Όχι, δεν θα ισχυριστούμε ότι η επιστολή του Έλληνα Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη προς την νεο-ορκισμένη Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν, με την οποία «καταγγέλλονται» οι στρεβλώσεις που έχουν εγκατασταθεί στην αγορά ενέργειας (και ζητείται παρέμβαση των Βρυξελλών ώστε να μην υπάρχουν εφεξής μεγάλες αποκλίσεις στην τιμή του ρεύματος μεταξύ χωρών της Ανατολικής Ευρώπης – εδώ ανήκουμε κι εμείς, όσο κι αν δεν το πολυσυζητάμε – και της Δυτικής), ήταν προς το θεαθήναι/για εσωτερική κατανάλωση.

Διότι μπορεί μεν η ανταπόκριση των Βρυξελλών να ήταν ότι η επιστολή Μητσοτάκη «θα αναλυθεί»,  με απάντηση να αναμένεται «εν ευθέτω χρόνω». Και τούτο επειδή στα ενεργειακά το Μαξίμου έχει τεχνογνωσία του τύπου Νίκου Τσάφου της Enalytica, με βάθος γνώσης στα ενεργειακά που δεν θα άφηνε να διατυπώνονται τζάμπα εκκλήσεις για «πολιτική απάντηση» Βρυξελλών σε μια λειτουργία των ενεργειακών αγορών με λογική «μαύρου κουτιού» και με εσωτερικούς μηχανισμούς ακατανόητους «ακόμη και για τους ειδικούς». Άλλωστε ήδη η Ρουμανία που – μαζί με την Βουλγαρία και την Ουγγαρία – αντιμετώπισε κι αυτή ανάφλεξη των τιμών, προχώρησε ένα βήμα παραπέρα από την διατύπωση επισημάνσεων/παράπονου: εξήγησε ότι δεν θα έχει πλέον την δυνατότητα να στηρίζει ενεργειακά Ουκρανία και Μολδαβία, όπως μέχρι σήμερα, ενώ «η ΕΕ θα πρέπει να αναλάβει μέρος του κόστους [της ενεργειακής στήριξης]». Βέβαια, η Ρουμανία αποτελεί χώρα-σύνορο με τον πόλεμο στην Ουκρανία, οπότε… μπορεί να πει μια λέξη παραπάνω! Ενώ η Ελλάδα (θεωρεί ότι) η πρακτική της προσεκτικής ευθυγράμμισης είναι εκείνη που εξασφαλίζει το εθνικό κλπ. συμφέρον.

Η προηγηθείσα επιστολογραφία Μητσοτάκη – φον ντερ Λάϊεν, είχε διαμειφθεί στα μέσα Μαΐου, δηλαδή… ακριβώς πριν τις Ευρωεκλογές, οι οποίες αποτελούσαν δοκιμασία και για τον Έλληνα Πρωθυπουργό που έχασε μια ντουζίνα ποσοστιαίες μονάδες στις κάλπες, αλλά και για την Γερμανίδα Πρόεδρο της Επιτροπής που μαχόταν για την επανεκλογή της: αυτή τα κατάφερε, αν και με δυσάρεστες πολιτικές παραχωρήσεις, ακροδεξιά, ανάκληση στοιχείων της Πράσινης Συμφωνίας κοκ. Τότε, η καταγγελία Μητσοτάκη ήταν ότι «οι πολυεθνικές χρησιμοποιούν την μεγάλη τους ισχύ για να χρεώνουν διαφορετικές τιμές για τα ίδια προϊόντα μέσα στην ενιαία εσωτερική αγορά». Τότε, το αίτημα ήταν «να αντιμετωπισθεί ο πυρήνας αυτού του προβλήματος  με ευρωπαϊκή πρωτοβουλία». Καθώς οι μέρες ήταν προεκλογικές, υπήρξε βέβαια μια ευγενική απάντηση – χωρίς περιεχόμενο, αλλά ευγενική – ότι οι Βρυξέλλες «θα το μελετήσουν». Καθώς η επιστολή Μητσοτάκη πρότεινε και μέτρα (εμπλουτισμό του Κοινοτικού Δικαίου με νέα εργαλεία για αντιμετώπιση των TSCs/Γεωγραφικών Εφοδιαστικών Περιορισμών, αποθάρρυνση του «παιχνιδιού» των πολυεθνικών με τις μάρκες που αφήνει περιθώρια διαφορετικών τιμών κοκ) κάποιοι είχαν διαγνώσει μέχρι και «χείρα Γεραπετρίτη» στο κείμενο – αν δεν ήταν τόσο απαιτητική η ενασχόληση του τελευταίου με τα του ΥΠΕΞ. Σίγουρα δεν ήταν δια χειρός Αδ. Γεωργιάδη το κείμενο…

Όμως και τότε και τώρα, το θέμα δεν ήταν – όπως εν πολλοίς ακούστηκε στην δημόσια συζήτηση – ότι «πολιτική δεν γίνεται δι’ επιστολογραφίας». Αυτό είναι αλήθεια, είναι απόλυτα αλήθεια τόσο, ώστε η επιστολογραφική πρακτική να καταλήγει (πολιτικά) ελαφρώς ταλαίπωρη, «εμείς τους το είπαμε, τι άλλο να κάνουμε!». Το αληθινό όμως θέμα είναι ότι, με τον καιρό, έχει εγκατασταθεί στην Ελληνική πολιτική σκηνή, στην δημόσια σκηνή της χώρας γενικότερα, η αντίληψη (αν μη η βαθιά πεποίθηση) ότι για κάθε πρόβλημα «την λύση θα δώσει η Ευρώπη». Με υπονοούμενο το άλλο: αν την λύση ΔΕΝ την δώσει η Ευρώπη, τότε δεν υπάρχει λύση! Λιγάκι σαν την άλλη προσδοκία – στο πολύ βαρύτερο πεδίο των διεθνών σχέσεων /των ΕλληνοΤουρκικών – «κάποιος θα πρέπει να πάρει τηλέφωνο από την Ουάσιγκτον», αν πάει να ξεφύγει το θέμα στο Αιγαίο.

Αυτά, βέβαια, ίσχυαν και παλιότερα. Όμως τώρα-τώρα έχει προστεθεί και ένα άλλο, πιο επαρχιώτικο/αποστρατευτικό: ότι καλή διακυβέρνηση ασκεί, καλά αποτελέσματα μπορεί να φέρει όποιος «έχει άκριες» με τις Βρυξέλλες. Όθεν και η photo-opp με το ζεύγος φον ντερ Λάϊεν με την μαγική θέα στο Ακρωτήρι των Χανίων. «Τις δικές μας επιστολές, τις διαβάζουν, τις υπολογίζουν». [Εδώ φανταζόμαστε τον αντίλογο. Και επί πατρός Μητσοτάκη υπήρχε η προσπάθεια να χτιστεί μια ιδιαίτερη σχέση με το ζεύγος Τζώρτζ Μπους, πατρός. Όμως… μια ογκώδης λεπτομέρεια! Τότε οι ΗΠΑ είχαν σκεφτεί την επιλογή να δώσουν στην Ελλάδα κομβικό ρόλο στην ταραγμένη Βαλκανική. Απ’ εκεί προερχόταν η πρωτοβουλία – άλλο αν σπαταλήθηκε για το Μακεδονικό. Τώρα μάλλον εμείς προσπαθούμε να δείξουμε μπόι επικαλούμενοι τον ίσκιο μας].