Με δυο απουσίες – που τελικά ήταν παρουσίες από το παρασκήνιο – έγινε η συνάντηση Κορυφής Τραμπ/Ζελένσκι στο κλείσιμο της χρονιάς για ένα ακόμη βήμα αναζήτησης λύσης/ειρήνευσης στο Ουκρανικό.

 Ήταν πάντως άνισο το βάρος της απουσίας Πούτιν και της απουσίας των Ευρωπαίων: οι δεύτεροι έγινε πλέον σαφές σε όλους (και στους ίδιους, άλλωστε) ότι θα παίξουν ρόλο/να αναλάβουν βάρος στην επόμενη μέρα της όποιας διευθέτησης (προσοχή! διευθέτηση θα είναι και παράταση του πολέμου…), βάρος δε όχι μόνο οικονομικό/στήριξης, αλλά και συμμετοχής στην διακινδύνευση. Γιατί «άνισο»; Επειδή ο κεντρικός παίκτης – ο Ντόναλντ Τραμπ, αυτό πλέον ουδείς το αμφισβητεί – φρόντισε να έχει εκτενή τηλεφωνική επικοινωνία με τον άλλο – τον Ρώσο Πρόεδρο Πούτιν – λίγο πριν συναντηθεί με τον Βολοντίμηρ Ζελένσκι^. αλλά και να έχει προανακοινώσει ότι θα επακολουθούσε νέα τηλεφωνική επικοινωνία σε λογική debriefing για τα όσα συζητήθηκαν. Τηλεφωνική επικοινωνία Ζελένσκι υπήρξε και με τους απόντες Ευρωπαίους, και τούτο όταν ο Ουκρανός Πρόεδρος βρισκόταν καθ’ οδόν προς το Μαρ-α-Λάγκο, σε συνάντηση με τον Καναδό Πρωθυπουργό Κάρνεϋ^. όμως συνειδητά στις δηλώσεις και διαρροές «κρατήθηκε χαμηλά η μπάλα» ως προς το περιεχόμενο της συζήτησης Ζελένσκι με τους Ευρωπαίους, όσο κι αν μιντιακά είχε προηγουμένως υποστηριχθεί ότι θα διαμόρφωνε το πλαίσιο ή/και θα υπαγόρευε όρους της Ουκρανίας απέναντι στις Ρωσικές απαιτήσεις και τις Αμερικανικές προσεγγίσεις – αν ήταν να προχωρήσει ο,τιδήποτε στην κατεύθυνση ειρήνευσης ή κατάπαυσης του πυρός.

Δίπλα σ’ αυτές τις δυο απουσίες, που ήδη έγινε σαφές ότι στις πρώτες ημέρες της νέας χρονιάς θα αρχίσουν να καλύπτονται – πάντως με την μετάβαση Ευρωπαίων (μάλλον εκ των «προθύμων» , συν εκπροσώπου της ΕΕ προκειμένου να δώσει υποσχέσεις για επιτάχυνση της ένταξης της Ουκρανίας σε δεσμευτικό χρόνο: πώς αυτό το τελευταίο θα υλοποιηθεί, άλλη υπόθεση!) στις ΗΠΑ, το πιθανότερο στην Ουάσιγκτων – προκύπτει και μια διπλή συνειδητοποίηση. Πρώτο σκέλος: στην υπόθεση αυτή δεν είναι σώφρον να τίθενται προθεσμίες, να αναφέρονται χρονικά όρια. Μαζί μ’ αυτό, καλύτερα να μην μνημονεύονται και ποσοστά προσέγγισης σε «λύση» – εδώ, πάλιν ο Τραμπ φρόντισε να προσγειώσει το περί 90% και 95% ετοιμότητας, με τον γνώριμο ανοίκειο τρόπο του, θυμίζοντας δηλαδή ότι «τίποτε δεν θα έχει κλείσει» χωρίς η Αμερικανική πλευρά (δηλαδή ο ίδιος) να έχει αποφανθεί/εγκρίνει.

Η άλλη συνειδητοποίηση είναι πιο πικρή: η όποια λύση συμφωνηθεί – ή και η συνέχιση των εχθροπραξιών ως «λύση», με το πάγωμα του χειμώνα να παραπέμπει σε πολλούς μήνες αργότερα – θα περιλάβει σημαντικές εδαφικές απώλειες για την Ουκρανία^. περίεργες διευθετήσεις για την οικονομική στήριξη της ανοικοδόμησης της ρημαγμένης χώρας (η Αμερικανο-Ουκρανική συμφωνία για τις σπάνιες γαίες έχει δώσει μια πρόγευση τα σχέδια για στην διαχείριση των πυρηνικών εγκαταστάσεων του αντιδραστήρα τύπου VVER-100 στην Ζαπορίζια στην μια δεύτερη, οι θολές αναφορές σε «οικονομική ζώνη» για τα εδάφη που καλούνται να παραχωρηθούν μιαν τρίτη…)^. συν, συνέχιση της διακινδύνευσης κατά την επόμενη μέρα, μέσα από τον εγγυητικό ρόλο, με ή χωρίς ένοπλη παρουσία, σε λογική ειρηνευτικής δύναμης.

Σε διαφορετική διατύπωση: ό,τι προκύψει ως λύση ή/και ως ενδιάμεση διευθέτηση συνειδητοποιείται ότι και την κυριαρχία της Ουκρανίας δεν θα αφήσει ατσαλάκωτη (όθεν οι αναφορές σε δημοψήφισμα και/ή επικυρωτικές εκλογές) και το δόγμα του απαραβίαστου των συνόρων θα στείλει δυστυχέστατα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Και.. θα δώσει σε κάθε πλευρά που έχει εμπλακεί σ’ αυτήν την αντιπαράθεση, στο μέτωπο ή στην στήριξη ή στην δι’ αντιπροσώπου συμμετοχή, την ευκαιρία να διακηρύξει ότι έχει νικήσει/επικρατήσει/δικαιωθεί.

 Ενώπιον της Ιστορίας, πάντοτε.