Με δύο κοφτερές διατυπώσεις – που όμως δεν έμειναν σε επίπεδο ατάκας, όσο κι αν ήδη διεκδίκησαν τις σελίδες των παραπολιτικών ή και τα πρωτοσέλιδα των σάιτ, αλλ’ έφεραν στην επιφάνεια ουσιαστικό περιεχόμενο – ανέδειξε ο Δημήτρης Παπαλεξόπουλος ως σημερινός πρόεδρος του ΣΕΒ αλλά και ως συνεχιστής μιας συλλογικής δημόσιας παρέμβασης που χαρακτήριζε τον πατέρα του Θόδωρο Παπαλεξόπουλο, ουσιαστικές προκλήσεις του σήμερα. Αυτό, παρουσιάζοντας έρευνα γνώμης που διενεργήθηκε μεταξύ των επιχειρήσεων (όχι μόνο μελών του ΣΕΒ) για το πώς αυτές βλέπουν το συνολικό περιβάλλον λειτουργίας τους, ειδικότερα το εργασιακό περιβάλλον, την αναζήτηση της βιωσιμότητας.

Η πρώτη διατύπωση Παπαλεξοπούλου – «να ξεβολευτούμε» – δίνει ουσιαστικό/ μη-καλολογικό περιεχόμενο στην ταυτόχρονη διαπίστωση ότι «οικονομία και επιχειρήσεις βρίσκονται σε τροχιά βελτίωσης», αλλά και ότι παραμένουν ανάγκες βελτίωσης στο γενικό περιβάλλον και σε ειδικότερο επίπεδο αυτοβελτίωσης των επιχειρήσεων. Λέει, στην πραγματικότητα, ένα: ότι η γενικόλογη συζήτηση περί μεταρρυθμιστικών προθέσεων ή/και σχεδιασμών, απαιτεί/προϋποθέτει την αποδοχή ξεβολέματος. Από όλους: από το πολιτικό-κομματικό σύστημα, από τον ίδιο τον επιχειρηματικό κόσμο, από την κοινή γνώμη (δηλαδή τους ψηφοφόρους, τους διοικούμενους, όσους καλούνται να υποστούν και συνεπώς να στηρίξουν την μεταρρυθμιστική λειτουργία).  

Εδω, βέβαια, προκύπτει ένα ζήτημα: τι ακριβώς σήματα εκπέμπονταν π.χ. για την παγίωση μιας νοοτροπίας -Pass στην διαχείριση της οικονομίας; ή με την (ξεπεράστηκε από τα πράγματα, πλην «έγραψε») επιδότηση ρεύματος για πρώτη και για δευτερεύουσα/εξοχική κατοικία και μάλιστα χωρίς πλαφόν κατανάλωσης; Βόλεμα, πάντως με τίποτα «ξεβόλεμα»! Ή, πάλι, η πολυσυζητημένη καθιέρωση αντικειμενικών κριτηρίων φορολόγησης αυτοαπασχολούμενων με βάση τα διαβόητα 11.000 ευρώ/έτος ως τεκμαρτό εισόδημα, τι άλλο παρά κίνητρο «βολέματος» δίνουν σε όσους έχουν π.χ. 20.000, ή 30.000 ή και 42.000/έτος εισόδημα να «ευθυγραμμιστούν» δηλαδή με το τεκμαρτό και να μην πολυσκέφτονται την Εφορία;

Το «ξεβόλεμα» είναι κοινωνικά και πολιτικά απαιτητική υπόθεση. Το ζήτημα είναι πως προχωράει! (Υπό κάποιον έννοια, και ο πρωθυπουργός όταν λέει στις επιχειρήσεις που παραπονιούνται για έλλειψη στελεχών «πληρώστε καλύτερους μισθούς, να βρείτε ανθρώπους», τι κάνει; Καλεί σε ξεβόλεμα – των εταιρειών. Όταν δε οι επιχειρήσεις ζητούν να μειωθεί η «σφήνα φόρου»/tax wedge, δηλαδή να μειωθεί το μη-μισθολογικό κόστος για την απασχόληση εργαζομένων, τι κάνουν; Καλούν σε ξεβόλεμα – τον προϋπολογισμό  (την κυβέρνηση).

Πάντως, η άλλη αναφορά Παπαλεξοπούλου – εκείνη της συνεργασίας – έχει ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα, έτσι που ζούμε όλο και πιο εγκατεστημένοι σε ένα αυτάρεσκο περιβάλλον δημόσιας έντασης. Παράδειγμα: όλοι συμφωνούν ότι η αναβάθμιση της εκπαίδευσης και η διασύνδεση με την οικονομία είναι αναγκαία – ακόμα και όσοι δεν την θεωρούν αυτήν την διασύνδεση (ρομαντικότερα, παλιοκαιρινά) αυταξία, πάντως βαθμιαία το έχουν δεχτεί. Όμως, το ύφος με το οποίο διεξάγεται σήμερα η συζήτηση π.χ. για τα ιδιωτικά/μη-κερδοσκοπικά Α.Ε.Ι., πόση/τι διάθεση συνεργασίας αφήνει να διαμορφωθεί, με την κάθε πλευρά να σπεύδει να «ταπώσει» τους άλλους;

Στο δε σαφώς πιο καίριο πεδίο της συνεννόησης των κοινωνιών εταίρων – ο αντιπρόεδρος του ΣΕΒ Σπύρος Θεοδωρόπουλος έκανε λόγο μέχρι και για « νέο κοινωνικό συμβόλαιο», ο ίδιος ο Δημ. Παπαλεξόπουλος αναφέρθηκε σε κοινωνικό διάλογο – τίθεται το πρόβλημα/ογκόλιθος: ποιος θα συνεννοηθεί, ποιος θα διαλεχθεί με ποιον; Δεν είναι μόνο η αλήστου μνήμης Τρόικα που δολοφόνησε την έννοια της συνεννόησης των κοινωνικών εταίρων: είναι και η έκλειψη του συνδικαλιστικού κινήματος. Ακόμα περισσότερο, είναι η αλλαγή της φύσης της εργασίας (άρα … της αντιπροσώπευσης των εργαζομένων) που μπλέκει τα πράγματα. Και τα δυσχεραίνει.

«Να ξεβολευτούμε» λοιπόν. Και να εκπληρωθεί το ζητούμενο της συνεργασίας. Θέλει όμως αρετήν και τόλμην αυτή η ιστορία, όπως θάλεγε κι ο ποιητής.

Απ’ όλους…