Ενώ η Ελλάδα του 2025 εκπέμπει προς το διεθνές σύστημα τα δικά της μηνύματα – για παράδειγμα την αναστολή χορήγησης ασύλου, ή ακόμη και την εξέταση αιτημάτων για άσυλο για όσους φθάνουν στην Κρήτη από Β. Αφρική/Λιβύη, ή πάλι την ανοιχτή (πλέον) αντιπαράθεση γύρω από το ΤουρκοΛιβυκό Μνημόνιο με αντικείμενο τις έρευνες για υδρογονάνθρακες νοτίως της Κρήτης – πυκνώνουν ανά την υφήλιο, μακριά από την περιοχή μας κι ακόμη μακρύτερα, τα μηνύματα που στηρίζονται στην γλώσσα της ισχύος.

Ξεκινώντας από πολύ μακριά, είδαμε την Αυστραλία να καλείται από τις ΗΠΑ /από το Πεντάγωνο να διευκρινίσει τον ρόλο που θα αναλάβει σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής Κίνας – ΗΠΑ με αντικείμενο την Ταϊβάν. (Αντίστοιχη πίεση για ξεκαθάρισμα θέσεων στον Ινδο-Ειρηνικό έχει στραφεί και προς την Ιαπωνία).

Από την Αυστραλία, όμως, παρά τις αναφορές σε ανησυχία της χώρας για τις περιφερειακές εντάσεις, διευκρινίστηκε ότι δεν υπάρχει διάθεση για απάντηση «σε υποθετικά σενάρια», ενώ τυχόν απόφαση για στρατιωτική εμπλοκή «θα ληφθεί από την Κυβέρνηση της εκάστοτε περιόδου, κι όχι εκ των προτέρων». Στην Ιαπωνία επικρατεί αμηχανία…

*           *           *

Πλησιάζοντας στην δική μας περιοχή, και ενώ η (Τέταρτη) Διάσκεψη για την Ανάκαμψη της Ουκρανίας διενεργήθηκε στην Ρώμη – την στιγμή που οι από αέρος επιθέσεις της Ρωσίας εντείνονται παρά (ή μήπως λόγω;) της αλλαγής στάσης από πλευράς Ντόναλντ Τραμπ προς Πούτιν  – ανακοίνωνε 2,3  δισ. ευρώ βοήθεια στα πλαίσια του Πλαισίου Επενδύσεων για την Ουκρανία (που θα μοχλεύσουν 10 δισ. σε συνολικές επενδύσεις), η συζήτηση «επόμενης μέρας» γίνεται όλο και πιο πολύπλοκη.

Στην Διάσκεψη για την Ανάκαμψη μετείχαν πολλές χώρες – όθεν και η παρουσία Κυριάκου Μητσοτάκη – πλην το προωθούμενο Ταμείο-Ναυαρχίδα/Flagship Fund για την Ανοικοδόμηση της Ουκρανίας, που επιστρατεύει την ΕυρωπαϊκήΤράπεζα Επενδύσεων, θα περιλάβει (αρχικά;) Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία και Πολωνία. Μας θυμίζει «κάτι» από την συμμαχία προθύμων, που θα ήταν διατεθειμένοι να έχουν (και) στρατιωτική παρουσία, πράγμα που αρνείται διαρρήδην η Μόσχα; Ενδεχομένως, αν και στο σχήμα δεν προσήλθε η Βρετανία, που είναι δεδομένο ότι θα έχει κεντρικό ρόλο στην Συμμαχία των Προθύμων μετά την συμφωνία Στάρμερ-Μακρόν (μάλιστα με εναλλαγή έδρας/στρατηγείου μεταξύ Παρισίων και Λονδίνου).

Πάντως, επειδή τα μεγέθη αυτά δεν είναι συγκρίσιμα με τους υπολογισμούς των ζημιών στην Ουκρανία (από ΟΗΕ/ΕΕ/Παγκόσμια Τράπεζα αναφέρθηκαν 506 διs. ευρώ για την επόμενη δεκαετία…), δεν άργησε να επαναφερθεί στην επιφάνεια και η πρόταση /αίτημα για οριστική κατάσχεση των Ρωσικών στοιχείων/ενεργητικού που βρίσκονται στην Δύση (αντί της έως τώρα δέσμευσης, με χρήση μόνον των τόκων και αποδόσεων/skimming για χρηματοδότηση του Κιέβου, της τάξεως των 7 διs. ευρώ σε ετήσια βάση.). Πρόκειται, εδώ, για ποσά της τάξεως των 300-330 δισ. δολαρίων – τα 183 δισ. εις χείρας τουμηχανισμού Euroclear – για τα όποια όμως υπάρχει σθεναρή αντίδραση των Κεντρικών Τραπεζών απέναντι στις προτροπές/εκκλήσεις να χρησιμοποιηθούν ως «προκαταβολικές πολεμικές αποζημιώσεις» της Μόσχας. Γιατί; για να μην τραυματισθεί (περαιτέρω) η αξιοπιστία του διεθνούς δικτύου φύλαξης και διαχείρισης κρατικών/κεντρικοτραπεζικών στοιχείων ενεργητικού…

Ούτως ή άλλως, όμως, οι ενθουσιασμοί για συμμετοχή στην ανοικοδόμηση της Ουκρανίας – «το έργο του 1 τρισεκατομμυρίου», για το διεθνοπολιτικά πολύ φρικαλεότερο σχέδιο ανοικοδόμησης της Γάζας αναφέρονταν 53 δισ. δολάρια – χρήσιμο θα ήταν να λαμβάνεται υπόψη μια δίδυμη προϋπόθεση: πρώτον, όποιος θέλει να μετάσχει στα έργα ανοικοδόμησης/ανασυγκρότησης θα χρειαστεί να μετάσχει (με πόρους: δημόσιους/συλλογικούς/ιδιωτικούς/μόχλευσης) στην ίδια την χρηματοδότηση^. δεύτερον να μην χάνει από το ραντάρ του την πρόκληση συμμετοχής στις δυνάμεις των προθύμων, επί Ουκρανικού εδάφους.

Και όλα αυτά, βέβαια, δεν θάπρεπε να παραβλέπουν (α) την προηγηθείσα Συμφωνία ΗΠΑ – Ουκρανίας για τους ορυκτούςπόρους και (β) την προϋπόθεση μιας κάποιας ειρήνευσης στην Ουκρανία, χωρίς την οποία όλη αυτή η συζήτηση είναι άνευ αντικειμένου (και εδώ, πάλιν ΗΠΑ επί σκηνής με ό,τι μπορέσουν να κινητοποιήσουν ως συναίνεση της Μόσχας).

*           *           *

Και φθάνουμε στα ακόμη πιο κοντινά σ’ εμάς: σε μιαν ακόμη στροφή της τακτικής απειλής/πίεσης/αναβολής της εποχής Τραμπ, ο  Αμερικανός Πρόεδρος που οριστικά πλέον εγκατέστησε την αβεβαιότητα και την απειλή στο κέντρο των διεθνών σχέσεων, επισείει δασμούς 30% εναντίον (και) της ΕΕ. Σπεύδοντας να τονίσει – με την προεξαγγελμένη σχετική επιστολή του, που οπτικοποιημένη κατέκλυσε την επικαιρότητα – ότι άμα υπάρξουν μέτρα αντιποίνων από την Ευρώπη, τότε πρόσθετος ανταποδοτικός δασμός θα υπολογισθεί πάνω από το 30%. Πρόσθετη επισήμανση: η επιστολή/απειλή Τραμπ – με προθεσμία μέχρι 1^ης Αυγούστου: ούτε τις διακοπές της νομενκλατούρας των Βρυξελλών δεν σεβάστηκε ο αθεόφοβος! – κάνει ρητή αναφορά στα δασμολογικά ΚΑΙ μη-δασμολογικά εμπόδια κλείνοντας έτσι εκ των προτέρων την συνήθη «Ευρωπαϊκή πατέντα» εμπορικής πολιτικής-μέσω-ρυθμιστικών-κανόνων/πολιτική στρουθοκαμήλου.

Δείτε τώρα τις αντιδράσεις: η μόλις παρακάμψασα ψήφο μομφής στο Ευρωκοινοβούλιο Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν – μην ξεχνούμε ότι την αποκλειστική αρμοδιότητα για την ενιαία εμπορική πολιτική της ΕΕ έχει, θεσμικά, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή – έκανε λόγο για προετοιμασία ενδεχομένων αντιποίνων … αλλά διεκήρυξε ότι οι συνομιλίες θα συνεχίζονται. Ο (απερχόμενος, σιγά-σιγά) Πρόεδρος Μακρόν τοποθετήθηκε ακόμη σαφέστερα υπέρ αντιμέτρων (mesures derétorsion απέναντι στην Αμερικανική απειλή. Ο (όλο και πιο νευρικός) Καγκελάριος Μερτς επεσήμανε ότι αν ισχύσουν τελικά δασμοί 30% «η Γερμανική εξαγωγική βιομηχανία θα υποστεί σκληρό πλήγμα [αφού] θα επισκιάζονταν τα πάντα στην οικονομική πολιτική»: όθεν και σκληρές προσπάθειες διαπραγμάτευσης με «ενότητα εντός ΕΕ και λογικές γραμμές επικοινωνίας με τον Αμερικανό Πρόεδρο». Η Ιταλίδα Πρωθυπουργός Τζώρτζια Μελόνι πήγε το ίδιο ένα βήμα παρακάτω: «Να περιμείνουμε προσκολλημένοι στις εμπορικές διαπραγματεύσεις με τις ΗΠΑ», και «να αποφύγουμε περαιτέρω πόλωση», αν και με στήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην διαδικασία. Ο Ολλανδός Πρωθυπουργός Ντικ Σχόοφ – πάντα η Ολλανδία  Ατλαντιστική αλλά και στενά Ευρωπαϊστική – έκανε λόγο για «ανησυχητική» Αμερικανική στάση, προτού δηλώσει υποστήριξη στην Ευρωεπιτροπή!

Ποιο μήνυμα θεωρείται ισχυρότερο;