Του Μακρόν είναι η επίκληση της Γαλλικής πολιτικής θυμοσοφίας, ότι «στον πρώτο γύρο τιμωρούν οι ψηφοφόροι, στον δεύτερο επιλέγουν».

Με συμμετοχή στον δεύτερο γύρο στο 67%, του επιπέδου εκείνης που το 1981 έφερε στην Γαλλία την εποχή Μιττεράν, οι Γάλλοι ένα επέλεξαν: να ΜΗΝ επιλέξουν εκείνο προς το οποίο έδειξαν να στρέφονται στον πρώτο γύρο, δηλαδή την Ακροδεξιά-μετ’-ολίγης-παραδοσιακής-Δεξιάς – δηλαδή την εκδοχή Ζορντάν Μπαρντελά του μετεξελιγμένου Rassemblement National της Μαρίν Λεπέν, με Ρεπουμπλικανικής εκδοχής Σιοτί να προστρέχουν αρωγοί. Αντιθέτως, είναι ασαφές ΤΙ επέλεξαν, καθώς το Νέο Λαϊκό Μέτωπο που ακριβώς σχηματίσθηκε προκειμένου να ανακόψει το ανερχόμενο κύμα της Ακροδεξιάς συνδυάζει δύσκολα την συναινετική διάθεση των Σοσιαλιστών/ “PlacePublique” του Ραφαέλ Γκλυκσμάν με την ριζοσπαστική αρνητικότητα της «FranceInsoumise» του Ζαν-Λυκ Μελανσόν.

Χαρακτηριστικό: όταν έδειχνε ότι κυβερνά τις εξελίξεις, ο Ζ. Μπαρντελά διεκήρυσσε ότι με τίποτε το RN δεν θα δεχόταν συνεργασίες (για να τον μαζέψει η Μαρίν Λεπέν, μετ’ ου πολύ), ο Ζ-Λ. Μελανσόν αντίστοιχα εξηγούσε ότι δεν τίθεται ζήτημα συνεργασίας με την Μακρονική πτέρυγα της Εθνοσυνέλευσης («la Macronie», επικαλείται υποτιμητικά). Κυρίως όμως μετά τον β’ γύρο, έσπευσε να τονίσει ότι το Νέο Λαϊκό Μέτωπο «θα εφαρμόσει όλο το πρόγραμμά του και μόνον το πρόγραμμα του».

Καθώς τώρα ο Πρόεδρος Μακρόν θα επιχειρεί να χτίσει κυβερνητική πλειοψηφία –  ακόμα περισσότερο: να σχηματίσει Κυβέρνηση που θα μπορέσει να ασκήσει διακυβέρνηση – αποδεικνύοντας ότι παίζει σκάκι και όχι τάβλι ή πόκα με άρνηση φύλλου («κούκο διπλό σε μονό ταμπλώ») με το μέλλον της Γαλλίας και τις ισορροπίες της – πώς την λέγαμε; – Ευρώπης, η σαγήνη των αρνήσεων/των αρνητισμών θα κληθεί να υποχωρήσει μπροστά στην – πώς την λέμε κι αυτήν; – πραγματικότητα. Και οι Γάλλοι, τελικά, να επιλέξουν.