Η χθεσινή διοργάνωση – με τυπική μορφή παρουσίασης του βιβλίου του Μανόλη Κοττάκη «Οι απόρρητοι Φάκελοι Καραμανλή», όχι και τόσο πρόσφατης έκδοσης – συγκέντρωσης αμφισβήτησης της κεντρικής πολιτικής γραμμής της (κατά τα αλλά κυρίαρχης κλπ…) κυβέρνησης Μητσοτάκη, με τοποθετήσεις-κεραυνούς από τα ΕλληνοΤουρκικά και το Μακεδονικό μέχρι τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών από πλευράς Αντώνη Σαμαρά και Κώστα Καραμανλή («τι να πω εγώ τώρα;» , ξεκίνησε την δική του τοποθέτηση, μιλώντας δεύτερος και… αντιστρέφοντας την νεοδημοκρατική ιεραρχία) ήδη αναλύεται και σχολιάζεται διεξοδικά.

Θα προτείναμε στον αναγνώστη κάτι διαφορετικό, «κάτι από κλίμα». Διότι εκεί, στο κλίμα, κρίνονται τέτοιου είδους πράγματα. Λοιπόν:

• Το μεγάλο ούτως ή άλλως αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου, πνιγμένο από κόσμο. Γεμάτη και η επίσης μεγάλη είσοδος όπου είχαν στηθεί καθίσματα, μέχρι τέλους ξέχειλη και η πρόσβαση  από το προαύλιο προς την αίθουσα. (Χαρακτηριστικό: κάποια στιγμή χρειάστηκε η συντονίστρια να απευθύνει έκκληση να αδειάσει ένας διάδρομος για λόγους ασφαλείας). Τι κοινό; Εδώ προσοχή! Πολλοί μεσόκοποι ή και ηλικιωμένοι, με το ύφος και το «κράτημα» ανθρώπων που ξέρουν ότι είχαν κάποτε ρόλο ή/και εξουσία: μεταξύ τους, πολλά χαιρετήματα, «ξαναβρεθήκαμε» κλπ. Πολλοί όμως και οι νέοι – πολλοί.
• Κάποια στιγμή, ο διπλανός μου – άγνωστος, τελευταία σειρά στην είσοδο – σκύβει και μου λέει: «Σας ξέρω από την TV, δεν συμφωνούμε αλλά να ξέρετε … ΑΥΤΟ είναι αντιπολίτευση». Εντελώς συμπτωματικά, ανάλογα μου έλεγε σε συζήτηση με SMS, βετεράνος της πολιτικής…
• Στο πάνελ του βιβλίου, αναμενόμενη η παρουσία – και η προσέγγιση – του Γιάννη Βαληνάκη στα θέματα επιλογών εξωτερικής πολιτικής της εποχής Κ. Καραμανλή. Ο Τάκης Ρουμελιώτης μίλησε για τα ενεργειακά – λογικό – πλην όμως επεκτάθηκε και σε συνολική αποτίμηση της διαδρομής Καραμανλή, για να καταλήξει ότι ο τελευταίος δεν έχει ολοκληρώσει την πολιτική του διαδρομή… Από τον χώρο του όλου ΠΑΣΟΚ και ο (εκδότης του βιβλίου) Ηλίας Λιβάνης, περίπου αντίστοιχα τοποθετήθηκε^. όμως ακόμη πιο σημαδιακή η έντονη παρέμβαση του Γιώργου Λακόπουλου, από τον πυρήνα του αλλοτινού ΔΟΛ.

Υπό μια ενδιαφέρουσα έννοια, εδώ ο Αντώνης Σαμαράς – ο οποίος κυρίως άστραψε και βρόντηξε, και υφολογικά και ως περιεχόμενο του λόγου του, με ύφος διεκδικητή εξουσίας – και κατέθεσε την άποψη «άλλο διεύρυνση, άλλο μετάλλαξη». Αντιλαμβανόμενος το ότι έκοβε γέφυρες, κατέθεσε και το ότι δεν ενδιαφέρεται (πλέον;) για αξιώματα ή ρόλους. «Δεν του προσφέθηκε η Προεδρία», άλλο σχόλιο αρκετά δηλητηριώδες… Και στα δυο επίπεδα, ο Κώστας Καραμανλής πιο συγκρατημένος.

• Στην είσοδο, πηγαδάκι ξένων ανταποκριτών (μικρό): «δεν γινόταν να μην μεταφέρετε κι εδώ τις Γαλλικές εκλογές!». Η συζήτηση δεν προχώρησε.
• Στάση πολιτικής γενναιότητας, η παρουσία – και παραμονή μέχρι τέλους – της Ντόρας Μπακογιάννη, η οποία βρέθηκε στο στόχαστρο (συγκρατημένων, πάντως) αποδοκιμασιών. Τόσο στα θέματα εξωτερικής πολιτικής –  ΕλληνοΤουρκικά/Χάγη, Μακεδονικό – όσο και στο θέμα της νομοθέτησης του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Ο αμφιτρύων Μανώλης Κοττάκης την αναγνώρισε ιπποτικά, αναφέροντας ότι είναι ευχαρίστηση να διαφωνεί κανείς μαζί της.

Παραβρέθηκε επίσης εξαρχής π.χ. ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος όμως σε κάποια φάση αποχώρησε (ελπίζουμε να μην τον αδικούμε, η ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα δυσχέραινε την παρακολούθηση των κινήσεων, ακόμη και των επωνύμων). 

Από τους σοφούς ο πολύπειρος Νικήτας Κακλαμάνης, ο οποίος σαφώς και «ανήκε» στο κλίμα της βραδιάς, και όμως προτίμησε να είναι έξω από την αίθουσα αλλά και από την στεγασμένη είσοδο. Έξω, στο αεράκι, ήταν σαφώς καλύτερα από τον συνωστισμό μέσα.