Με την καιροσκοπική διαχείριση της δεύτερης προεδρικής θητείας του, ο Εμμανουέλ Μακρόν (που τόσο θαυμάστηκε και στην χώρα μας ως θαυματοποιός/ισορροπιστής, μέχρι που γκρέμισε από μόνος του την φιλοτεχνημένη εικόνα του «χάνοντας» τρεις πρωθυπουργούς μέσα σε μερικούς μήνες) έδειξε να έχει ξεχάσει/σβήσει το σοσιαλιστικό παρελθόν του. Και όμως: πέραν του ότι υπουργός υπήρξε επί κυβέρνησης Φρανσουά Ολάντ – Οικονομίας, Βιομηχανίας και Ψηφιακής Πολιτικής – όταν είχε κάνει την πρώτη του καμπάνια για πρόεδρος, είχε θέσει τον εαυτό του στη συνέχεια του Ζαν Ζωρές και του Πιέρ Μαντές-Φρανς (πιο καθαρόαιμων Σοσιαλιστών κι από τον Φρανσουά Μιττεράν).

Η πιο πρόσφατη συνέχεια γνωστή: έχοντας δει την Ακροδεξιά -έστω και μετριασμένη- της Μαρίν Λεπέν να ανεβαίνει, προσπάθησε να την εκτονώσει με πρόωρες εκλογές. Αφού όμως το φάσμα Εθνικού Συναγερμού αναχαιστίσθηκε από μετωπική συστράτευση της ευρύτερης Αριστεράς, πήγε να ασκήσει διακυβέρνηση με πρωθυπουργούς από την παραδοσιακή Δεξιά (Μπαρνιέ), μια διαλλακτικότερη Κεντροδεξιά (Μπαϊρού), εν τέλει με τον μακρονιστή Λεκορνύ. Συνεχώς οι χειρισμοί του προσέκρουαν σε αμφίπλευρη αμφισβήτηση – και σε εξεγερτικό κλίμα (από τα Gilets Jaunes στους «Bloquons tout!») μπροστά στα προωθούμενα σταθεροποιητικά προγράμματα με λιτότητα «ελληνικού τύπου», με την Ελλάδα του 2009-2018 να επισείεται ως απειλή εκτροχιασμού…

Ώσπου, αναθέτοντας για δεύτερη προσπάθεια στον Σεμπάστιεν Λεκορνύ την Πρωθυπουργία – και με την νέα ψήφο μομφής αμέσως παραπέρα στην Εθνοσυνέλευση – σάλπισε υποχώρηση. Η έστω και συγκρατημένη μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού («σανίδα σωτηρίας για την μακροοικονομική ισορροπία της Γαλλίας») πήγε για παραπέρα με ορίζοντα το 2028, το δημοσιονομικό έλλειμμα αφέθηκε να ξεσούρνει προς το 6% του ΑΕΠ, η έκδοση νέου χρέους μένει στα 300 δισ. ευρώ (!) με το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους στα 52 δισ. για το 2025, κάποια στοιχεία φορολόγησης του μεγάλου πλούτου επανέρχονται…

Αποτέλεσμα, άμα το δει κανείς με γυαλιά τακτικισμού: οι ψήφοι των Σοσιαλιστών θα λείψουν από την πρόταση μομφής, ο Φρανσουά Ολλαντ χειροκροτούσε τις δηλώσεις Λεκορνύ από τα έδρανα της Εθνοσυνέλευσης. Οι «αγορές» και οι διεθνείς Οργανισμοί θα χρειαστεί να επικαλεστούν το δείγμα too big to fail για την Γαλλία (πάλι) με το δημόσιο χρέος της να πηγαίνει για 115% του ΑΕΠ. Ο δε Εμμανουέλ Μακρόν θα ξαναρχίσει να ανασύρει σοσιαλιστικά τσιτάτα.

Αν δεν ήταν σοβαρές οι πολιτικές συνέπειες -και σε επίπεδο Ευρώπης- θα ήταν ένα ενδιαφέρον θεατρικό.