Είναι συναρπαστικό, στα όρια του γραφικού, να παρακολουθεί κανείς την θεωρούμενη εύτακτη και μετρημένη Γερμανική πολιτική σκηνή να προσπαθεί να επεξεργασθεί και να χωνέψει το καζίκι της αποτυχίας του Φρίντριχ Μερτς να αναδειχθεί Καγκελάριος – παρά τα συμφωνημένα στον συνασπισμό CDU-CSU/SPD, παρά την πολυσέλιδη Koalitionsvertag/Συμφωνία Συνασπισμού: 141 σελίδες, κεντρική επικεφαλίδα «Υπευθυνότητα για την Γερμανία» – με την πρώτη ψηφοφορία στην Ομοσπονδιακή Βουλή. Η επιτυχία στον δεύτερο γύρο, με 325 ψήφους έναντι των απαιτούμενων 316 (στον πρώτο γύρο εξασφαλίσθηκαν μόλις 310…), αλλά πάλι με 3 ψήφους λιγότερες από το άθροισμα της κοινοβουλευτικής δύναμης των συγκυβερνώντων πλέον κομμάτων, μάλλον βάρυνε το κλίμα παρά το εκτόνωσε.

Ναι μεν ο Μερτς έσπευσε να κάνει την, παραδοσιακή εδώ και δεκαετίες, πρώτη του επίσκεψη στο εξωτερικό στην Γαλλία για συνάντηση με τον Πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν – η σέλφι που έβγαλε και δημοσιοποίησε ο δεύτερος αποτυπώνει μιαν ελαφρότητα/levitas αναντίστοιχη με το σημερινό βαρύ κλίμα στην Ευρώπη των γεωπολιτικών και οικονομικών προκλήσεων – όμως στην ίδια την Γερμανία άρχισαν τα ερωτήματα γύρω από τις παρενέργειες της στραβής εκκίνησης. Κατά τρόπο που θυμίζει λιγάκι Ιταλική πολιτική σκηνή, πληθαίνουν τα στοιχήματα για το πόσο θα διαρκέσει η θητεία της Κυβέρνησης Συνασπισμού που, ενώ συγκεντρώνει πλειοψηφία όχι άνετη αλλά σαφή, αρχίζει να μην ονομάζεται κατά τα ειωθότα GroKo/Μεγάλος Συνασπισμός, αλλά GroKolite αν μη ευθέως KleiKo/Μικρός Συνασπισμός.

Κατά τρόπο που πάλι παραπέμπει σε Ιταλική, αν μη δικιά μας /Ελληνική πολιτική παράδοση, πυκνώνουν στην δημόσια συζήτηση στην Γερμανία τα σενάρια για το ποιοι, πώς οργανωμένοι και με ποιου είδους επιδιώξεις ήταν εκείνοι που ψήφισαν «όχι» στην πρώτη ψηφοφορία, «ναι» στην δεύτερη (συν «κάτι» στο περιθώριο). Δεν θα σταθούμε τόσο στο αν πρόκειται για Σοσιαλδημοκράτες ενοχλημένους από τον τρόπο με τον οποίο ο νυν επικεφαλής τους 47χρονος Λαρς Κλίνγκελμπάϊλ οδήγησε την διαπραγμάτευση που έκανε τον ίδιο Αντι-Καγκελάριο και Υπουργό Οικονομικών («ενδιαφέρθηκε μόνο για τον εαυτό του»). Ή αντιθέτως για Χριστιανοδημοκράτες που ανησυχούν για το περιεχόμενο της πολιτικής Μερτς και μάλιστα για την δημοσιονομική χαλάρωση («είχε δίκιο η Μέρκελ που είχε πει ότι «ο Φρίντριχ δεν το έχει»»).Ή, ακόμη-ακόμη, και για μια οποιαδήποτε σύνθεση δυσαρεστημένων.

Όμως η άλλη φημολογία – ότι δηλαδή η μικρή ομάδα που καταψήφισε ή/και δεν υπερψήφισε, αλλά προσήλθε στην συνέχεια θετικά ήταν εξαρχής συνεννοημένη – αληθινά παραπέμπει σε Μεσογειακού τύπου πολιτική διαχείριση. Που οδηγεί, ακριβώς, στο ερώτημα του πόσο αξιόπιστη θα είναι η Κυβέρνηση Μερτς τώρα. Μπροστά στο μείγμα γεωπολιτικών και οικονομικών προβλημάτων, μπροστά σε μια Ευρώπη όχι-ακριβώς-βέβαιη-για-το ποιος/πώς- οδηγεί. [Αρκεί να δει κανείς π.χ. τις προεδρικές εκλογές στην Ρουμανία (δεύτερος γύρος 18 Μαΐου μετά από δικαστική ακύρωση των αρχικών εκλογών λόγω Ρωσικών παρεμβάσεων μέσω…TikTok]. Ή, ακόμη στην Πολωνία (18 Μαΐου , δεύτερος γύρος 1 Ιουνίου) με τους Σοσιαλδημοκράτες να διστάζουν π.χ. να στηρίξουν τον φιλοΕυρωπαίο Χριστιανοδημοκράτη υποψήφιο απέναντι σε Ευρωδιστακτικές υποψηφιότητες ,ενώ οι ίδιοι οι Πολωνοί Χριστιανοδημοκράτες βουλευτές καταγγέλλουν την δεξιά στροφή που επιχειρεί ο (Γερμανός επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος) Μάνφρεντ Βέμπερ.

Αυτή η αίσθηση του ακαθοδήγητου στην Γερμανία έρχεται, σημειωτέον, μετά από μια ιδιαίτερα αποτελεσματική – σχεδόν σοκαριστικά αποτελεσματική! – εκκίνηση της KleiKo. Τι εννοούμε; Ότι επειδή η νέα Βουλή δεν είχε τις αναγκαίες ψήφους για να ανατινάξει το (συνταγματικά προβλεπόμενο) «φρένο χρέους»/Schuldbremseενώ υπήρχε ευρύτερη συναίνεση για την σκοπιμότητα υπερυψηλών δαπανών για την άμυνα αλλά και για τις υποδομές (1 τρις ευρώ σε ορίζοντα 10ετίας…), υπερψηφίστηκε συνταγματική αναθεώρηση από την απερχόμενη/ηττηθείσα Βουλή, προτού καν αναλάβει καθήκοντα η νέα. Ενώ λοιπόν σε ένα τέτοιο «βαρύ»/συνταγματικό ζήτημα διεκπεραιώθηκε με (θα έλεγε κανείς) Γερμανική αποτελεσματικότητα, η κοινοβουλευτική συνέχεια υπήρξε απογοητευτική. Η συνέχεια στην Γερμανία – για να πούμε το καθιερωμένο – θα κρίνει και το Ευρωπαϊκό αύριο, απέναντι σε έναν Ντόναλντ Τραμπ σταθερά απρόβλεπτο, και στην πραγματικότητα του πολέμου στην Ουκρανία να μην φεύγει από το κέντρο της σκηνής.