Μπορεί στην κάλυψη των δρώμενων στην Σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον – στα 75^α γενέθλια του ΒορειοΑτλαντικού Συμφώνου, όπου ο Πρόεδρος Μπάιντεν προς τον οποίο στρέφονταν όλα τα μάτια ήταν από τους ελάχιστους παρευρισκoμένους ηγέτες που είχαν γεννηθεί πριν τον τιμώμενο, μελαγχολικά, διεθνή θεσμό ασφαλείας: βέβαια και ο αμφίθυμος περί τα ΝΑΤΟϊκά διεκδικητής Ντόναλντ Τραμπ μοιράζεται το ίδιο γνώρισμα – τα Ελληνικού ενδιαφέροντος ζητήματα να έμειναν σε χαμηλούς τόνους. Μάλλον συνειδητά. Όμως κάποτε καλό θα ήταν να σημειωθούν. 

Η (όψιμη…) Ελληνική διεκδίκηση της τήρησης της Συνθήκης των Πρεσπών, ως προς την ονομασία «Βόρεια Μακεδονία» που ήταν προϋπόθεση για την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, περισσότερο τα Ελληνικά μήντια απησχόλησε παρά οποιονδήποτε άλλο : η στάση του Χριστιαν Μίτσκοσκι στις δημόσιες τοποθετήσεις του ήταν απροσχημάτιστη – ουδένα έδειξε να ταράσσει, αληθινά. 

Ενώ και η συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν, ως επιβεβαίωση των ήρεμων-νερών-και-βλέπουμε-για-αργότερα, περισσότερο σ’ εμάς «έγραψε» παρά αλλού. (Σε παρόμοιες Συνόδους δεν – ΔΕΝ – δίνουμε σημασία στην διάσταση photo-opportunity, που συναρπάζει ιδιαίτερα το πολιτικό ρεπορτάζ. Έτσι, δεν θα σταθούμε στην κεντρικότητα της θέσης του Αλβανού Προέδρου Έντι Ράμα στην «οικογενειακή φωτογραφία» των 32 ηγετών).

Ίσως όμως στην ΕλληνοΤουρκική συνάντηση, ακριβέστερα στην συνέχειά της με συνάντηση Γεραπετρίτη – Φιντάν, να βρίσκεται κάτι πιο ενδιαφέρον.  Πώς αυτό; Αν – ΑΝ – αληθεύει η διαδιδόμενη πληροφορία ότι η επιστολή της Ειδικής Απεσταλμένης του Γ.Γ. του ΟΗΕ για το Κυπριακό Μαρία Άνχελα Χολγκίν Κουέγιαρ – η οποία στοχευμένα διέρρευσε ακριβώς πριν κατατεθεί η επίσημη Έκθεσή της – έχει ανοίξει συμφωνημένα την συζήτηση για μια νέα/φρέσκια/διαφορετική προσέγγιση του Κυπριακού. [Χρησιμοποιούμε αυτούς τους επιθετικούς προσδιορισμούς χωρίς κάποια θετική διάθεση. Απλώς… έτσι έτρεξε η πρωτοβουλία Κουέγιαρ στα διεθνή μήντια]. «Η αποδοχή του status quo έχει δημιουργήσει μεγαλύτερη απόσταση και έλλειψη γνώσης του ενός μέρους προς το άλλο^. αυτό, ενισχύεται με το πέρασμα του χρόνου […]. Πολλοί πλέον δείχνουν να έχουν παραδοθεί στην άποψη ότι είναι αδύνατον να μεταβληθεί η σημερινή κατάσταση […] Αναδρομές μνήμης και μνημεία δεν ανακαλούν ημέρες δόξης, αλλά την αποτυχία των προσπαθειών να επιτευχθεί συμφωνία στο νησί». (Ελεύθερη μετάφραση, ελπίζουμε πιστή στο πνεύμα, δική μας).

Αν λοιπόν αποδειχθεί – ΑΝ – ότι με την χαμηλότονη συνέχιση των ΕλληνοΤουρκικών ημερών σε επίπεδο Γεραπετρίτη-Φιντάν δόθηκε ένα νεύμα ώστε να μην παραμείνει άλλο το Κυπριακό στο ράφι (ένδοξες ημέρες Παπανδρέου-Οζάλ!), αλλά να μπει ένα στοίχημα ότι απεμπλοκή στο Κυπριακό θα λειτουργούσε ως καταλύτης ώστε να προχωρήσουν οι ΕλληνοΤουρκικές διαφορές (πληθυντικός) σε μια πρώτη, ουσιαστική άμεση συζήτηση, τότε θα χρειαστεί πολιτική γενναιότητα. Όχι μόνο από την Λευκωσία, «η Κύπρος αποφασίζει, η Ελλάς συμπαρίσταται» κλπ. Αλλά και από εμάς. Γιατί; Διότι η προσέγγιση Κουέγιαρ, επιχειρώντας να κινηθεί χωρίς αναγωγή στο παρελθόν και τις αγκυλώσεις διαδοχικών κύκλων διαπραγματεύσεων που εκτροχιάσθηκαν ανά τις δεκαετίες, αφήνει «εκτός» τα Ψηφίσματα ΟΗΕ (Γ.Σ. και Συμβουλίου Ασφαλείας), τα οποία βασικά θεμελιώνουν την διζωνική-δικοινοτική σε ενιαίο Κράτος/υποκείμενο Διεθνούς Δικαίου.

Ασφαλώς αυτό δεν μεταφράζεται ως ολίσθηση προς την Τουρκική (και ΤουρκοΚυπριακή πλέον) θέση περί δυο Κρατών στο νησί, αφού δεν θα μπορούσε συζήτηση με πλαίσιο-εντολή ΟΗΕ να αποσπά από βασική θέση του Οργανισμού, όμως δεν χρειάζεται και πολύ να ανάψουν τα πνεύματα! Όθεν και οι ματιές στην τωρινή Ουάσιγκτον θα χρειάζονταν έντονη διάθεση μη-εσωστρέφειας, αν ήταν να αποδώσουν.

Αντίστοιχα θα χρειαζόταν για να καταστεί συμβατή η ρητή δήλωση Κυριάκου Μητσοτάκη «θα χρειαστεί να υποστηρίξουμε την Ουκρανία για όσο χρειαστεί, προκειμένου να διασφαλίσουμε ότι η Ρωσία δεν θα κερδίσει αυτόν τον πόλεμο απρόκλητης επιθετικότητας» με (π.χ.) της Ντόρας Μπακογιάννη στο Roundtable του Economist το «δεν θα έπρεπε να έχουμε εμπλακεί στον πόλεμο της Ουκρανίας». Ακόμη περισσότερο, όμως, η πληροφορία (F.T…) ότι – ήδη – Ευρωπαίοι επίσημοι σπεύδουν επ’ ευκαιρία ΝΑΤΟ να ανοίξουν/αποκαταστήσουν επαφές (Ουάσιγκτον, γάρ) με την επερχόμενη προοπτική-απειλή Τραμπ^. που, στα δικά μας, έκανε ήδη τον Κυριάκο Μητσοτάκη να εκφωνήσει το (αυτονόητο) «θα σεβαστούμε την επιθυμία του Αμερικανικού λαού»^. με την άμεση προσθήκη/υπενθύμιση ότι «έχουμε συνεργασθεί και με τις δυο Κυβερνήσεις χωρίς προβλήματα».

Είπαμε: μη-εσωστρέφεια.