Την έχει ο Εμμανουέλ Μακρόν και την αίσθηση της μεγάλης κίνησης (στιγμές-στιγμές του μεγαλείου, όθεν και τον είχαν χαρακτηρίσει οι Γάλλοι, που γνώρισαν έναν στρατηγό Ντε Γκωλ αλλά και έναν Φρανσουά Μιττεράν, «Jupiterien» /Ολύμπιο Δία^. εν μέρει σαρκαστικά αλλά και με ένα στοιχείο καταρχήν αναγνώρισης) και την αντίληψη του γεωπολιτικού ή πάντως την ροπή προς αναμέτρηση με το γεωπολιτικό. Ενώ, ταυτόχρονα, δεν παύει να είναι γειωμένος στην πολιτική της χώρας του και στις απαιτήσεις της France profonde. Η οποία βραδέως μεν, αλλ’ επίμονα πλησιάζει σε μια εποχή Λεπέν ενώ π.χ. η Ευρώπη παρακολουθεί την Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν να ανοίγεται σε διασύνδεση με Τζώρτζια Μελόνι…

Ξεκίνησε λοιπόν την διαδρομή του – λίγο μετά την πορεία θριάμβου προς τον Λούβρο, αρχές-αρχές – με την πολυαναλυμένη ομιλία του στην Σορβόννη τον Σεπτέμβριο του 2017 (που δίδυμό της επιχείρησε να είναι η αντίστοιχη στην Πνύκα για το μέλλον της Ευρώπης). Θέλησε να επαναφέρει – τότε – την λογική της πρωτοπορίας προς μια κατεύθυνση  εμβάθυνσης της Ευρώπης, απ’ όπου προέκυψε και όλη η συζήτηση περί «στρατηγικής αυτονομίας» της.

Δυο χρόνια αργότερα, ο ίδιος μιλούσε στα πλαίσια συνέντευξης στον ECONOMIST – και λίγο πριν τα 70χρονα του ΒορειοΑτλαντικού Συμφώνου – για ένα «εγκεφαλικά νεκρό ΝΑΤΟ» (τότε, η ακόμη Καγκελλάριος Μέρκελ είχε αποστασιοποιηθεί από τις «έντονες εκφράσεις του» , ενώ η Μόσχα καλωσόριζε τα «λόγια αλήθειας» του): έτσι εξέφραζε δυσπιστία για το κατά πόσον η δέσμευση του άρθρου 5 για αυτόματη αμοιβαία/συλλογική συνδρομή ισχύει ακόμη, καλώντας συνεπώς την Ευρώπη να «αναλάβει τον έλεγχο της μοίρας της»).

Δεν άργησε πολύ η Ρωσική επίθεση στην Ουκρανία, που επανέφερε το ΝΑΤΟ σε απόλυτα κομβική για την Ευρώπη λειτουργία – για την όποια εναπομένουσα αίσθηση Ευρωπαϊκής ασφάλειας, σε μια συγκυρία συνειδητοποιημένης απειλής. Ο ίδιος εκείνος Μακρόν που στις πρώτες φάσεις του Ουκρανικού είχε επενδύσει με προσωπικό/πολιτικό κόστος αφού ήδη είχε αρχίσει να κυριαρχεί στην Δύση η λογική της Σωστής Πλευράς της Ιστορίας, βρέθηκε – πρώτος μετά τους Άγγλους – να μνημονεύει το ενδεχόμενο ακόμη και Δυτικών boots on the ground στην Ουκρανία . Και βέβαια με διευκρινήσεις, και βέβαια υπό ειδική λογική – πάντως η αναφορά ήταν ανατρεπτική κάθε στερεοτύπου . (Το γεγονός ότι στρατιωτική παρουσία από Ευρωπαϊκές χώρες βρέθηκε όντως στο μέτωπο, και μάλιστα με θύματα, δεν άλλαξε την επίσημη κατάσταση αφού ο λόγος ήταν περί εθελοντών).

Και τώρα είχαμε πάλι τοποθέτηση Μακρόν στην Σορβόννη με μια αίσθηση (πάντως επιδίωξη…) συνομιλίας του με την Ιστορία, πάντως με την Ευρώπη/με μια ανάγνωση της Ευρώπης στο επίκεντρο. Αυτή τη φορά η ιστορική μελαγχολία Μακρόν, η προφητεία περί έκλειψης που είχε αρχικά αναφερθεί στο ΝΑΤΟ και την προσδοκία ΝΑΤΟϊκής ασπίδας, «κοίταξε» προς την κατεύθυνση  της Ευρώπης. Η οποία – γι αυτόν – θα χρειαζόταν μεν να κρατήσει τις τεχνικές/τεχνοκρατικές μεταρρυθμίσεις της στο προσκήνιο (από Πράσινη Συμφωνία μέχρι ψηφιακές αναζητήσεις ή πρόσθετους φορολογικούς συντελεστές αντι-ντάμπινγκ ή και Ένωση Κεφαλαιαγορών), αλλά πρώτιστα να συνειδητοποιήσει ότι η ίδια «είναι θνητή, μπορεί να πεθάνει». Λίγο λιγότερο μελοδραματικά, «την επόμενη δεκαετία υπάρχει τεράστιος κίνδυνος να αποδυναμωθούμε, ακόμη και να υποβιβασθούμε».

Έως εδώ, ουσιαστικά ξαναβλέπει κανείς την προσέγγιση του ποδηλάτου, κατά Ζακ Ντελόρ: αν δεν συνεχίσει η Ευρώπη να κινείται με ταχύτητα , τότε κινδυνεύει να πέσει. Και οι Εκθέσεις Ενρίκο Λέττα – Μάριο Ντράγκι, με αντικείμενο την ανταγωνιστικότητα και την ολοκλήρωση της αγοράς (ακριβέστερα: την μη-υποχώρηση της αγοράς), που τώρα-τώρα μπαίνουν σε συζήτηση με φόντο τις Ευρωεκλογές, σ’ αυτό υποτίθεται ότι (θα) ανταποκρίνονται.

Όμως η jupiterienne λογική Μακρόν δεν θα μπορούσε να σταματήσει εδώ! Κι έτσι, και πάλι στο προσκήνιο βρέθηκε ο ECONOMIST: όπου ο Μακρόν επανήλθε στο ότι «δεν πρέπει οι ΗΠΑ να τεθούν μπροστά σε στρατηγικό δίλημμα να επιλέξουν ανάμεσα στους Ευρωπαίους ή τα δικά τους συμφέροντα [προσοχή!] απέναντι στην Κίνα», καλώντας τώρα σε μια δημόσια συζήτηση «υπαρξιακού χαρακτήρα». Απ’ αυτήν θα προέκυπτε μια αμυντική λογική της ΕΕ που θα συμπεριλάμβανε την Βρετανία και την Νορβηγία – αλλά και συνεισφορά της Γαλλικής πυρηνικής force de frappe στην δημιουργία αμυντικής Ευρωπαϊκής ασπίδας.  (Η απόλυτη εγκατάλειψη του Γκωλλικού δόγματος). Πάλι οι αναφορές περι θνητότητας τ ης ΕΕ στο προσκήνιο.

Πράγμα που για τον άνθρωπο που έκανε δώρο την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην (ενοχλητική για τις ισορροπίες της Γερμανίας) προστατευομένη-αγκάθι της Άνγκελας Μέρκελ Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν, η οποία εν συνεχεία δημιούργησε μιαν εικόνα ΕΕ – θεραπαινίδας των ΗΠΑ και ήδη ανοίγεται προς ιδιοτελή συμμαχία με την (άλλοτε θεωρούμενη ακροδεξιά, τώρα τι ακριβώς;) Τζώρτζια Μελόνι, προσφέρει μιαν κάποια  ιδιότυπη ανάγνωση της Σωστής Πλευράς. Όπως όμως θαλεγε και ο Μιττεράν «c’est la politique, mon cher»!