«Θέλω να πετύχω. Αυτό το άτομο είναι επιτυχημένο. Επομένως, μπορεί να με διδάξει πώς να πετύχω κι εγώ». Αυτός ο συλλογισμός εξηγεί, εν μέρει, τον χείμαρρο podcasts, βιβλίων και ομιλιών που υπόσχονται να αποκαλύψουν τα μυστικά της υψηλής απόδοσης.

Είναι ένας από τους λόγους για τον οποίο τα μαθήματα ηγεσίας στελεχών βασίζονται στη μελέτη συγκεκριμένων παραδειγμάτων έξω από τον χώρο των επιχειρήσεων: από την πολιτική, τον στρατό, ακόμη και τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Και αυτό το σκεπτικό ήταν επίσης έκδηλο πριν και κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων.

Οι εταιρείες συμβούλων διερωτώνται τι μπορούν να διδαχθούν οι διευθυντές από τους καλύτερους αθλητές του κόσμου. Στελέχη παρακολουθούν παρουσιάσεις για τα προγράμματα και τη φιλοσοφία των Ολυμπιονικών. Άρθρα αξιολογούν τις ηγετικές ικανότητες της Σιμόν Μπάιλς, της κορυφαίας Αμερικανίδας γυμνάστριας που είχε αποσυρθεί από τους αγώνες του Τόκιο και επέστρεψε θριαμβευτικά στο Παρίσι. Ο Μπομπ Μπάουμαν, προπονητής κολύμβησης, έγραψε το 2016 ένα βιβλίο με τίτλο “The Golden Rules”, βασισμένο στην επιτυχία του να καθοδηγεί τον Μάικλ Φελπς στο μεγαλείο- οι θρίαμβοι στους φετινούς αγώνες του Λεόν Μαρσάν, ενός Γάλλου κολυμβητή που είναι επίσης ένας από τους προστατευόμενούς του, θα πρέπει να δώσουν ώθηση στις… πωλήσεις.

Υπάρχουν στοιχεία που συνδέουν την αθλητική επιτυχία με την επιχειρηματική επιτυχία. Η συμμετοχή στους αγώνες απαιτεί αφοσίωση και σκληρή δουλειά. Η αθλητική αριστεία βασίζεται στις προσπάθειες πολλών ανθρώπων, όχι μόνο ενός ατόμου. Οι άνθρωποι που ανέβηκαν στο βάθρο στο Παρίσι είναι ανταγωνιστικοί και διαθέτουν αντοχές. Είναι αλήθεια ότι όλα αυτά τα πράγματα είναι χρήσιμα στον εργασιακό χώρο, αλλά το ίδιο ισχύει και για το ντύσιμο. Κάποια πράγματα απλά δεν χρειάζεται να ειπωθούν. Όχι ότι αυτό εμπόδισε μια συμβουλευτική εταιρεία να δημοσιεύσει έρευνα το 2023 θαυμάζοντας το γεγονός ότι «το 100% των επαγγελματιών αθλητών και των CEO ξοδεύουν χρόνο για να προετοιμαστούν ψυχολογικά» πριν από έναν μεγάλο αγώνα ή ένα μίτινγκ.

Αν κάποιες από τις ομοιότητες μεταξύ αθλητισμού και εργασίας είναι κλισέ, πολλές από τις διαφορές είναι πολύ μεγάλες για να είναι χρήσιμες. Οι αθλητικοί αγώνες έχουν αντικειμενική σαφήνεια στις θέσεις τερματισμού- οι περισσότερες θέσεις εργασίας δεν διαθέτουν τέτοιες μονοσήμαντες μετρήσεις. Ένας ολυμπιακός κύκλος που χτίζεται για τέσσερα χρόνια και μπορεί να διαρκέσει μόνο δευτερόλεπτα έχει ελάχιστες προφανείς αντιστοιχίες με τις επιχειρήσεις. Τόσο οι αθλητικοί αστέρες που έχουν γίνει ομιλητές όσο και τα ακροατήρια των επιχειρήσεων έχουν συμφέρον να προσποιούνται ότι ένας τελικός στους Ολυμπιακούς Αγώνες μοιάζει με την προετοιμασία για μια μεγάλη παρουσίαση ή τα αποτελέσματα στο τέλος της χρονιάς. Αν αυτό ίσχυε πραγματικά, περισσότερα στελέχη θα πήγαιναν σε ολυμπιακά κέντρα προπόνησης για να μιλήσουν σε αθλητές για τα κέρδη τους.

Οι αθλητές που κερδίζουν μετάλλια στους αγώνες είναι προικισμένοι όχι μόνο με τεράστια αποφασιστικότητα αλλά και με σημαντικά φυσικά χαρίσματα. «Έχω περισσότερη ταχύτητα στο μικρό μου δάχτυλο από ό,τι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν σε ολόκληρο το σώμα τους, και απλώς γεννήθηκα έτσι», είχε δηλώσει πρόσφατα ο Μάικλ Τζόνσον, ένας θρυλικός σπρίντερ, στο “The High Performance Podcast”, μια δημοφιλή εκπομπή που προσπαθεί απεγνωσμένα να αντλήσει μαθήματα ζωής για τους «κοινούς θνητούς» από ανθρώπους με υπεράνθρωπες ικανότητες. Η δουλειά των μάνατζερ είναι εν μέρει να εντοπίζουν τέτοιους σούπερ σταρ, αλλά το πραγματικό τους καθήκον είναι να βγάλουν το καλύτερο από ένα εργατικό δυναμικό του οποίου τα ταλέντα θα ποικίλλουν και του οποίου οι θέσεις εργασίας δεν θα εξαρτώνται τόσο πολύ από τη γενετική.

Οι συγκρίσεις μεταξύ αθλητισμού και επιχειρήσεων μπορούν να εγείρουν ορισμένα ενδιαφέροντα ερωτήματα, αν και δεν είναι απαραίτητα αυτά που θα περιμένατε. Στο βιβλίο της «The Long Win», η Καθ Μπίσοπ, μια πρώην Ολυμπιονίκης που έγινε σύμβουλος, περιγράφει πώς η απόλυτη συγκέντρωσή της στη νίκη μπορεί να είναι αυτοκαταστροφική, είτε φορά κανείς αθλητική μπλούζα είτε κοστούμι. Οι αθλητές της ελίτ αρέσκονται όλο και περισσότερο να μιλούν για «την εμπιστοσύνη στην διαδικασία» – εστιάζοντας στην απόδοση και όχι στα αποτελέσματα. Ο διαχωρισμός της λήψης μιας επιχειρηματικής απόφασης από το πραγματικό της αποτέλεσμα είναι μια οπτική πειθαρχίας από την οποία θα μπορούσαν να επωφεληθούν και οι εταιρείες.

Η πίεση που ασκείται στις αθλητικές ομάδες να αποκλίνουν ακόμα και από το τυπικά σωστό στο κυνήγι της επιτυχίας μπορεί να οδηγήσει σε τοξικές κουλτούρες ή ακόμα και περιστατικά απάτης, όπως ακριβώς μπορεί να συμβεί και στις επιχειρήσεις. Ο τρόπος με τον οποίο οι Ολυμπιονίκες κρίνονται από τους προπονητές τους και πως επηρεάζονται από αυτό το feedback, όπως και το πείσμα που κερδίζεται από την πραγματική κατάκτηση μιας δεξιότητας: και αυτά είναι πράγματα που πρέπει να μελετηθούν.

Αλλά αυτοί οι παραλληλισμοί δεν είναι πραγματικά ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι ακούνε τα podcast ή προσέρχονται στις ομιλίες. Θέλουν μια απλή φόρμουλα επιτυχίας. Και θέλουν να ακούσουν πώς είναι να τρέχεις γρηγορότερα, να πηδάς ψηλότερα και τα καταφέρνεις καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον. Θέλουν να ακούσουν ιστορίες που δεν μπορούν να έχουν καμία αξία πίσω στο γραφείο – πώς ο κ. Μπάουμεν έσπασε επίτηδες τα γυαλιά του κ. Φελπς πριν από έναν αγώνα για να τον προετοιμάσει για οτιδήποτε, ή γιατί ο κ. Τζόνσον έτρεξε με εκείνο το περίφημο όρθιο στυλ. Αν μπορούν να προσποιηθούν ότι αυτό είναι καλό για την καριέρα τους, τόσο το καλύτερο.

©The Economist. Μεταφράστηκε και δημοσιεύθηκε από την Economia Media Α.Ε., έπειτα από ειδική άδεια. Το πρωτότυπο αγγλικό κείμενο βρίσκεται στο www.economist.com