Είναι μια πολύ ευρύτερη πρακτική, ουσιαστικά όλων των χωρών της ΕΕ να εγκαλούν την Ένωση, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, «τις Βρυξέλλες» για ο,τιδήποτε δυσάρεστο τους συμβαίνει (ενώ επιφυλάσσουν στον εαυτό τους τον έπαινο για ό,τι το θετικό). 

Η τελευταία εκδοχή αυτής της πρακτικής, πιο εκλεπτυσμένη, είναι να ζητείται με κάποια δόση έμφασης από το σύστημα των Βρυξελλών να δραστηριοποιηθεί ώστε να αποφευχθεί αρνητικός αντίκτυπος διεθνών εξελίξεων σε μια χώρα. H Ελλάδα τo έπαιξε αυτό το χαρτί αρκετά την εποχή του Προσφυγικού/Μεταναστευτικού. Όμως, αυτή την φορά, με το κύμα ακρίβειας να τραυματίζει τους ίδιους εκείνους πολίτες που σε λίγες μέρες θα μετατραπούν στο οχληρό εκείνο είδος που είναι οι ψηφοφόροι/εκλογείς, έχει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον. 

Αφού επί μήνες η Κυβέρνηση απέκρουε κάθε είδος ευθύνης για την έκρηξη των τιμών καθώς «ο πληθωρισμός είναι εισαγόμενος», αφού αυτοχειροκροτήθηκε (ημέρες Αδώνιδος Γεωργιάδη) για την αποτελεσματικότητα της πολιτική «των καλαθιών» (της νοικοκυράς, των Χριστουγέννων κοκ), αφού ύστερα κατέγραψε υποχώρηση του συνολικού τιμαρίθμου αλλά και διεπίστωσε ότι η τσέπη της νοικοκυράς γνώριζε το αντίθετο (κυρίως στα βασικά είδη διατροφής, αλλά και π.χ. στα νοίκια), ανακάλυψε – με την βοήθεια της Τράπεζας της Ελλάδος/του ΙΟΒΕ/του ΚΕΠΕ – τον πληθωρισμό κερδών. Ή και τον πληθωρισμό απληστίας. Ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ανέβηκε σ’ αυτό το βαγόνι, ξιφουλκώντας κατά των πολυεθνικών.

Κι έτσι η επόμενη φάση του δράματος: η επιστολή Μητσοτάκη προς Ούρσουλα φον ντε Λάϊεν με την οποία την καλεί – την ίδια και την Επιτροπή της οποίας η αμφιλεγόμενη φον ντερ Λάϊεν επιχειρεί να εξασφαλίσει εκ νέου την Προεδρία – να αναλάβει δράση κατά της «πρόσφατης πληθωριστικής κρίσης, που οδήγησε σε σημαντική διάβρωση της αγοραστικής δύναμης των Ευρωπαίων πολιτών». Με την εγκάρδια εισαγωγή «Αγαπητή Ούρσουλα», έρχεται και κεραυνοβολεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης «την ασύμμετρη δύναμη που έχουν πολυεθνικοί κολοσσοί [παρα] την αναξιοποίητη συλλογική δύναμη της Ένωσής μας» [Αυτά, λιγότερο από τρεις βδομάδες πριν τις Ευρωεκλογές μας…]. 

Μάλιστα ο Έλλην Πρωθυπουργός προχωρεί και σε τεχνικές προτάσεις: για «εμπλουτισμό του Ενωσιακού Δικαίου προστασία του ανταγωνισμού με διατάξεις για νέα εργαλεία [..] για την αντιμετώπιση των αδικαιολόγητων TSCs» [τι είναι αυτά; είναι οι territorial supply constraints, δηλαδή οι περιορισμοί προμήθειας με περιφερειακή βάση] καθώς και για «απαγόρευση αθέμιτων εμπορικών πρακτικών στις σχέσεις προμηθειών-λιανοπωλητών […] με πρακτικές που εμποδίζουν το παράλληλο εμπόριο και τις διασυνοριακές παθητικές πωλήσεις» [ετούτο πάλι τι είναι; η απόκρουση των πρακτικών που απαγορεύουν ή/και δυσχεραίνουν υπέρμετρα ένα σούπερμάρκετ να αναζητήσει προϊόντα μάρκας εκτός συνόρων – φθηνότερα!].

Η εικόνα της μικρής, πλην γενναίας Ελλάδας που σηκώνει το γάντι έναντι των πολυεθνικών και ταρακουνάει (προεκλογικά, αλλά «κάλλιο αργά παρά ποτέ» θα πει κανείς…) την ΕΕ έχει μια γραφικότητα. Που μας θύμισε κάτι απ’ άλλες εποχές – πριν 40 χρόνια. Ήταν 1982 ή αρχές 1983 όταν ξεκινούσαν να σφίγγουν τα πράγματα για την ναυπηγική βιομηχανία στην τότε ΕΟΚ, με την Νότια Κορέα μετά την Ιαπωνία να εκτοπίζει ο,τιδήποτε στον τομέα αυτό. Ζητήθηκαν τότε στοιχεία από τις χώρες-μέλη, αρκετά διεξοδικά, για το παραγωγικό δυναμικό, τις δυνατότητες, τις προοπτικές, τις κρατικές ενισχύσεις και για το συνολικό χρηματοδοτικό περιβάλλον. Σύμβουλος στο υπουργείο επί Γεράσιμου Αρσένη (ακριβέστερα επί Αντ. Γεωργιάδη για τα Ευρωπαϊκά, υπό την ομπρέλα Αρσένη συνολικά) είχε μια γνώση περί τα Ευρω-νομικά και εισηγήθηκε μια «απάντηση, μη-απάντηση» καθώς η ωρίμανση των Ευρωπαϊκών πραγμάτων δεν είχε φθάσει σε δεσμευτικότητα. Φτιάχτηκε το σχετικό έγγραφο, το είδε ο Αρσένης και είπε ότι θα ήταν προτιμότερο να συνοδευθεί από κάτι πιο ουσιαστικό και, σαν έκθεση-προβολή των προοπτικών των Ελληνικών ναυπηγείων (τα οποία ήδη είχαν πάρει τον κατήφορο, από καιρό). Υπήρξε μια συζήτηση, χτίστηκε μια ισορροπία – «να μην το παρακάνουμε» – απεστάλη το συμφωνημένο έγγραφο.

Κάποια χρόνια αργότερα, ευρισκόμενος στους διαδρόμους των Βρυξελλών ο συντάκτης του κειμένου, είχε μια συζήτηση με την εκεί τεχνοδομή που παρακολουθούσε τα θέματα. (Η αρχικά «ξινή» στάση της Ελλάδας απέναντι στην ΕΟΚ είχε ήδη, με την καθοδήγηση Γρηγόρη Βάρφη – στην απέναντι πλευρά των πραγμάτων απ’ ό,τι ο Αρσένης βέβαια – και με τα Μεσογειακά Προγράμματα και την «ανακάλυψη» της Ευρώπης από τον Ανδρέα, είχε ήδη μεταβληθεί άρδην). Τότε, λοιπόν, παρατηρήθηκε φιλικά/στοργικά στον φίλο μας, ότι οι τεχνικές πτυχές του πρώιμου εκείνου Ελληνικού εγγράφου είχαν εκτιμηθεί. Ίσως και είχαν εκπλήξει. «Αλλά, αλήθεια, πιστεύετε ότι σας ωφέλησε;».