεδιάζει να απωθήσει πολλούς από τα 3 εκατομμύρια πρόσφυγες που «φιλοξενεί» (με αντίδραση των Τουρκικών πληθυσμών). Η μεγαλοδυναμίτικη αυτή Τουρκική παρουσία «μεταφράζει» σε πράξη, στην περιοχή αυτή, το Μισάκ ι-Μίλλι, τον Εθνικό Όρκο της Τουρκίας, της τελευταίας Οθωμανικής Εθνοσυνέλευσης του 1920 (που αποτελεί άρνηση της χώρας να δεχθεί τις εδαφικές διαρρυθμίσεις μετά την Συνθήκη των Σεβρών – πέρα κι από την μετέπειτα διόρθωση της Λωζάννης).

Συγκρινόμενη με αυτήν την τουρκική προβολή ισχύος – δεκτή από τις δυνάμεις τους 21ου αιώνα στην περιοχή… – η Ελληνική παρουσία θα κινδύνευε να φανεί κάτι λιγότερο από χλωμή. Πολλώ δε μάλλον που οι σχεδιασμοί π.χ. για την πόντιση καλωδίου Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας-[Ευρώπης], που αγγίζει την άλλη πτυχή του Μισάκ ι-Μίλλι (την «Γαλάζια Πατρίδα»), ήδη προσέκρουσε στην υπόθεση Κάσου-Καρπάθου. αλλά και τα περιβόητα «Θαλάσσια Πάρκα» περιβαλλοντικής λογικής αναβάλλονται επί 3μηνο-και-βλέπουμε στο Αιγαίο. Ενώ οι Χριστιανικοί πληθυσμοί της Συρίας επιχειρούν – ως φαίνεται – με κάθε τρόπο να απομακρυνθούν: πράγματι μπορεί οι τζιχαντιστές της Χαγίτ Ταχρίρ αλ-Σαμ (που, μικρή υπενθύμιση, ακόμη χαρακτηρίζονται «τρομοκρατική οργάνωση» από την Δύση…) να δηλώνουν ανεκτικοί προς τις άλλες θρησκείες και διαλλακτικοί προς τις μειονότητες, πλην η μνήμη των διωγμών από την Αλ-Κάϊντα, από την οποία προέκυψε η HTS, είναι ακόμη ζωντανή.
Για όλους αυτούς τους λόγους, μια πιο ζυγιασμένη/λιγότερο πάμε-κι-όπου-μας-βγάλει Ελληνική πολιτική στην περιοχή ίσως θα είναι καλύτερη επιλογή.

Ήδη… χρειαζόμαστε μια recalibration/ έναν επαναπροσδιορισμό πολιτικής απέναντι στην Ουκρανία, αφότου Τραμπ και Μακρόν αντήλλαξαν αβρότητες στο Παρίσι. Όπου ο αυριανός Πλανητάρχης ορίστηκε να καθίσει ανάμεσα σε Εμμανουέλ και Μπριζίτ Μακρόν στα εγκαίνια της Νοτρ-Ντάμ («πολύ μεγάλη τιμή» από Τραμπ, «καλωσορίζουμε την επάνοδό σας» από Μακρόν). Πάντως με άφιξη Τραμπ με μεγάλη καθυστέρηση στην επίσημη υποδοχή. όπου ο Βλαντιμίρ Ζελένσκι προσήλθε στο τέλος-τέλος κάνοντας την συνάντηση τριμερή και λέγοντας «ο Πρόεδρος Τραμπ είναι – και πάντα ήταν – αποφασιστικός». (Ο – ακόμη – Προέδρος Μπάϊντεν δεν αποδέχθηκε την αντίστοιχη πρόσκληση Μακρόν). Με αυτήν την αφορμή ο Τραμπ κάλεσε τις ΗΠΑ να θεωρήσουν την κατάρρευση του καθεστώτος Άσσαντ στην Συρία «υπόθεση της Ρωσίας». και να μην σκεφθούν καν να επέμβουν, «είναι άλλων μάχη, αυτή».

Σημαίνουν όλα αυτά ότι η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να έχει παρουσία στο νέο τοπίο του Μεσανατολικού; Ασφαλώς όχι. Όμως αν είναι να προσέλθει η Ελλάδα του 2025 στο ναρκοπέδιο αυτό του Μεσανατολικού, ας σκεφθεί πρώτα (α) τι ουσιαστικές/αξιόπιστες πληροφορίες έχει για την κατάσταση επί του πεδίου, (β) τι έχει να δώσει, πέραν διατυπώσεων και καλών προθέσεων και (γ) τι κινδύνους δέχεται να αναλάβει. Κυρίως αυτό το τελευταίο.