Το φιλμ ανοίγει με μία σκηνή αυτοκτονίας. Στη Γλασκώβη μιας απροσδιόριστης εποχής, με βικτωριανά ενδύματα, αλλά και ιπτάμενα τραμ, η έγκυος ηρωίδα πέφτει στα ορμητικά νερά του ποταμού από ύψος, ένας τρελός χειρουργός περιμαζεύει την σορό της, αφαιρεί τον εγκέφαλό της και ράβει το μυαλό του αγέννητου μωρού της στο κρανίο της, υιοθετώντας το πανέμορφο τερατούργημα στο όνομα της επιστήμης.

Το βράδυ της Κυριακής, η Έμμα Στόουν βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία καριέρας στο δραματικά κωμικό Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου, γεγονός που δεν προκάλεσε έκπληξη σε κανένα κριτικό, αντίθετα με την έτερη Χρυσή Σφαίρα, αυτή για την καλύτερη κωμωδία/μιούζικαλ της χρονιάς, που ο Έλληνας σκηνοθέτης κατάφερε να «κλέψει» από την πιο συζητημένη υπερπαραγωγή του καλοκαιριού, την Barbie.

Το σύμπαν της μυθιστορηματικής ηρωίδας του Άλιστερ Γκρέι που ο Γ. Λάνθιμος ανέλαβε να υλοποιήσει, είναι σαφώς πιο σκοτεινό και ανοίκειο από τον γκλόσι διάκοσμο της ξανθιάς κούκλας που ενσάρκωσε η Μάργκοτ Ρόμπι.

Οι προφανείς αλληγορίες των δύο φιλμ περιστρέφονται φυσικά γύρω από την ίδια αντιπατριαρχική θεματική με διαμετρικά αντίθετες, όμως, μεθόδους: από τη μία η PG-13 εξιστόρηση με φόντο τον γνώριμο κόσμο παιχνιδιών που «ενηλικιώνει» εύστοχα η Γκρέτα Γκέργουικ, και από την άλλη η σκοτεινή, R rated ματιά του Λάνθιμου πάνω σε ένα βιβλίο που ελάχιστοι γνωρίζουν.

Ο θηλυκός Φρανκενστάιν δεν είναι λιγότερο προβληματικός από τα προηγούμενα παιδιά του σκηνοθέτη, όπως και ο ίδιος παραδέχτηκε με ειλικρίνεια στον Guardian

«Νομίζω ότι κατά κάποιο τρόπο είναι πολιτικά, χωρίς να εκφράζουν μια συγκεκριμένη ιδεολογία» λέει για τα φιλμ του. «Όταν κάνεις ταινίες και ασχολείσαι με τα θέματα που αναφέρεις, αυτό είναι ένα είδος πολιτικής πράξης – ένα σχόλιο, μια παρόρμηση να θέτεις ερωτήματα.»

Το χιούμορ στο σενάριο του Τόνι Μακναμάρα δεν είναι για όλους στην αίθουσα, πολλές σκληρές σκηνές είναι ανατριχιαστικά ρεαλιστικές και το τέλος της τραγωδίας ουδεμία σχέση έχει με χολιγουντιανή λύτρωση. Παρ’ όλα αυτά, είναι με διαφορά η πιο προσβάσιμη ταινία του σκηνοθέτη, όπως σχολίασε ο κριτικός Ηλίας Φραγκούλης και πιθανότατα η λιγότερο… λανθιμική.

Πολύ μακριά από τον εσωτερισμό του Κυνόδοντα και του Αστακού, αλλά, ίσως, πιο κοντά στην Ευνοούμενη και τον Θάνατο του Ιερού Ελαφιού, το Poor Things μοιράζεται έναν παράξενο βαθμό συγγένειας με τα προηγούμενα φιλμ του Γιώργου Λάνθιμου, όχι πολύ διαφορετικό από αυτόν που επωμίζεται η Μπέλα Μπάξτερ ζώντας στο κορμί της νεκρής μαμάς της.

Αυτονόητα, μετά τον Χρυσό Λέοντα στη Βενετία και την Χρυσή Σφαίρα στο Μπέβερλι Χιλς, στο τζάκι του Γιώργου Λάνθιμου θα πρέπει να γίνει χώρος και για το χρυσό αγαλματίδιο που λείπει, προς το παρόν, από τη συλλογή του.