Αν – μεγάλο ΑΝ – η Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν, στο μοίρασμα των χαρτοφυλακίων στην νέα «της» Επιτροπή ανταμείψει τελικώς την πιστή στην στήριξή της Ελλάδα (δηλαδή τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη: έτσι παίζονται τα πράγματα στην ΕΕ της τωρινής εποχής: πολιτικές και λειτουργικές προσεγγίσεις υποχωρούν μπροστά στα προσωπικά δίκτυα) με μια μεσαία+ αρμοδιότητα όπως εκείνη των Μεταφορών, γιατί οι πιο βαριές/προβεβλημένες όπως της Γεωργίας, των Διαρθρωτικών Ταμείων, της Ενέργειας, της υπό διαμόρφωση Άμυνας/Εξοπλιστικής Βιομηχανικής Πολιτικής, της Διεύρυνσης/Μεσογείου μάλλον είναι «πιασμένες» (όπως άλλωστε και τα κυρίως οικονομικά χαρτοφυλάκια), τότε ετοιμαστείτε να ακούσετε αναλύσεις επί αναλύσεων σχετικά με το γιατί «οι Μεταφορές αποτελούν θέμα αιχμής για έναν Έλληνα Επίτροπο». Και δη για τον Απόστολο Τζιτζικώστα, ανταγωνιστή του Κυριάκου Μητσοτάκη στον αγώνα για την ηγεσία της Ν.Δ., θυμηθείτε!, μαζί με τον οριστικά παροπλισμένο (ως φαίνεται) Βαγγέλη Μεϊμαράκη και τον έκτοτε υπερδραστήριο Αδωνι-Σπυρίδωνα Γεωργιάδη.

Θα ακούσετε – το ακούτε ήδη! – ότι η δημιουργία/αναβάθμιση του συγκοινωνιακού δικτύου, και μάλιστα με σιδηροδρομική βάση, στην Βόρεια Ελλάδα θα λάβει αυξημένη προτεραιότητα, οπότε ΒορειοΕλλαδίτης Επίτροπος κλπ. . Θα ακούσετε ότι στο χαρτοφυλάκιο των Μεταφορών «ανήκει» και η Ναυτιλία, οπότε το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι ισχυρή, αν μη η ισχυρότερη ναυτιλιακή παρουσία στην ΕΕ, έχει σημασία^. αλλά και ότι οι κίνδυνοι να γίνουν ακόμη πιο τραυματιστικές οι κυρώσεις ΕΕ λόγω Ρωσίας στην λειτουργία μέρους του Ελληνικού στόλου θα «αποκρούονταν» ευχερέστερα.

Αυτά – και άλλα αντίστοιχα – δεν έχουν μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα. Η δημιουργία ή/και βελτίωση της μεταφορικής υποδομής είναι πολύ περισσότερο υπόθεση χρηματοδότησης, δηλαδή Διαρθρωτικά Ταμεία, αλλά και σχεδιασμού Ν.Α. Ευρώπης. Με δεδομένες τις επιδόσεις της Ελλάδας στην ειδικότερη υπόθεση των σιδηροδρόμων – να το πούμε ευγενικά! – το θέμα θέλει αυτοσυγκράτηση. Άμα αγγίξει, πάλι, κανείς την ποντοπόρο ναυτιλία σε επίπεδο ΕΕ θα διαπιστώσει ότι η επί δεκαετίες «επιτυχία» του Ελληνικού εφοπλισμού να παραμείνει αυτό το θέμα εκτός ουσιαστικών Ευρωπαϊκών ρυθμίσεων κάνει το χαρτοφυλάκιο αυτό αρκετά απόμακρο από τις ουσιαστικές αποφάσεις. Αν, δε, κοιτάξει κανείς προς την ειδικότερη κατεύθυνση των κυρώσεων – εκεί οι αποφάσεις είναι υπόθεση των «μεγάλων παιδιών», των πρωτευουσών, πιθανότητα και πέραν της ίδιας της ΕΕ, όσο κι αν η Προεδρία φον ντερ Λάϊεν την προηγούμενη φορά πήγε να χτίσει αρμοδιότητα.

Κατά παράξενο, όμως, τρόπο όλη αυτή η συζήτηση περί μεταφορών στην περιοχή μας μπορεί να περιλάβει ένα ιδιαίτερο περιεχόμενο. Που μάλιστα «κολλάει» στην ιδέα που έχουμε ως χώρα περί ρόλου/περί Σωστής Πλευράς της Ιστορίας. Τι εννοούμε; Ότι έτσι όπως διαμορφώνεται το ανατολικό σύνορο της Ευρώπης – από τις Βαλτικές και μέχρι την Μαύρη Θάλασσα – με καταγραφόμενη την ανάγκη ετοιμότητας για μεταφορά αμυντικού υλικού και στρατιωτικών δυνάμεων στα πλαίσια μιας Ευρωπαϊκής δέσμευσης στρατιωτικής κινητικότητας, η εξασφάλιση κατάλληλων μεταφορικών υποδομών «διπλής χρήσης» (δηλαδή πολιτικής και στρατιωτικής, κανονικής και κρίσεως) και μάλιστα υψηλής αξιοπιστίας, η εξασφάλιση αυτή θεωρείται προτεραιότητα για γεωπολιτικούς λόγους. Αντίστοιχης προτεραιότητας, η μείωση των διαδικαστικών εμποδίων στην μετακίνηση. Όταν πριν δυο χρόνια η Ρωσία προχώρησε σε εισβολή στην Ουκρανία, η μετακίνηση δυνάμεων – από Γαλλία στην Ρουμανία, για παράδειγμα: διηγείται στο Politico Γάλλος ανώτατος αξιωματικός – αποδείχθηκε τρομερά περίπλοκη υπόθεση. Γραφειοκρατικά εμπόδια αλλά και ασυμβατότητα των υποδομών καταγράφηκαν και, μολονότι η ΕΕ έκτοτε στράφηκε σε μορφές επαγρύπνησης, τα πράγματα δεν φαίνεται να έχουν βελτιωθεί αληθινά.

Πρόσφατα, η Γαλλία ανακοίνωσε ότι θα συμμετάσχει μαζί με Ολλανδία, Γερμανία και Πολωνία στην δημιουργία ενός «διαδρόμου στρατιωτικής διέλευσης». Νωρίτερα, το Βέλγιο είχε κι αυτό δείξει ενδιαφέρον. (Βέλγιο και Ολλανδία αποτελούν πύλες εισόδου για Αμερικανικό στρατιωτικό υλικό. Γερμανία και Πολωνία ήδη φιλοξενούν δυνάμεις προς ταχεία ανάπτυξη). Μεσοκαλόκαιρα, όμως, μια αντίστοιχη προσυμφωνία έχει συναφθεί μεταξύ Ελλάδας-Βουλγαρίας-Ρουμανίας για «στρατιωτικό διάδρομο» ο οποιός, όμως, εν προκειμένω ήδη λειτουργεί. Με την υποδοχή της Αλεξανδρούπολης να χρησιμοποιείται για την αποστολή σημαντικού στρατιωτικού υλικού προς την Ουκρανία – διακριτικά.

Στην Ελληνική δημόσια συζήτηση, αυτού του είδους τα πράγματα δεν πολυαναφέρονται, και τούτο παρά την πανηγυρική μνεία της Σωστής Πλευράς της Ιστορίας. Προδήλως η Κυβέρνηση θεωρεί ότι έτσι διευκολύνονται καταστάσεις. Πάντως, αν τελικώς στον Απόστολο Τζιτζικώστα λάχει χαρτοφυλάκιο των Μεταφορών, πέρα από το εντατικό «φροντιστήριο» που θα χρειαστεί προκειμένου να περάσει την ακρόαση ενώπιον του ΕυρωΚοινοβουλίου π.χ. συμμαζεύοντας τα Μακεδονομαχικά αντανακλαστικά του (πορεία των Δυτικών Βαλκανίων προς την ΕΕ, βλέπετε), ή και βρίσκοντας κάποιον ελιγμό για την υπόθεση των push-backs μεταναστών/προσφύγων στο Αιγαίο (αυτό δεν το χρεώνεται ο ίδιος, πλην η χώρα βρίσκεται ανοιχτή σε επικρίσεις) ή ακόμη και για τις παρακολουθήσεις που συνεχίζουν να ενδιαφέρουν τους Ευρωπαίους, (το ίδιο με τα παραπάνω…) χρήσιμο θα ήταν να ετοιμάζεται και γι αυτήν την ιδιαίτερη/ιδιαίτερου ενδιαφέροντος διάσταση των Μεταφορών. 

Πλην, βεβαίως, αν η Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν αποδειχθεί ότι είχε άλλα σχέδια για λογαριασμό του.