Παραδοσιακά, οι πολιτικές διατυπώσεις είναι που κερδίζουν τις εντυπώσεις και οδηγούν την επικαιρότητα. Δεν μπορούσε να μην επαληθευθεί, αυτό, και με αφορμή το συνέδριο που οργανώθηκε στην Αθήνα με πρωτοβουλία του – Ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ – Γιάννη Μανιάτη και των Σοσιαλιστών/Δημοκρατών-S&D του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με την θεματική «Ευρωπαϊκή Ασφάλεια και Άμυνα – Η δοκιμασία της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης».

Έτσι, από την τοποθέτηση π.χ. του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη, «κρατήθηκε» το στοιχείο της από μέρους του αποκήρυξης κάθε ενδεχόμενου μετεκλογικής συνεργασίας με την Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη, ή με «όποια πολιτική οντότητα» εμφανίσει ο Αλέξης Τσίπρας. Ή πάλιν η αναφορά στο ότι ο Κ. Μητσοτάκης είχε δηλώσει πριν κάποια χρόνια ότι «οι ανταγωνισμοί για τους υδρογονάνθρακες ανήκαν στον προηγούμενο αιώνα, ενώ τώρα επιχαίρει για τις συμφωνίες περί το φυσικό αέριο και τούτο, ενώ στην Ελλάδα η πράσινη μετάβαση προχώρησε «προς όφελος των ολίγων» (πάλιν Ν. Ανδρουλάκης).

Αντίστοιχα, από την παρέμβαση Βαγγέλη Βενιζέλου – υπό τις πολλές, διαχρονικά, ιδιότητές του – έμεινε πίσω η προειδοποίηση να μην θεωρηθούν οι πρόσφατες ενεργειακές συμφωνίες στα πλαίσια της (με κεντρική αμερικανική έμπνευση) P-TEC στην Αθήνα ως ένδειξη σχετικής περιθωριοποίησης της Άγκυρας, με αντίστοιχη άνοδο της επιρροής των Αθηνών. Κάλεσε σε σοβαρότερη συνειδητοποίηση του εύρους της γεωπολιτικής/υπερπεριφερειακής επιρροής της Τουρκίας, σε πλείονα μάλιστα μέτωπα. Επεσήμανε δε την σκοπιμότητα, παρόλα τα σχήματα Πενταμερούς, Forum κλπ. που επωάζονται – σχήματα τα οποία, σημειωτέον, αν προχωρήσουν με αμερικανική καθοδήγηση, θα χαρακτηρίζονται από την εκδοχή «βολονταρισμού και συναλλατικότητας της εποχής Τραμπ» – να μην υποτιμηθεί το «εξαιρετικά κρίσιμο διμερές επίπεδο», καθώς και η δυνατότητα να υπάρξει νέο momentum στο Κυπριακό.  Το «δεν πρέπει να είμαστε αδρανείς και δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε» Βενιζέλου καλό να κρατηθεί στο προσκήνιο.

Πέρα απ’ αυτά τα άμεσα/«δικά μας», από την συζήτηση των Ευρωσοσιαλιστών για την άμυνα καλό θα ήταν να κρατηθούν οι τοποθετήσεις εκφραστών των ευαισθησιών  κομβικών περιοχών της Ευρώπης, όπως των Ευρωβουλευτών Τομπίας Κρέμερ/Γερμανία και Σβεν Μίκοφ/Εσθονία. Αυτοί έδειξαν προς την κατεύθυνση περισσότερο μιας προσπάθειας κάλυψης ατελειών και προώθησης προθέσεων, παρά προς κάποια κατασταλαγμένη διαδρομή Ευρωπαϊκής πολιτικής για την ασφάλεια και την άμυνα. Ειδικά ο Τ. Κρέμερ δυο και τρεις φορές επανήλθε στο ότι στην (συνεχιζόμενη, πλην όχι βέβαιη) στήριξη της Ουκρανίας το τελικό διακύβευμα είναι η αποτροπή (υπαρκτής κατ’ αυτόν) επιθετικότητας της Ρωσίας προς την Ευρώπη συνολικά. Ενώ ο Β. Μίκοφ προσπάθησε να αποτυπώσει/να εκφράσει προς τα έξω την αίσθηση απειλής όπως την αισθάνονται οι χώρες της Βαλτικής και οι άλλες συνορεύουσες με την Ρωσία με μνήμες Σοβιετικής Ένωσης.

Εκεί ακριβώς, ένα δίδυμο Ελλήνων παρατηρητών των γεωπολιτικών – Λουκάς Τσούκαλης/ΕΛΙΑΜΕΠ και Κωνσταντίνος Φίλης/ΙΔΙΣ – έκαναν μια χρήσιμη προσγείωση της συζήτησης. Ο Φίλης/ΙΔΙΣ ανέδειξε το πόσο διαφορετική είναι η πρόσληψη προτεραιοτήτων, ήδη της απειλής, από τις χώρες της ΕΕ. Ποσοστά γύρω στο 20% σε Ισπανία και Ιταλία δεν έχουν σχέση με το 70-80% για τις Βαλτικές ή την Πολωνία. (Βέβαια, αν πάει κανείς πίσω και δει, π.χ., την ψυχρή έως παγωμένη ανταπόκριση Σκανδιναβών και Βαλτών όταν παλιότερα τέθηκε θέμα του  Προγράμματος «Ειρήνη» για την Λιβύη/την Μεσόγειο, διαπιστώνει ότι αυτή η διαφορά αντίληψης της απειλής/της ανάγκης κινητοποίησης πάει βαθιά…). Ακόμη περισσότερο, με ρεαλισμό κάτω από τον οποίο διακρινόταν κάτι σαν διάψευση προσδοκιών (αν μη πικρία…) ο Λουκάς Τσούκαλης/ΕΛΙΑΜΕΠ «προσγείωσε» στο ότι η όλη συζήτηση περί Ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής, ασφαλείας και άμυνας περισσότερο αποτελεί – ακόμη – επιδίωξη εν εξελίξει, παρά απτή πολιτική.

Πλην όμως… υπήρξαν και νούμερα/αριθμητικά στοιχεία που επέπλευσαν σ’ αυτήν την – σαφώς πολιτική – συζήτηση. Παράδειγμα: 6 μονάδες παραγωγής αλουμινίου έχουν κλείσει, κατά τον Πρόεδρο του ΣΕΒ Σπύρο Θεοδωρόπουλο, στην Ευρώπη για λόγους επίτευξης περιβαλλοντικών στόχων^. το εν λόγω αλουμίνιο εισάγεται εν συνεχεία από τρίτες χώρες καθώς αποτελεί αναγκαία εισροή για σειρά προϊόντων της μεταποίησης από χώρες όμως όπου επικρατεί σαφώς υψηλότερα επίπεδα ρύπων στην παραγωγική τους διαδικασία.

Ενώ από την περιλάλητη Έκθεση Ντράγκι για την ανταγωνιστικότητα της Ευρωπαϊκής παραγωγής, προωθήθηκαν μόλις το 11% των μεταρρυθμίσεων για τις οποίες έγινε πρόταση και συζήτηση. 

Σύμφωνα δε με τον πρόεδρος του ΣΕΠΚΥ/ των κατασκευαστών αμυντικού εξοπλισμού Τάσο Ροζολή, είναι χαρακτηριστικό ότι στα πλαίσια του SAFE (των 150 δισ.) από την Ελλάδα εξασφαλίσθηκαν κονδύλια των 700 εκατ. ευρώ, την στιγμή που μια χώρα όπως η Ουγγαρία βρέθηκε με 16 δισ…