Όχι, όχι δεν θα ισχυριστούμε ότι η διαπραγμάτευση-των-δυο-ημερών μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, με Σκοττ Μπέσσεντ-Τζέημσον Γκρήρ/Χε Λιφένγκ -Λι Τσενγκάνγκ στην Γενεύη, με την κλασική Κινεζική διατύπωση «αν το γεύμα είναι υπέροχα γευστικό, τότε ο χρόνος που χρειάστηκε δεν μετράει», έφερε τον τερματισμό του εμπορικού πολέμου Ουάσιγκτων-Πεκίνου. Και την αρχή της εκτόνωσης των πειραματισμών Τραμπ με τους δασμούς.

Ούτε θα τολμήσουμε να θεωρήσουμε πως η ενδεχόμενη έναρξη ειρηνευτικών συνομιλιών (στην Κωνσταντινούπολη, με μεσολαβητή/φιλοξενούντα τον Πρόεδρο Ερντογάν – ας έχει σημειωθεί κι αυτό) την ερχόμενη Πέμπτη, θα μπορούσε να είναι η αρχή αληθινής εκτόνωσης του Ουκρανικού. Άλλωστε… μένει να δούμε αν η προϋπόθεση που έδειξε να τίθεται από τους Ευρωπαίους «Τέσσερεις» – Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Πολωνία – εξ ονόματος της Ουκρανίας για ανακωχή ήδη από σήμερα Δευτέρα, θα λειτουργήσει ανασχετικά όπως, π.χ. και η Ρωσική απαίτηση να έχουν οι συνομιλίες σημείο εκκίνησης εκείνο, όπου τερματίστηκαν/εκτροχιάσθηκαν εκείνες του 2022. (Πάντως στον δισταγμό του δύστυχου Ζελένσκι, παρενέβη ο Τραμπ με το «ΗΑVE THE MEETING NOW».

Όμως και στις δυο περιπτώσεις βλέπουμε – είτε μας αρέσει, είτε όχι – ότι η προσέγγιση στα γεωοικονομικά και στα γεωπολιτικά που έφερε στο προσκήνιο ο Ντόναλντ Τραμπ, «The Trump way», δηλαδή η δημιουργία αναταραχής, η ακραία αβεβαιότητα και οι συνεχείς ανατροπές ενός αυτάρεσκου χάους, πάντως η προβολή της γλώσσας της ισχύος, έρχεται τώρα να δώσει την θέση της σε ένα άλλο στοιχείο. Εξίσου αποσταθεροποιητικό, αν το καλοσκεφτεί κανείς.

Πρόκειται για την προβολή της συνταγής των αστραπιαίων λύσεων. Που, βέβαια, αφήνουν πίσω πλήθος αβεβαιότητες, σπέρνουν δημιουργική ασάφεια (που επιτρέπει στην κάθε πλευρά να προβάλλει τους δικούς της ισχυρισμούς – πάντως στον The Donald να ανεβάζει μηνύματα νίκης/επιτυχίας) και λειτουργικές εκκρεμότητες. Αλλά… δείχνουν μιαν εικόνα ότι προχωρούν τα πράγματα.

Το είδαμε άλλωστε ήδη στην συμφωνία ΗΠΑ – Βρετανίας για τους δασμούς: συμφωνία αποσπασματική, όμως άμα και οι δυο πλευρές δηλώνουν ικανοποιημένες, ποιος θα φέρει ουσιαστική αντίρρηση; Το είδαμε, νωρίτερα, και στην συμφωνία (ή: «συμφωνία») ΗΠΑ – Ουκρανίας για τα στρατηγικά ορυκτά: πολλά ερωτηματικά κι εδώ, όμως όταν τα μέρη δηλώνουν ενθουσιασμένα, μάλλον ιστορικοί θα κληθούν να γράψουν αργότερα την αληθινή αποτίμηση.

Πάντως, αυτή η μετάβαση από το αυτάρεσκο χάος στην εικόνα αστραπιαίων λύσεων φέρνει μιαν ακόμη ανατροπή τις διεθνείς σχέσεις. Ενδεχομένως κανείς να αισθάνεται απώθηση και προς το ύφος και προς την διαπραγματευτική κομπορρημοσύνη Τραμπ, όμως δεν μπορεί να αγνοήσει την μετάβαση σε μια ριζικά διαφορετική εποχή. Μετάβαση επικίνδυνη, «να δούμε που θα μας βγει», αλλά παρούσα.

Προσδεθείτε!