Δεν ήταν δύσκολο να σαρκάσει κανείς τον Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Μαρκ Ρούττε (ή, μεσογειακότερα, να οργισθεί μαζί του) με την performance που έδωσε για λογαριασμό των Ευρωπαϊκών πολιτικών ηγεσιών καλοπιάνοντας στην Κορυφή του ΝΑΤΟ τον daddy/πατερούλη Ντόναλντ Τραμπ. Και επαινώντας τον Αμερικανό Πρόεδρο, που υποχρέωσε τους Ευρωπαίους να δεχθούν τον στόχο 5% του ΑΕΠ (=3,5%+1,5%, με ορίζοντα 2035, και με διάχυτη την δεσμευτικότητά τους αλλά μην κολλάμε στις λεπτομέρειες τώρα…) για στρατιωτικές και άλλες εξομοιούμενες.

Πλην, την αληθινή υπέρβαση είχε κάνει ο Ρούττε μέσα Ιανουαρίου – με Τραμπ μόλις ενθρονιζόμενο – και το έκανε στην Ολομέλεια του ΕυρωΚοινοβουλίου. Εκεί , λοιπόν, τους θύμισε ότι οι Ευρωπαϊκές χώρες δαπανούν χαλαρά-χαλαρά (easily spend) το ¼ του εθνικού τους εισοδήματος «για συντάξεις, για Υγεία και για Κοινωνική Ασφάλιση», οπότε… «ένα μικρό τμήμα αυτών των χρημάτων, αυτό χρειαζόμαστε, για να ενισχύσουμε κατά πολύ την άμυνά μας».

Ξαναδιαβάστε το, αυτό! Σαφώς και ο Τραμπ το διάβασε – ή του το είχαν προλάβει, γιατί με το διάβασμα δεν είναι πολύ πιθανόν να έχει πολύ στενή σχέση , όμως με την επιβολή έχει άριστη σχέση. Και το απέδειξε στην Χάγη. (Ακόμη περισσότερο το έδειξε με την ταχύτατη συμφωνία στην Σύνοδο του G-7 να εξαιρεθούν οι Αμερικανικές πολυεθνικές από τον ενιαίο κατώτατο φορολογικό συντελεστή 15%, που είχε θεσπισθεί με σύμφωνη γνώμη… 140 χωρών μετά από πρωτοβουλία ΟΟΣΑ ήρκεσε η απειλή αντισταθμιστικής/τιμωρητικής νομοθέτησης από το Κογκρέσο για να  αποδιωχθεί ο κίνδυνος, ή πάντως να μπει σε παρένθεση για τα Αμερικανικά στηρίγματα του Τραμπισμού).

Δείτε όμως πώς μεταφράζεται ήδη αυτή η αποδόμηση του – πώς το λέγαμε; – κοινωνικού κράτους/κράτους ευημερίας που αποτελούσε το Ευρωπαϊκό μοντέλο. Στην πάλαι ποτέ Μεγάλη Βρετανία , μετά από περικοπές κονδυλίων π.χ. για την βοήθεια στο εξωτερικό (προβολή «ήπιας ισχύος» κλπ.) ήρθε ευθέως η σειρά των δομημένων κοινωνικών δαπανών. Σε μια χώρα που «τις γέννησε» τις δαπάνες αυτές αμέσως μετά τον Πόλεμο, και όπου ούτε η Μαργκαρετ Θάτσερ τις είχε θέσει στο περιθώριο, έρχονται τώρα οι Εργατικοί – μετά από συντριπτική νίκη/landslide του Κηθ Στάρμερ, σωστά; – και, μετά από έναν πρώτο γύρω περικοπών, κάτι σαν 5 δις στερλίνες τον Μάρτιο, προχωρούσαν ακόμη βαθύτερα: εκατοντάδες χιλιάδες δικαιούχοι θα χάσουν επιδόματα, ακόμη και προγράμματα για αναπήρους ψαλιδίζονταν. Χρειάστηκε εξέγερση σχεδόν άνω των 100 βουλευτών των Εργατικών, με ισχυρή πιθανότητα καταψήφισης των μέτρων στην Βουλή των Κοινοτήτων, ώστε να υπάρξει υποχώρηση «και βλέπουμε». Πάντως θα θιγούν μόνον όσοι δεν ήταν ήδη εντός συστήματος – σας θυμίζει κάτι από Τρόικα/Μνημόνια μήπως;

Πάμε όμως και στην απέναντι ακτή της Mάγχης. Εκεί, η Κυβέρνηση του κεντρώου Μπαϋρού – που παλεύει να σταθεί όρθια μετά εκείνην του δεξιού Μπαρνιέ. και ο Μακρόν; ποιος είναι αυτός; –  προκειμένου να μην τρακάρει το καράβι, δέχθηκε να στηθεί με επισημότητα και σοβαρότητα κοινωνικός διάλογος/ «κονκλάβιο» για το συνταξιοδοτικό. Έτρεξαν οι σχετικές διαδικασίες, με τα συνδικάτα (ιδίως CGT και το CFDT) και το MEDEF των εργοδοτών, η προσπάθεια πήγε στράφι. Για να συμμαζέψει το πράγμα, ο Μπαϋρου έκανε χωριστές επαφές με τους κοινωνικούς εταίρους. Όμως, ήδη ο επικεφαλής των Σοσιαλιστών Ολιβιέ Φωρ κατήγγειλε τον Μπαϋρου ότι «χάρισε στο MEDEF δικαίωμα βέτο», ενώ η Σοφί Μπινέ, της CGT, έλεγε: «αισθάνεσαι να υπάρχει πανικός στο Πρωθυπουργικό Μέγαρο»

Αν τελικά οι Σοσιαλιστές προχωρήσουν σε πρόταση μομφής, μόνον η στήριξη του Λεπινικού R.N/Εθνικού Συναγερμού θα σώσει την κατάσταση. Αβολο, όπως και να το δεις!

Και παραπέρα, πέραν του Ρήνου; Α, εκεί η εκδοχή Μερτς/CDU-CSU του Zeitenwende Σολτς/SPD για μαζική εκκίνηση επανεξοπλισμού, βρήκε την – δοκιμασμένη , το θυμόμαστε κι εμείς με άλλη εκδοχή – λύση: μαζική προσέλευση στην αγορά δανεισμού, για χρηματοδότηση δημοσιονομικών ελλειμμάτων σε ορίζοντα 10ετίας . (Βλέπετε, το SPD που συγκυβερνά δεν διαφωνεί με τους εξοπλισμούς, πλην όμως εμμένει και στην στήριξη των ενοικίων (Wohngeld) και σε κατώτατο ωρομίσθιο 15 ευρώ για το 2026). Τώρα που το «φρένο χρέους» πετάχτηκε στα σκουπίδια, ποιος δεν θα αγοράσει Bunds/ομόλογα με διαβάθμιση ΑΑΑ – αναμένοντας την ωρίμανση συνθήκων για έκδοση Ευρωομολόγου;

Ο τριγμός είναι από τα κόκκαλα του Βόλφγκανγκ Σώϋμπλε! Όμως αυτό δεν φρενάρει τα πράγματα.

Έτσι, αλλιώς, κι αλλιώτικα το Ευρωπαϊκό μοντέλο ξηλώνεται, σ’ όλες τις εκδοχές του. Με μπρίο.