Δεκαπέντε μέρες πέρασαν από το πλήγμα σε κτίριο προξενικής υπηρεσίας του Ιράν στην Δαμασκό (με θύματα Ιρανούς αξιωματούχους), πλήγμα που όλοι θεώρησαν Ισραηλινό χωρίς πάντως να υπάρξει διεκδίκησή του, μέχρι την μετά από πολλές προαναγγελίες «απάντηση» της Τεχεράνης την νύχτα του περασμένου Σαββάτου προς Κυριακή. Με ευθεία επίθεση με drones, πυραύλους cruise και βαλλιστικούς – ευθέως κατά του εδάφους του Ισραήλ. 

Σ’ όλο αυτό το διάστημα, από κάθε πλευρά απευθύνονταν εκκλήσεις προς το Ιράν να μην δώσει συνέχεια στο υπεσχημένο ανταποδοτικό πλήγμα του: προσδοκίες προόδου στις διαπραγματεύσεις Ισραήλ-Χαμάς (με μεσολάβηση Αιγύπτου και Κατάρ) για εκεχειρία και ανταλλαγή κρατουμένων δεν ευοδώθηκαν ενώ προς στιγμή φαινόταν ότι θα συγκρατούσαν την Ιρανική κίνηση, ενώ η κατάληψη μεγάλου πλοίου container («ισραηλινών συμφερόντων»: η MSC είναι Ιταλική, εδρεύει στην Ελβετία, πλην η συνιδιοκτήτρια έχει γεννηθεί στην Χάιφα) στον Αραβικό/Περσικό κόλπο από Ιρανικό ελικόπτερο και ρυμούλκησή του σε Ιρανικά ύδατα δεν κρίθηκε επαρκής απάντηση.

Την Ιρανική επίθεση με 331 drones και πυραύλους απέκρουσε η Ισραηλινή αεράμυνα («Σιδηρούς Θόλος» και «Σφεντόνα του Δαβίδ») κατά 99%, με μόνον ένα αεροδρόμιο να πλήττεται ως στόχος, στην μεθόριο με την Δυτική Όχθη. Εξίσου σημαντικό το γεγονός ότι με το Ισραήλ συμπαρατάχθηκαν αεροπορικές δυνάμεις των ΗΠΑ, της Βρετανίας (μάλλον από τις βρετανικές Βάσεις της Κύπρου, άδηλον αν έλαβαν έγκριση της Λευκωσίας για την συγκεκριμένη χρήση…), της Γαλλίας αλλά και – για τις υπερπτήσεις του δικού της εδάφους – της Ιορδανίας. 

Η τοποθέτηση Νετανιάχου «Αναχαιτίσαμε-Αποκρούσαμε-Μαζί θα νικήσουμε» μετέφρασε αμέσως σε όρους εσωτερικής πολιτικής του Ισραήλ την κατάσταση. Η εσπευσμένη ανακοίνωση του επικεφαλής της Ιρανικών ενόπλων δυνάμεων ότι η επιχείρηση «Ειλικρινής Υπόσχεση»(!) δεν υπάρχει πρόθεση να συνεχισθεί, πλην «αν το σιωνιστικό καθεστώς αναλάβει κάποια [πρόσθετη] δράση», με την πρόσθετη διευκρίνιση ότι δεν επιδιώχθηκε να πληγούν είτε αστικοί, είτε οικονομικοί στόχοι στο Ισραήλ, έδειξε εσπευσμένη πρόθεση αποκλιμάκωσης (ή, πάντως, μη-κλιμάκωσης). 

Από Ουάσιγκτον και Λονδίνο και μέχρι Βρυξελλών, εκπέμπονταν επίσης μηνύματα συγκράτησης/εκτόνωσης, με G-7 και Συμβούλιο Ασφαλείας να συγκαλούνται Κυριακάτικα, με Ευρωπαϊκή συνάντηση επισης εσπευσμένα (την Τρίτη…). Μόσχα και Πεκίνο,  περίπου με την ίδια διατύπωση, απηύθυναν επίσης έκκληση για αποκλιμάκωση.

Το βασικό ερώτημα, με τον Πρόεδρο Μπάϊντεν να κάνει λόγο για «ironclad»/ακλόνητη συμπαράσταση των ΗΠΑ στο Ισραήλ την ίδια στιγμή που το καλούσε σε αυτοσυγκράτηση, είναι αν τελικά η σκληροπυρηνική πτυχή του Ισραηλινού κυβερνητικού συνασπισμού (συν το ένστικτο αυτοσυντήρησης Νετανιάχου) θα πετύχει να σύρει τις ΗΠΑ σε μεγαλύτερη συμμετοχή σε «πειθάρχηση» της Τεχεράνης.

Διότι όλο το παιχνίδι στη Μέση Ανατολή, για την οποία  όλοι δείχνουν να προσπαθούν να μην αναφλεγεί συνολικά – «να μην ανοίξουν οι Πύλες της Κολάσεως» – έγκειται ακριβώς στο να πατούν (οι ουσιαστικοί συντελεστές, εννοούμε) φρένο, πλην επιταχύνοντας με ζήλο.