Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο κληρονόμους: οι νέοι δισεκατομμυριούχοι συσσωρεύουν περισσότερο πλούτο μέσω της κληρονομιάς παρά μέσω της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας, σύμφωνα με το Bloomberg, που υπογραμμίζει πως για πρώτη φορά εδώ και 15 χρόνια, δεν υπάρχουν (νέοι) αυτοδημιούργητοι δισεκατομμυριούχοι κάτω των 30 ετών.

Για τους δισεκατομμυριούχους του πλανήτη που ανήκουν μόλις στο 0,00003% του παγκόσμιου πληθυσμού, η ανισορροπία αντανακλάται πιο έντονα μετά από μια δεκαετία αύξησης των αξιών των περιουσιακών τους στοιχείων και ισχνής κινητικότητας προς τα άνω για τους υπόλοιπους. Σχεδόν δύο στους τρεις millennials άλλωστε εκτιμούν ότι η συνταξιοδοτική τους ασφάλεια εξαρτάται από το ύψος της κληρονομιάς τους.

Σύμφωνα έκθεση της Oxfam που δημοσιοεύτηκε στην αρχή της χρονιάς, οι πέντε πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο έχουν υπερδιπλασιάσει την περιουσία τους σε (αθροιστικά) 869 δισ. δολάρια από το 2020, ενώ το φτωχότερο 60% του κόσμου – σχεδόν 5 δισεκατομμύρια άνθρωποι – έχουν γίνει φτωχότεροι.

Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών είναι πιθανό να αυξηθεί, αναφέρει η έκθεση, γεγονός που θα οδηγήσει και στον πρώτο τρισεκατομμυριούχο της ιστορίας, το πολύ μέσα σε μια δεκαετία. Ταυτόχρονα, προειδοποιεί, πως αν συνεχιστούν οι σημερινές τάσεις, η παγκόσμια φτώχεια δεν θα εξαλειφθεί για άλλα 229 χρόνια. Επισημαίνοντας τη δραματική αύξηση της ανισότητας μετά την πανδημία, η Oxfam αναφέρει ότι οι δισεκατομμυριούχοι του κόσμου είναι πλουσιότεροι κατά 3,3 τρισεκατομμύρια δολάρια από ό,τι το 2020, ενώ ο πλούτος τους έχει αυξηθεί τρεις φορές ταχύτερα από τον ρυθμό του πληθωρισμού.

Με αυτό το φόντο, το νέο βιβλίο συνεντεύξεων του Γάλλου δισεκατομμυριούχου Ξαβιέ Νιέλ σχετικά με τη διαδρομή του από ανατρεπτικό αουτσάιντερ κατά του κατεστημένου σε κάτοχο μιας περιουσίας 10,3 δισεκατομμυρίων δολαρίων αποτελεί «συναρπαστικό, αλλά και ανησυχητικό», ανάγνωσμα, σημειώνει το Bloomberg.

Η ιστορίας της δικής του επιτυχίας – χωρίς κληρονομιά – θυμίζει περισσότερο Αμερικανούς δισεκατομμυριούχους της τεχνολογίας, τους οποίους κατονομάζει σε όλο το βιβλίο. Αφού χάκαρε τα κουτιά της συνδρομητικής τηλεόρασης ως έφηβος και ασχολήθηκε με υπηρεσίες για ενήλικες στον πρόδρομο του διαδικτύου στη Γαλλία, τη Minitel – «το σχολείο δεν ήταν το φόρτε μου», λέει – ο Νιέλ ξεκίνησε μία χαμηλού κόστους all-in-one υπηρεσία τηλεφώνου και τηλεόρασης που τον έκανε πλούσιο, αλλά προκάλεσε και την οργή του κατεστημένου. Η σύντομη παραμονή του στη φυλακή, σε σχέση με έσοδα που αποκόμισε από peep shows, δεν τον βοήθησε να γίνει αγαπητός. Ο ίδιος αναγνωρίζει πως το να είσαι αυτοδημιούργητος κροίσος, αποτελεί εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον αντίθετο κανόνα: «Στατιστικά μιλώντας, ισοδυναμεί με θαύμα».

Οι δείκτες είναι ανησυχητικοί: Τα κεφάλαια συσσωρεύονται στις υφιστάμενες εταιρείες αντί να χρηματοδοτούν νέες. Οι νεοσύστατες επιχειρήσεις κατευθύνονται στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπου οι εταιρείες έχουν 40% περισσότερες πιθανότητες να εξασφαλίσουν χρηματοδότηση από funds κατά τα πρώτα πέντε χρόνια της ύπαρξής τους. Και όλα αυτά εκτυλίσσονται σε ένα περιβάλλον αυξανόμενης φορολογικής επιβάρυνσης του ατομικού πλούτου και των εταιρικών κερδών.

Οι δισεκατομμυριούχοι δεν γράφουν συχνά βιβλία kai o Νιέλ κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την επιχειρηματικότητα, αναγνωρίζοντας πως ο ίδιος υπήρξε «απίστευτα» τυχερός.