Όπως είχε προβλεφθεί από τους πιο κυνικούς/προσγειωμένους, οι Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου επεφύλαξαν στην Ελληνική κοινή γνώμη – η οποία ούτως ή άλλως εγκαταστάθηκε στην αποχή – το θέαμα των πολιτικών ηγεσιών να διεκδικούν, ο καθένας για πάρτη του, την νίκη ή πάντως την ήττα των απέναντι. Θέαμα που είχε απόλυτη συγγένεια με τις φοιτητικές εκλογές. «Εμείς κερδίσαμε! Οι άλλοι – όλοι – χαμένοι!». 

Την νύχτα των αποτελεσμάτων, οι ελαφρώς τρακαρισμένοι τενόροι των Κυβερνητικών εδράνων περιδιάβαζαν τα κανάλια με το άτεχνο non-paper που – αφού έλεγε σεμνοπρεπώς «το πρώτο που πρέπει να μας προβληματίσει είναι η αυξημένη αποχή», προχωρούσε μιλώντας για «μια σημαντική νίκη [της ΝΔ, ναι] την μεγαλύτερη σε εύρος στην ιστορία των Ευρωεκλογών», κάνοντας ενδελεχείς υπολογισμούς διαφοράς πρώτου-δεύτερου κόμματος το 2004/2019 και …. το 1981! Και ακόμη: «οι πολίτες έδειξαν ότι μας εμπιστεύονται, ωστόσο έστειλαν και ένα μήνυμα […] να τρέξουμε ακόμη πιο γρήγορα και να διορθώσουμε λάθη». Αφού λοιπόν απηγγέλθησαν σεμνοπρεπώς αυτά, βγήκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης να πει – αυτός – κάτι πιο κοντινό στον σφυγμό της ημέρας με το «δεν θα κρύψουμε την αλήθεια, το κόμμα δεν έφτασε τον στόχο που είχαμε θέσει». Και ακόμη: «ούτε μας ενδιαφέρουν επιχειρήματα όπως η διαφορά από το δεύτερο κόμμα [που] είναι η μεγαλύτερη στην ιστορία των Ευρωεκλογών» (oops!), αλλά και έλλειψε ο ουσιαστικός προβληματισμός για την Ευρώπη».

Αντίστοιχα, βέβαια, ο λαμπερός-όπως-πάντα Στέφανος Κασσελάκης διεκδίκησε/εξήγησε ότι έχει κερδίσει τα τρία επόμενα χρόνια που δικαιούται «για να χτίσει εναλλακτική κυβερνητική πρόταση», μαζί και με το αναμενόμενο «δεν έχω τύψεις για τίποτε». Ευθεία η αναφορά στις διασπάσεις που γνώρισε ο ΣΥΡΙΖΑ – και, πιο άμεση πλην διαφαινόμενη, η απαξίωση προς την Νέα Αριστερά που δεν τα κατάφερε. Και βέβαια… γιατί υπάρχει και Κυβέρνηση προς αντιπολίτευση, «το άλλοθι του 41% έχει τελειώσει». Ενώ ο, πιο θαμπός, Νίκος Ανδρουλάκης δεν γινόταν αν μην επισημάνει ότι «για τρίτη κατά σειρά εκλογική αναμέτρηση αυξήσαμε τα ποσοστά μας [και] σπάσαμε την γαλάζια κυριαρχία της ΝΔ στον χάρτη».

Απ’ εκεί και πέρα, και αυτές οι δυνάμεις, αλλά και οι εγκατεστημένες στην ακροδεξιά/εθνικιστική/νατιβιστική Δεξιά, θάχουν τώρα να παρατηρούν τους διαγκωνισμούς Χριστιανοδημοκρατικών ΕΛΚ/ΕΡΡ με Συντηρητικούς/ECR και Ταυτοτικούς/ID στο ΕυρωΚοινοβούλιο καθώς και το αλογοπάζαρο για την Προεδρία και την διαρρύθμιση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (μην παραβλέπετε ότι τόσο οι AfD της δεύτερης θέσης στην Γερμανία όσο και το Fidesz της μακράν πρώτης θέσης με 44,3% στην Ουγγαρία είναι για την ώρα «εκτός ομάδων» στο ΕυρωΚοινοβούλιο). Και να αναζητούν ρόλο και προοπτικές εξουσίας σε – όντως – ενδιαφέροντες για την Ευρώπη καιρούς.

Ωστόσο, η αληθινή πίσω πλευρά του καθρέφτη – όπου, σαν νέα Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων, οι πολιτικοί μας ηγέτες θα αναζητούν την αλήθεια των πραγμάτων – ήδη κατέχεται από την «τρομερή εβδομάδα» του Ιουλίου. 

Τι θα πει αυτό;  Θα πει ότι ένας καταφανώς τρανταγμένος Εμμανουέλ Μακρόν από την double score επικράτηση του Ζορντάν Μπαρντελά της Λεπέν/του Εθνικού Συναγερμού στις Ευρωεκλογές (αλλά και από την επαναφορά των Σοσιαλιστών με Ραφάλ Γκλυκσμαν, γιου του Αντρέ Γκλυκσμάν των nouveux philosophes), έσπευσε να φορτώσει την ήττα στην κοινοβουλευτική «του» ομάδα. Με πρόωρες εκλογές στις 30 Ιουνίου/7 Ιουλίου. Ενώ την ίδια – πολιτικά – στιγμή, στην Βρετανία οι κάλπες της 4^ης Ιουλίου υπόσχονται/απειλούν, με βάση το πλειοψηφικό first-past-the-past εκλογικό σύστημα, κυριαρχία των Εργατικών (αν, δηλαδή, αποφύγουν τον αυτοτραυματισμό στην τελική ευθεία) απέναντι σε κατισχημένους Συντηρητικούς μετά 14 χρόνια…).

Εκεί, θαρρούμε, σ’ αυτήν την διπλή αναμέτρηση στην απέναντι από την Βαλκανική μας πραγματικότητα άλλη άκρια της Ευρώπης, μάλλον θα προκύψει και το έναυσμα της δικής μας αυριανής δημόσιας συζήτησης. Ενώ οι ηγεσίες μας θα ζουν, εδώ, εγκατεστημένες στο χθες-προχθές.