Τα δικά μας τα ξέρουμε: (και) αυτές οι Ευρωεκλογές, ως εσωτερική πολιτική αναμέτρηση θα τρέξουν. Αποκορύφωση αυτής της πικρής συνειδητοποίησης ο τρόπος με τον οποίο κατέλαβε το προσκήνιο η εποποιϊα των Πόθεν Έσχες. Άλλωστε και οι Ευρωεκλογές του 2019, ουσιαστικά, την αρχή της κατάρρευσης του πολιτικού εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ κατέγραψαν, περισσότερο απ’ ο,τιδήποτε άλλο. Τώρα-τώρα, η «μάχη» γίνεται για το αν η Ν.Δ. θα γράψει άνετο «3» στο σκορ της (ή: αν θα ξεπεράσει το 33% της προηγούμενης Ευρωκάλπης), για το ποιος θα είναι δεύτερος και ποιος τρίτος (ΣΥΡΙΖΑ ή ΠΑΣΟΚ), ποιος τέταρτος και πέμπτος (ΚΚΕ και Ελληνική Λύση).

Να σημειωθεί ωστόσο πώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης – στην διακαναλική του – έκρινε σκόπιμο/χρήσιμο να επισημάνει ότι τα δεξιότερα της ΝΔ κόμματα αναμένεται να είναι ενισχυμένα στις κάλπες – αλλά «δεν υπάρχει κοινός τόπος» της Ν.Δ. με δυνάμεις που «εμφανίζονται ως υπερπατριώτες ή επενδύουν στην εργαλειοποίηση της θρησκευτικής πίστης» . (Ο Κ. Μητσοτάκης εξέφρασε και αντίθεση με τις πρακτικές διαχείρισης της μετανάστευσης, σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, με την κράτηση μεταναστών/προσφύγων σε στρατόπεδα τύπου Ρουάντας/από Αγγλία^. ή, υποθέτει κανείς, τύπου Αλβανίας/από Ιταλία, αν μη ΒορειοΑμερικανικών χωρών με απώθηση προς Σαχάρα…). Να σημειωθεί ομοίως πώς η κακότυχη  έννοια της ΚεντροΑριστεράς περνάει από Συμπληγάδες σαφώς περισσότερο προσωπικών παρά ιδεολογικών επιλογών – με όχι-ιδιαίτερα-ειλικρινή επισήμανση ότι οι οιωνοί για άνοδο της Ακροδεξιάς/ριζοσπαστικής Δεξιάς καλούν σε στράτευση απόκρουσης: όταν όμως παλεύεις για την μικρο-κυριαρχία σου…

Αν όμως αφήσουμε την εδώ απόμακρη γωνίτσα της Ευρωπαϊκής ηπείρου, ας πάμε στην κεντρικότερη Ευρώπη και τις πιο επιδραστικές χώρες της, τι εισπράττουμε; Πέρα και πάνω, δηλαδή, από τις ισορροπίες και αυριανές διευθετήσεις στα δεξιότερα του πολιτικού φάσματος όπως θα αποτυπωθούν στο ΕυρωΚοινοβούλιο (και εν συνεχεία στην διαμόρφωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής – Πρόεδρος και «βαριά» χαρτοφυλάκια – Προεδρία Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, νέα ισορροπία σε Εξωτερικές Σχέσεις/Ασφάλεια/αιχμές προς Άμυνα), πέρα κι από τα παιχνίδια σε Χριστιανοδημοκράτες/ΕΛΚ με Συντηρητικούς και Μεταρρυθμιστές/ECR, με Μελόνι και Πολωνικό PiS και Ισπανικό Vox, καθώς και Ταυτότητα και Δημοκρατία/ID με Λεπέν και Σαλβίνι – ο Όρμπαν συνεχώς διαπραγματεύεται.

Εισπράττουμε λοιπόν την αποδιάρθρωση του Γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών-Πρασίνων-Φιλελεύθερων, ακριβώς με την εκτόξευση της ριζοσπαστικής Δεξιάς AfD στην δεύτερη θέση μετά τους Χριστιανοδημοκράτες στην Ευρωκάλπη, συν με αμφίρροπη την τριτο-τέταρτη θέση μεταξύ Σοσιαλδημοκρατών και Πρασίνων. Η πρώτη θέση των Χριστιανοδημοκρατών, εν τω μεταξύ, δεν θα κρύβει επί πολύ την ηγετική αμηχανία  στον χώρο τους – ο Φρήντριχ Μερτς, τρία σχεδόν χρόνια μετά τις Ομοσπονδιακές εκλογές θεωρείται «ηγετική φιγούρα της άρνησης», δηλαδή χωρίς προοπτική. Οι Φιλελεύθεροι του Κρίστιαν Λίντνερ φλερτάρουν με την παραμονή «εκτός» όταν έλθουν εθνικές εκλογές, ενώ στην Αριστερά η ιδιότυπη νέα φιγούρα της Ζάρα Βάγκενκνεχτ, που αποσχίσθηκε, «γράφει» σχεδόν διπλάσια ποσοστά από τον πυρήνα των Die Linke (με συνδυασμό ενός έντονα αριστερού κοινωνικού προγράμματος με ανοιχτά αντιμεταναστευτικό μήνυμα).

Αν, τώρα, στραφεί κανείς στην Γαλλία – που δεν παύει να είναι χωνευτήρι εξελίξεων – βλέπει τον Λεπενικό Εθνικό Συναγερμό/RN σαφώς υπερδιπλάσιο από το Μακρονικό LREM: η φιγούρα του 28χρονου Ζορντάν Μπαρντελλά, προστατευόμενου μιας μη-αντιΕυρωπαίας πλέον Μαριν Λεπέν κάνει κάποιους να μιλούν για «συνταγή Μακρόν» στα Δεξιά, υπό την έννοια του νεοφερμένου ως εικόνα και ως «άλλη» εκφορά λόγου από το αναμενόμενο. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι στην τρίτη θέση κοντά στο LREM, μεν, και αρκετά πάνω από την «Ανυπότακτη Γαλλία» (μνήμης Μελανσόν) αλλά χωρίς ουσιαστικό στίγμα. Ενώ οι παραδοσιακοί δεξιοί Ρεπουμπλικάνοι, οι Πράσινοι, το άλλοτε κραταιο ΚΚΕ είναι σκιές στο διάγραμμα.

Αφήνοντας, λοιπον, ήσυχη την Ιταλία – όπου όμως η διεθνής υπερπροθυμία να αναγάγει σε κεντρική ΚΑΙ κεντρώα (σχεδόν) φιγούρα την Τζώρτζια Μελόνι, ενώ δυο άλλες σημαντικές φιγούρες , ο Ενρίκο Λέττα και ο Μάριο Ντράγκι, καλούνται να διαδραματίσουν ρόλο «συνείδησης της Ευρώπης» – και στην γωνία την Ισπανία που δεν είναι σ’ αυτήν την στροφή των πραγμάτων επιδραστική, τι βλέπουμε; Ότι οι Ευρωεκλογές λειτουργούν ως καταλύτης, αλλά με σαφώς εσωτερικές διεργασίες και για επανισορροπήσεις εσωτερικής λογικής. 

Οπότε, εμείς, ας την ζήσουμε την ζωηρή μας αντιπαράθεση για τα Πόθεν Εσχες «μας». Κι ας αναμείνουμε τις εδώ ωριμάνσεις (Βέβαια… η υπερβολική ωρίμανση, φορές-φορές, καταλήγει σε σήψη).