Με την πρόδηλη μέριμνα ενός restart μετά τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών (και των δημοσκοπήσεων που ακολούθησαν και συνεχίζονται…), αποτελέσματα που έχουν μεν εγκαταστήσει το κυβερνών κόμμα σε σαφή πλην άνευρη πρωτοπορία, αλλά περισσότερο λόγω συνεχιζόμενης φθοράς των κομμάτων της Αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ) ή μη-ανόδου (ΠΑΣΟΚ), ο Πρωθυπουργός αναγνώρισε προφανώς ότι η φετινή ΔΕΘ δεν έδωσε την πολυπόθητη ώθηση. Και επέλεξε κάτι παράξενο: να μιλήσει για το Επιτελικό Κράτος – το οποιο αναδεικνύεται σε τοτέμ αυτής της περιόδου διακυβέρνησης – σε εκδήλωση της… Γενικής Γραμματείας Νομικών και Κοινοβουλευτικών Θεμάτων.

Πράγματι, ο ίδιος ο τίτλος της ομιλίας Μητσοτάκη «Η λειτουργία του επιτελικού κράτους στην νομοθέτηση: η περίπτωση της Ελλάδας ως φιλοδοξία και ως έμπνευση», την είχε μια αυτοαναφορικότητα. Με την παραδοχή, ήδη, ότι «η άσκηση της διακυβέρνησης είναι μια εξαιρετικά περίπλοκη διαδικασία» αλλά και μια μεσσιανικών τόνων ανάδειξη του πώς «μπαίνει τάξη σ’ αυτό το χάος». Και με την ματιά στο μέλλον: «Να αποκτήσουμε Κράτος με περισσότερη διαφάνεια, λογοδοσία και αποτελσματικότητα».

Μια γεύση από «Τα εις Εαυτόν» του αυτοκράτορα/στωικού φιλοσόφου Μάρκου Αυρηλίου μπορεί να την διακρίνει κανείς («Από νωρίς το πρωί λέγε μέσα σου: σήμερα θα συναντηθώ με τον πολυπράγμονα, τον αχάριστο, τον αλαζόνα, τον δόλιο, τον φθονερό. Είναι έτσι, επειδή αγνοούν το αγαθό και το κακό. Εγώ όμως στοχάσθηκα την φύση του αγαθού και είδα την ομορφιά του, την φύση του κακού και είδα την ασχήμιά του»).

Ίσως κάτι αντίστοιχο να θέλησε να απηχήσει ο – υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ – Θανάσης Κοντογεώργης μιλώντας στην κρατική TV, επιλέγοντας όμως τόνους πιο συγκρατημένους. Αυτός εξήγησε ότι το πολιτικό σύστημα χρειάζεται να ανακτήσει την εμπιστοσύνη που είχε προηγουμένως: «αποστολή της Κυβέρνησης είναι να συνεχίζουμε την δουλειά μας», αλλά και οι πολίτες «να βλέπουν αποτέλεσμα στην καθημερινότητά τους». Με ενδιαφέροντα τρόπο, δε, επέλεξε ότι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης «έχει να κάνει με το δημόσιο ύφος, το δημόσιο ήθος, τον δημόσιο λόγο – αλλά και τις πολιτικές».

Έτσι όπως ερχόταν η δημόσια τοποθέτηση Θ. Κοντογεώργη λίγες μέρες μετά τις εικόνες πλημμύρας στην Αθήνα – και … τώρα είναι που αρχίζουν οι βροχές! – («χέρι-χέρι Κυβέρνηση και Αυτοδιοίκηση δουλεύουν μαζί», διαβεβαίωσε), δεν μπορούσε να λείψει από το ραντάρ και η δημόσια παρέμβαση του έτερου Καππαδόκη – του Περιφερειάρχη Αττικής Νίκου Χαρδαλιά. Ο οποίος, έκανε, ίσως,την πιο έξυπνη πολιτική κίνηση. Επισκέφθηκε –  φυσικά με battledress και κίτρινο γιλέκο μάχιμης πρώτης γραμμής – και με το θυμωμένο/μαχητικό ύφος ημερών Covid, τις περιοχές όπου γίνονται (φωτογραφίζονται, άρα γίνονται) αντιπλημμυρικές παρεμβάσεις. Κάλεσε αυστηρά τους «χωρικούς αντιπεριφερειάρχες» να δραστηριοποιηθούν: «θέλω τις επόμενες εβδομάδες να βγείτε από τα γραφεία σας, να είστε στις γειτονιές […]. Οι καιροί είναι χαλεποί, οι προσδοκίες των πολιτών είναι υψηλές, η ευθύνη η δική μας είναι μεγάλη […]. Οι παρεμβάσεις δεν θα επαφίεται στην «καλή διάθεση» ή την «καλή βούληση» του εκάστοτε περιφερειάρχη». Το κυριότερο, όμως, το πλέον επιδέξιο – πολιτικά – ήταν το άλλο «δεν θα κρυφτούμε πίσω από το «γαϊτανάκι διαφορετικών υπευθύνων […]. Α λά κάρτ επαναστάτες δεν έχουμε υπάρξει ποτέ. Και δεν κρυβόμαστε πίσω από καμιά αρμοδιότητα».  Αυτό, σημειωτέον με φόντο την παραδοχή ότι η Αττική δεν είναι σήμερα, θωρακισμένη: «Καθετί που καθαρίζουμε, προκύπτει κάτι άλλο». Άρα, άμα προκύψει κάτι άσχημα, εγώ το είπα πρώτος.

Δεν είναι σαφές, όσο θα ξετυλίγεται (και) φέτος το κουβάρι της διακυβέρνησης – ζήσαμε τις πυρκαγιές μέχρι τις πρώτες πολυκατοικίες των συνοικιών της Αθήνας, είδαμε τις πρώτες πλημμύρες στην πόλη, δεν φαίνονταν ενθουσιασμένοι οι άνθρωποι στην με νωπές μνήμες Θεσσαλία για τα εκεί αντιπλημμυρικά αντανακλαστικά – ποιο ύφος θα επιλεγεί απ’ εδώ και πέρα. Το οργανωτικό/μελλοντοστραφές/εμπνευστικό Κυριάκου Μητσοτάκη; Το προσγειωμένο/ειλικρινές/αυτοκριτικό Θανάση Κοντογεώργη; Ή το έντονο/θυμωμένο/προ-καταγγελτικό Νίκου Χαρδαλιά (μνήμης NickHard);

 Πάντως, μια επιλογή καλόν θα ήταν να γίνει.