Ήταν για τρίτη φορά μέσα σε λίγες μέρες, που η προβαλλόμενη θετική-προς-ενθουσιώδης αυτο-εικόνα της πορείας της Ελληνικής οικονομίας, με ετήσιους ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ στο 2,5% – άρα «υπερδιπλάσιους του Ευρωπαϊκού μέσου όρου» – ήρθε σε προσγειωτική τριβή με πιο μετρημένες αναγνώσεις της πραγματικότητας. Προσοχή! Φίλιες αναγνώσεις, από ανθρώπους δε που σχετίζονται με την πραγματική οικονομία και τον άμεσο περίγυρο της Ελλάδας.

Παράδειγμα σε σύνεδρο εκδήλωση της ΕΑΣΕ – τι είναι αυτό; η Εταιρεία Ανωτάτων Στελεχών Επιχειρήσεων, δηλαδή των μάνατζερ που μάλλον υπολήπτεται την γνώμη τους η Κυβέρνηση – για την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα, όπου ο υπουργός Επικρατείας Άκης Σκέρτσος αναφέρθηκε διεξοδικά σε ύφος σχεδόν προεκλογικό στις βελτιώσεις που πιστώνει στον εαυτό της έναντι του 2019 η Κυβέρνηση. Ο παρεμβαίνων Πρόεδρος του ΣΕΒ Σπύρος Θεοδωρόπουλος αναγνώρισε μεν την επιτυχή διαδρομή των τελευταίων χρόνων, πλην όμως προσγείωσε διπλωματικά συμφωνώντας ότι περιορίζεται π.χ. το επενδυτικό χάσμα, πλην όμως «η Κυβέρνηση αδικεί τον εαυτό της αν συγκρίνεται με το παρελθόν». Δεν επεκτάθηκε η συζήτηση και τόσο, πλην όμως λίγοι είναι οι Έλληνες ή/και οι παρατηρητές των Ελληνικών πραγμάτων που αγνοούν ότι η αμέσως προηγηθείσα δεκαετία της κρίσης/των Μνημονίων είχε κυριολεκτικά λειοτριβήσει το Ελληνικό ΑΕΠ: οπότε, διόλου παράλογο που εκδηλώθηκε (με καθυστέρηση) το φαινόμενο του «υπερσυμπιεσμένου ελατηρίου» όπως το περιέγραφε ο Διοικητής ΤτΕ Γιάννης Στουρνάρας. Αλλίμονον αν μετά από απώλεια ΑΕΠ της τάξης του 25% δεν επιτυγχανόταν ανάκαμψη ταχύτερη από την ΕΕ ή της Ευρωζώνης, που δεν γνώρισαν αντίστοιχη βύθιση (αντιθέτως, τόσο η πανδημία όσο και η ενεργειακή κρίση ήταν όμοιες…).

Λίγες μέρες νωρίτερα, σε διοργάνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΣΕΒ, ο παλιός γνώριμος της Ελλάδας – ακριβώς από τα χρόνια των Μνημονίων/της Τρόικας – Ντέκλαν Κοστέλλο,  τώρα στην κορυφή της Γενικής Διεύθυνση EC/FIN,  που κι εκείνος αναγνώρισε την τωρινή αναπτυξιακή διαδρομή της Ελληνικής οικονομίας – εν πολλοίς αναγόμενη στους επενδυτικούς πόρους που κινητοποιεί το Ταμείο Ανάκαμψης/RRF παράλληλα με τα ΕΣΠΑ – όμως, κι αυτός διακριτικά κατέθεσε την παρατήρηση ότι (τούτων δεδομένων: αναπήδηση από τον βυθό συν διαθέσιμοι ποροι άνευ προηγουμένου για την Ελληνική οικονομία), ετήσιους ρυθμούς 4% και 5% και 6% θα μπορούσε/θάπρεπε να προσδοκά κανείς – όχι θαυμάζοντας το 2,5%.

Επειδή αναφερθήκαμε στον Διοικητή ΤτΕ Γιάννη Στουρνάρα, ο ίδιος μιλώντας στους πρέσβεις των χωρών της ΕΕ στην Αθήνα (πρωτοβουλία της προεδρεύουσας των ΕΕ “27” Πολωνίας) είχε αναφερθεί στην υστέρηση/drag ανταγωνιστικότητας που φέρνει το ενεργειακό κόστος για την βιομηχανία (και δη την μεταποίηση) «διπλάσιο απ’ ό,τι στις ΗΠΑ». Ενώ και η ψηφιακή μετάβαση, στα χρόνια της ΑΙ/τεχνητής νοημοσύνης, εμφανίζεται ακόμη πιο απαιτητική σε ενέργεια. Επιστρέφοντας τώρα στην τοποθέτηση Σπ. Θεοδωρόπουλου στην εκδήλωση της ΕΑΣΕ, ας μην παραβλεφθεί η επισήμανση ότι «η Κεντρική Ευρώπη έχει κόστος 7 λεπτά/KWH, ενώ εμείς πληρώνουμε 19 λεπτά/KWH»: κάποια στιγμή, οι επισημάνσεις περί υστέρησης της ανταγωνιστικότητας θα πάψουν να είναι καμπανάκια – θα μετατραπούν σε βαρίδι στον λαιμό (μεγάλων) επιχειρήσεων. Πριν καν προλάβει να γίνει αισθητή η επιβολή δασμών 25% από Τραμπ σε προϊόντα όπως το αλουμίνιο ή τα φαρμακευτικά!

Πάντως, από τον Σπύρο Θεοδωρόπουλο υπήρξε και μια άλλη επισήμανση που ραγίζει (τουλάχιστον) τον καθρέφτη αυτοέπαινου που επ’ εσχάτων ακούγεται για τα εισοδήματα της εργασίας στην Ελλάδα του 2025, σε προοπτική 2027: «Οι μισθοί στην Ελλάδα έχουν μείνει πίσω». Και – τολμούμε να πούμε, ακόμη ουσιωδέστερα –  το γεγονός ότι κάποιες επιχειρήσεις δεν το αντέχουν, «είναι πρόβλημα που πρέπει να το αντιμετωπίσουν, όχι όμως να μείνει η οικονομία πίσω». Μπορεί ο κατώτατος μισθός να αυξάνεται, όχι όμως τόσο ο μέσος μισθός. Ενώ την ανάγκη για σωστή λειτουργία των συλλογικών διαπραγματεύσεων δεν την βοηθάει το θεσμικό πλαίσιο

Πιο τεχνικά, ο Νίκος Βέττας από πλευράς ΙΟΒΕ στην εκδήλωση της ΕΑΣΕ, έθεσε την έμφαση στο είδος/της ποιότητα των επενδύσεων που προωθούνται («ένα μέρος μόνο για δημιουργία νέας παραγωγής»), αλλά και σε εκείνο που ονόμασε «η ευκολία του να εργάζεσαι».

Δεν έλειψε πάντως η συγκεφαλαιωτική ατάκα του: «Είμαστε ακόμη βαθιά στο πηγάδι.