Έχει νόημα, μια διοργάνωση συζήτησης για τα γεωπολιτικά της εποχής, για τις μείζονες διεθνοπολιτικές ισορροπίες και τις αντίστοιχες οικονομικές προκλήσεις να γίνεται σ’ ένα νησάκι των Δωδεκανήσων – έστω εντυπωσιακό, με ενεργό ηφαίστειο και ιδιαίτερη γεωφυσική ταυτότητα – με έκταση 40κάτι τετραγωνικών χιλιομέτρων και περί τους 900 κατοίκους, στα μόλις 9 μίλια από το ακρωτήριο Ντάτσα της Τουρκίας; Οι φετινοί «Διάλογοι της Νισύρου» , συγκεντρώνοντας για 4^η συνεχή χρονιά ένα αναπάντεχο σύνολο πολιτικών, ακαδημαϊκών, δημοσιογραφικών κ.α. συζητητών έδωσαν μια δυνητικά θετική απάντηση σ’ αυτό το φαινομενικά απλοϊκό ερώτημα.

Δείτε: ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Κωστής Χατζηδάκης έφτασε με ελικόπτερο και ταχύπλοο, αφού συνάντησε τον «σε ιδιωτική επίσκεψη» Κινέζο Πρωθυπουργό Λι Τσιάνγκ στην Ρόδο^. ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Νίκος Ανδρουλάκης έκανε μια ενδιαφέρουσας ωριμότητας συνολική τοποθέτηση^. ο Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας Τζων Κατσιματίδης μετέφερε με βιντεοκλήση την άποψή του για το «πού το πάει» ο Ντοναλντ Τραμπ του οποίου θεωρείται εξ απορρήτων^. ακόμη και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος απηύθυνε κάτι πολύ περισσότερο από συμβολικό χαιρετισμό – μίλησε για τον οικονομισμό και τους κινδύνους του, για τεχνολογική επιβολή και κοινωνική αδικία, σίγουρα για τους εντεινόμενους κινδύνους από την κλιματική αλλαγή(«Πράσινος Πατριάρχης») . Κυρίως όμως, η συζήτηση που πλέχθηκε από σειρά παρεμβαινόντων, υπήρξε αυτό ακριβώς – το αυτονόητο, πλην σπάνιο: συζήτηση! Σε αναζήτηση όχι «λύσεων», πάντως ενδεχομένων διεξόδων/contingencies.

Θα σταθούμε σε ένα και μόνο στιγμιότυπο, χαρακτηριστικό όμως όλων των διασταυρώσεων απόψεων: Νίκος Ανδρουλάκης-Σταύρος Παπασταύρου-Γιάννης Μανιάτης διασταύρωσαν απόψεις για την τωρινή ενεργειακή πολιτική/οικονομική/διπλωματική συγκυρία, ενώ Κωστής Χατζηδάκης προσήλθε στην συζήτηση εν συνεχεία. Δεν είναι μόνο η διάσταση της αναζήτησης εκδοχών για το τι θα μπορούσε/τι θα έπρεπε να κάνει η Ελλάδα. του 2025 προκειμένου να «απαντήσει» με κάτι συγκεκριμένο στο Τουρκικό μπλοκάρισμα για το διαβόητο καλώδιο GSI/πρώην EuroAsia Interconnector, ή πάλι στην συμμετοχή Τουρκίας στο Πρόγραμμα SAFE των Ευρωεξοπλισμών, ή ακόμη για την Λιβυκή περιπέτεια μιας χώρας που (όπως η Ελλάδα) έβλεπε επί χρόνια τις προκλήσεις να περνούν. [Στο πρώτο: να ζητήσει/πιέσει π.χ. για ορισμό Ευρωπαϊκού Συντονιστή για την ηλεκτρική διασύνδεση μεθοριακών χωρών της ΕΕ – Κύπρου αλλά και Ελλάδας – με την κυρίως ΕΕ, όπως ήδη έγινε με τις Βαλτικές. Στο δεύτερο: να επιδιώξει το αντίστοιχο με εκείνο που επετεύχθη με το πρόγραμμα EDIP, δηλαδή όρους ουσίας για την συμμετοχή τρίτων χωρών. Στο τελευταίο: διερεύνηση της δυνατότητας 3μερων με Ελλάδα-Αίγυπτο-Ανατ. Λιβύη και Ελλάδα-Ιταλία-Δυτ. Λιβύη, μήπως να τεθούν σε νέα βάση οι ΕλληνοΛιβυκές συζητήσεις].

Όμως για μας, το σημαντικότερο ήταν άλλο: ήταν η διαπίστωση ότι ΜΠΟΡΕΙ να γίνεται μια αντιπαράθεση απόψεων, ακόμη και έντονη, πλην…. η συζήτηση να συνεχίζεται! Και, όπως αναγνώρισε ο Στ. Παπασταύρου για την πρωτοβουλία Γ. Μανιάτη και τον ν.4001/2011 για τις θαλάσσιες ζώνες και τις έρευνες υδρογονανθράκων «ο ένας να παίρνει στην σκυτάλη από τον άλλο». (Με τον Κ. Χατζηδάκη να ενδιαφέρεται για το κατά πόσον αυτή η διάθεση να μένει η συζήτηση ανοιχτή, θα επεκτεινόταν και στην συζήτηση με τους «απέναντι»…).

Και ένα επίσης ενδιαφέρον: μπορεί η ιδιότυπη παρέμβαση Κατσιματίδη να έδωσε μια γεύση Τραμπικής Αμερικής με διάθεση καθησυχασμού για την εδώ πλευρά του κόσμου – «ο Πρόεδρος ουδέποτε θα αφήσει να συμβεί ο,τιδήποτε μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας» –  , όμως ακόμη περισσότερο θα μέναμε στην παρέμβαση του πολύπειρου Τομ Μίλλερ, που υπηρέτησε ως πρέσβυς των ΗΠΑ στην Αθήνα το ταραγμένο 2001-2004, προηγουμένως όμως ως Ν^ο2 το επίσης δύσκολο1994-1997. Αυτός, αφενός διατύπωσε την άποψη ότι «ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατανοεί πως κανείς συναλλάσσεται (to deal) με τον Τραμπ» (δεν προχώρησε βέβαια σε αναφορές π.χ. στην συζήτηση με τον ισότοπο Breitbart…), όμως αφετέρου κατέθεσε την προσέγγιση ότι οι Αμερικανοί πρέσβεις στην Ελλάδα «καλύτερα να ακούν, παρά να κάνουν κήρυγμα». Πόσο θα ισχύσει αυτό για την αναμενόμενη Κίμπερλι Γκίλφοϊλ – για την οποία ο Τζων Κατσιματίδης επανέφερε την θεωρία ότι «μπορεί να σηκώσει το τηλέφωνο με τον Πρόεδρο χωρίς ενδιαμέσους», – ή αντιθέτως αν θα καταστήσει την Πρεσβεία «ηχείο της MAGA πολιτικής», είναι μια άλλη υπόθεση…

Πάντως το όλο 2ήμερο των «Διαλόγων της Νισύρου» 2025 αφήνει μια χαραμάδα – ιδίως έτσι που διαφαίνεται follow-up των Διαλόγων σε Βρυξέλλες και ενδεχομένως Ντόχα – μεγάλες στρατηγικές να προκύπτουν από μικρές πρωτοβουλίες.