Είναι αρκετά παράξενο, αλλά η κίνηση του Προέδρου Μακρόν να προκηρύξει πρόωρες εκλογές στην Γαλλία μετά το σοκ των Ευρωεκλογών, εν συνεχεία δε να ορίσει Πρωθυπουργό τον Μισέλ Μπαρνιέ, με παλαιοδεξιές καταβολές ενώ η κάλπη έφερε πρώτο συνασπισμό της Αριστεράς, δεύτερο τον Μακρονικό σχηματισμό, τρίτη την Λεπενική Ακροδεξιά και μόλις τέταρτη (με λιγότερες από 10% των εδρών…) την παραδοσιακή Δεξιά, του έχει δώσει ιδιαίτερη αναγνώριση στην … Ελληνική δημόσια συζήτηση. Όπου θεωρείται κάτι σαν πολιτικός ταχυδακτυλουργός, αφού – θεωρείται, πάντα – ότι ώθησε μεν την Αριστερά σε επιτυχή αντι-Λεπενική συσπείρωση/Νέου Λαϊκού Μετώπου (φέροντας μαζί ριζοσπάστες τύπου Μελανσόν, κατάλοιπα του παλιού PS/ των Σοσιαλιστών, Γαλλική εκδοχή Πρασίνων, ακόμη και μνήμες PCF/Κομμουνιστών), αλλά την κράτησε μακράν εξουσίας^. ενώ κράτησε επίσης σε απόσταση από την διακυβέρνηση τον Λεπενικό Εθνικό Συναγερμό.

Στην ίδια την Γαλλία, ο ορισμός από τον Μπαρνιέ μιας Κυβέρνησης όχι απλώς καταφανώς δεξιάς αποχρώσεως ως προς την σύνθεσή της, αλλά και με έντονη συντηρητική ρητορική. Ο Μπρυνό Ρεταγιώ, νέος υπουργός Εσωτερικών: «Τρεις προτεραιότητες έχω: να αποκαταστήσω την τάξη, να αποκαταστήσω την τάξη, να αποκαταστήσω την τάξη». Η Άνν Ζενετέ, υπουργός Παιδείας: «Γνωρίζω πόσο η Παιδεία έχει ανάγκη την σταθερότητα», και τούτο απαντώντας στην απερχόμενη Νικόλ Μπατζουμέ που είπε: «Χρειάστηκε να ειρηνεύσει το εκπαιδευτικό μας σύστημα, που είχε καταληφθεί από ένα αδιάκοπο κυκλωνα μεταρρυθμίσεων. Ο υπουργός Εξωτερικών Ζαν-Νοέλ Μπαρό: «Η δημοκρατία σήμερα δέχεται επιθέσεις από παντού. Η χώρα μας στοχεύεται, βομβαρδίζεται από τους εχθρούς της δημοκρατίας. Η Γαλλία θα αμυνθεί εναντίον όλων των υβριδικών απειλών». Και ούτω καθεξής.

Η Μοντ – έντυπο όχι ακριβώς έξαλλου ριζοσπαστισμού… – έκανε λόγο για «συμμαχία των ηττημένων απέναντι στις ρεπουμπλικανικές αρχές», καθώς η πλειοψηφία των 39 υπουργών βρίσκεται στα δεξιά – μόνος υπουργός αριστερής προέλευσης ο Ντιντιέ Μιγκώ, στην Δικαιοσύνη. 13 υπουργοί από τους Ρεπουμπλικανούς/Δεξιά, 12 από την Μακρονική Κεντροδεξιά, οι υπόλοιποι «διάφοροι Δεξιοί» και συνεργαζόμενοι Μακρόν. Μοναχική η υπουργός Τεχνητής Νοημοσύνης Κλάρα Σαππάζ, ανένταχτη.

(Μια μικρή σημείωση: ο Μισέλ Μπαρνιέ ξεκίνησε με συμβουλές προς τους υπουργούς του για modestie/ταπεινοφροσύνη. Όχι ακριβώς το γνώριμο ύφος Μακρόν).

Οι πρώτες αντιδράσεις στον ορισμό αυτού του σχήματος – και η μεγάλη καθυστέρηση στον ορισμό Πρωθυπουργού με πρόσχημα τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και την επιλογή υπουργών εν συνεχεία – έφθασαν μέχρι διαδηλώσεις. Υπήρξαν επίσης και εκκλήσεις από την Αριστερά για κίνηση κάποιου είδους διαδικασία μομφής κατά του Προέδρου Μακρόν – περισσότερο κινήσεις εντυπωσιασμού, παρά με πιθανό πολιτικό αποτέλεσμα. Όσο όμως πλησιάζει η ώρα συζήτησης και ψήφισης του Προϋπολογισμού – αρχές Οκτωβρίου – όπου θα χρειαστούν δυσάρεστα μέτρα λόγω Βρυξελλών, προκύπτει μια πιο ουσιώδης πρόκληση: πόσο η κυβέρνηση Μπαρνιέ θα χρειαστεί να υιοθετήσει στοιχεία πολιτικής που θα επιτρέψουν στον Λεπενικό Εθνικό Συναγερμό όχι μεν να στηρίξει (αυτό θα ήταν πολιτική αυτοκτονία), αλλά να μην αντιδράσει μέχρι τέλους. Και εδώ, μομφή στοχευμένη πλέον κατά της Κυβέρνησης Μπαρνίε, κυρίως όμως μπλοκάρισμα ψηφοφοριών, θα κληθεί να λειτουργήσει – ή, αντιθέτως, αν θα υπάρξει σιωπηρή στήριξη.

[Για όσους αναγνώστες έχουν «φίλαθλη» διάθεση, και θάθελαν να παρακολουθήσουν την συνέχεια, υπενθύμιση των εδρών στην Γαλλική Εθνοσυνέλευση: 178 στην Αριστερά, 150 στην Μακρονική Κεντροδεξιά, 125 στον Λεπενικό Συναγερμό, 39 στους Ρεπουμπλικανούς (απ’ αυτούς, προέρχεται ο Πρωθυπουργός Μπαρνιέ). Προσθέστε 27 «διάφορους Δεξιάς», 17 Ακροδεξιάς, 12 «διάφορους Αριστεράς»]

Μπορεί λοιπόν στην Ελληνική δημόσια συζήτηση, οι χειρισμοί Μακρόν να συνεχίζουν να θεωρούνται επιδέξιοι. Στην Γαλλία όμως – και στα διεθνή Μέσα – όλο και περισσότερο «χτίζεται» το ερώτημα κατά πόσον εντέλει η  πολιτική προοπτική καταλήγει σε ενδυνάμωση των Λεπενικών θέσεων (αν όχι ευθέως του Εθνικού Συναγερμού), προκειμένου να αποτραπεί προς την εξουσία εγγύτητα του Νέου Λαϊκού Μετώπου, της Αριστεράς-που κατάφερε-να συνεργασθεί. Υποσημείωση: ο ΄ίδιος ο Εμμανουέλ Μακρόν προέρχεται από την ευρύτερη Αριστερά – αν μη τι άλλο έχοντας θητεύσει ως υπουργός Οικονομίας επί Σοσιαλιστών/Φρανσουά Ολαντ.