Τώρα που πέρασαν αρκετές μέρες και καταλάγιασε ο σάλος από την πετυχημένη Ουκρανική επίθεση με drones κατά των σταθμευμένων ρωσικών στρατηγικών βομβαρδιστικών, κοιτάξτε τον χάρτη: το Ιρκούτσκ (όπου η αεροπορική βάση Μπελάγια) βρίσκεται στην Ανατολική πλευρά της Σιβηρίας, κάπου 5.200 χιλιόμετρα από την Ουκρανία. Ξανακοιτάξτε τον χάρτη: το Μουρμάνσκ (όπου η βάση Ολένκσι) βρίσκεται βορινά, σχεδόν στον Αρκτικό Κύκλο, πάνω από 2.000 χιλιόμετρα από την Ουκρανία.

Το ποιας έκτασης ζημιά προκάλεσε στο ένα σκέλος της «στρατηγικής τριάδας» της μεγαλύτερης (σε αριθμούς) πυρηνικής δύναμης του κόσμου – αερομεταφερόμενες βόμβες με πυρηνικά, εκτοξευτές σε σιλό, υποβρύχια με πυραύλους με πυρηνικές κεφαλές – είναι κάτι που θα απασχολεί τους ασχολούμενους με την ισορροπία πυρηνικών δυνάμεων επί καιρό. Όπως θα απασχολεί και η διαδικασία αμοιβαίου ελέγχου «νέας εποχής», αφού καταδείχθηκε ότι η στάθμευση στρατηγικών βομβαρδιστικών (αξίας μέχρι 100 εκατ. δολαρίων έκαστο) σε βάσεις «επαληθεύσιμες» από δορυφόρο, οδηγεί σε εύκολη καταστροφή από σμήνος drones (αξίας εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ έκαστο). Αυτό το τελευταίο, επισημάνθηκε ήδη από την πρώτη στιγμή, σιγά-σιγά όμως αρχίζει να κατασταλάζει σε όσους ασχολούνται με την τακτική διάσταση του πολέμου (οι Ρώσοι χρησιμοποιούσαν μονάδες της στρατηγικής δύναμης κρούσης τους προκειμένου να πλήττουν με πυραύλους cruise τακτικούς στόχους στην Ουκρανία) και την διάταξη των δυνάμεων στα μετόπισθεν: «άλλαξε η φύση του πολέμου» όπως ακούγεται και γράφεται.

Επειδή όμως περί drones ο λόγος, τα οποία έπαιξαν στο «Ρωσικό Περλ Χάρμπορ» τον ρόλο των Γιαπωνέζικων Zero τον Δεκέμβριο του 1941, ας ακούσουμε τον Τομ Μπάρρακ – Αμερικανό πρέσβη στην Άγκυρα – να διακηρύσσει αφού πρώτα υπογράμμισε στο τηλεοπτικό δίκτυο NTV ότι η Τουρκία «διατηρεί παραδοσιακή συνεργασία τόσο με Ρωσία όσο και με Ουκρανία, οπότε οικοδομεί ουσιαστικούς διαύλους επικοινωνίας» – με ανυπόκριτο ενθουσιασμό που θύμιζε εμπορικό πωλητή: «Τα Τουρκικά Bayraktar TB2 είναι τα καλύτερα drones στον κόσμο» συνέχισε, με απειλητικό τρόπο, δικαιολογώντας την διατήρηση ρωσικών S-400 από την Τουρκία («επειδή το Κογκρέσο προκάλεσε προβλήματα με την παροχή των πυραύλων Patriot»), πράγμα που δείχνει πόσο ανηφορικός θα είναι τώρα ο δρόμος μπλοκαρίσματος της Άγκυρας από την απόκτηση F-35…

Πλην όμως αυτή η κατεύθυνση της συζήτησης δεν έχει και τόσο ενδιαφέρον. Καλόν είναι, λοιπόν, όσοι στην Ελλάδα ασκούν πολιτική – ή την επηρεάζουν: δεν εννοούμε βέβαια ως «πολιτική» τις ασκήσεις διαχείρισης της εικόνας … – να ρίξουν μια ματιά στον χάρτη, εδώ κοντά. Και να δουν π.χ. τις αποστάσεις από τα νησιά του Αιγαίου μέχρι τα τουρκικά παράλια, ή και από τις Ελληνικές αεροπορικές βάσεις (θα παραλείψουμε την «εύκολη» αναφορά στα ελικόπτερα Στρατού που πνίγηκαν σταθμευμένα Apache και Kiowa στο Στρεφανοβίκειο, με επίσημη αντίδραση το «γιατί βγήκαν αυτές οι φωτογραφίες παραέξω!») μέχρι τις βάσεις εφόρμησης της THK/Τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας.

«Έχει πλέον αλλάξει η φύση του πολέμου» ριζικά, και το θέμα είναι ότι σ’ εμάς αυτή η συνειδητοποίηση βρίσκεται ακόμη στην… επιτάχυνση (!) των συζητήσεων και σχεδιασμών (!!) για αξιοποίηση πρωτοτύπων που αναπτύσσονται στα Πανεπιστήμια, η συνεργασία με το σταδιακά δραστηριοποιούμενο ΚΕΤΑΚ και με ελπίδες/προσδοκία για παραγωγή … 2 τεμαχίων/μήνα από την αναβαθμισμένη ΕΑΒ. Είναι σπαρακτικό να ακούγεται ότι το «Αρχύτας-ΙΙ» (STOL/κάθετης απογείωσης/προσγείωσης), θα είναι ώριμο σε βάθος 3ετίας, παραμένοντας… «ανεξάρτητο από κάθε τεχνολογική εξάρτηση από το εξωτερικό»!

Βέβαια, εδώ θα καταγραφεί ότι η Ελλάδα εδώ και χρόνια διαθέτει drones όπως τα Ισραηλινά Heron (με leasing…) τα οποία για την ώρα μάλλον αξιοποιούνται για την παρακολούθηση ροών μεταναστών στα πλαίσια αποστολών ISR («μάτια στον ουρανό»). σε συζήτηση η απόκτηση Heron MK2. Νωρίτερα είχαν αποκτηθεί/ενταχθεί Αμερικανικά MQ -9, ενώ ανοιχτή είναι η συζήτηση για drones-καμικάζι Switchblade.

Όμως όλη αυτή η συζήτηση, εκτός από την χρονική της υστέρηση, είναι και αναντίστοιχη όχι μόνο με την κλίμακα της αλλαγής στην εικόνα του πολέμου, αλλά και με τα προαπαιτούμενα της νέας εποχής. Ποιοι / πόσοι χειριστές drones θα μπορούσαν να λειτουργήσουν «υπό ελληνικές συνθήκες», με δεδομένο ότι – το έδειξε η Ουκρανική περίπτωση – απαιτείται συνδυασμός σχεδιασμού βάθους με ισχυρή αυτονομία χειρισμού; (Οι χειριστές drones έχουν περισσότερο να κάνουν με σημερινούς παίκτες βιντεοπαιχνιδιών, όσο κι αν αυτό σοκάρει ως ιδέα, παρά με καλοπειθαρχημένες μονάδες ασκήσεων – αν μη παρελάσεων).

Μια ματιά στους χάρτες, λοιπόν. Και κάποια προσοχή στο πώς οι ΗΠΑ βλέπουν την Τουρκία, γενικώς στα αμυντικά/ειδικότερα στο εξοπλιστικά. Αν, δε, ΑΝ επιβεβαιωθεί ότι η Ελλάδα του 2025 προκειμένου να απαλλαγεί από το πολιτικό κόστος που πρέπει να (παριστάνει ότι) μπλοκάρει την ένταξη της Τουρκίας σε προγράμματα του SAFE/του ReArm Europe, θα προτιμήσει να … μείνει η ίδια εντελώς εκτός SAFE, τότε η συζήτηση έχει τελειώσει προτού αρχίσει!