Νέα παιδιά με μαύρα μπλουζάκια, μαύρα γυαλιά ηλίου, τσαντάκια ανάμεσα στη μασχάλη, νέοι γονείς με τα παιδιά τους στους ώμους, παρέες τριαντάρηδων με λευκές ψηλές καλτσες και sneakers, “φασαίες”, κάγκουρες, σαράντα plus με μπλουζάκια ΓΤΚ, Αθήνα, επαρχία, τατουάζ με statements, καπέλα, μπίρες, φωτοβολίδες, καπνογόνα.

Ένα στιγμιαίο κλικ κάτω από ένα σκηνικό αυτοσχέδιου βενζινάδικου, από έναν “τύπο” με t-shirt και merch καπέλο.

120.000 ετερόκλητα άτομα βρέθηκαν στις δύο συναυλίες του ΛΕΞ στο ΟΑΚΑ, και όλες και όλοι ψάχνουν να βρουν τη συγκολλητική ουσία που ένωσε αυτόν τον κόσμο. Αυτόν που συγκινήθηκε ακούγοντας την Χαρούλα Αλεξίου, που τραγούδησε αυτολεξεί κάθε στίχο του ΛΕΞ, που πήγε για τη φάση, που πήγε από FOMO, που πήγε για να βγάλει stories, που πήγε να ακούσει τη φωνή που δεν έχει.

Το κείμενο αυτό δεν έχει σκοπό να αποκρυπτογραφήσει την περσόνα του ΛΕΞ, να αναλύσει το επιτυχημένο μάρκετινγκ, πολλώ δεν μάλλον να κριτικάρει τη φιλοπαλαιστιανιακή ή μη παρουσία του. Αυτά έχουν ειπωθεί και αναμένεται να γραφτούν ακόμα περισσότερα στις επόμενες καλλιτεχνικές και επιχειρηματικές κινήσεις του.

Το σημαντικό στην ευρύτερη συζήτηση είναι το πώς μπορεί να διαβαστεί η παρουσία 120.000 ανθρώπων τόσο διαφορετικών μεταξύ τους σε μία hip hop συναυλία. Τί τους έκανε να περιμένουν online εννιά και δέκα ώρες για να βγάλουν αυτό το εισιτήριο. Για ένα καλλιτεχνικό event που, βέβαια, δεν απέκλειε κανέναν και καμία λόγω τιμής εισιτηρίου, όπως τόσες και τόσες φορές έχει συμβεί σε αντίστοιχες μεγάλες συναυλίες.

Ποια, λοιπόν, είναι η κοινή συνισταμένη της κοπέλας που δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ για να βγάζει το νοίκι στο ημιυπόγειο στο Παγκράτι, του braindrainer που κόλλησε δύο μέρες τηλεργασία και ήρθε Σαββατοκύριακό στη χώρα του αποκλειστικά και μόνο για τη συναυλία, και του συνδεσμίτη από τα Δυτικά Προάστια, που παλεύει για το μεροκάματο έξω από τα “εικοσιτετράωρα” πάνω σε ένα μηχανάκι;

Χιλιάδες παρεμφερή παραδείγματα μπορούν να συνθέσουν το μωσαϊκό του κόσμου που άκουσε τον ΛΕΞ. Ένα μωσαϊκό που κατασκευάστηκε από τα κοινά βιώματα των συνεχιζόμενων κρίσεων. Κρίσης αξιών, οικονομικής, υγειονομικής και, πλέον και στεγαστικής.

Τα παιδιά της κρίσης, τα παιδιά των παιδιών της μεταπολίτευσης. Των φοιτητών στα Δεκεμβριανά του 2008, των νέων εργαζομένων στην οικονομική κρίση, αυτών που έφυγαν από την Ελλάδα για κάτι καλύτερο, αυτών που αυταπατήθηκαν με την ελπίδα που ερχόταν, των μαθητών που τελείωσαν το σχολείο απομονωμένοι στο σπίτι τους με covid -19, των σημερινών νέων που βλέπουν στα social media να ταξιδεύουν βόμβες πάνω από τα clubs σαν να μη συμβαίνει τίποτα, των νέων γονιών που ψάχνουν τριάρι στην Αθήνα σε φυσιολογική τιμή,  αυτών που περίμεναν μάταια μια κανονικότητα μακριά από τις πρακτικές που οδήγησαν στη χρεοκοπία.

Όλες αυτές οι ματαιώσεις, οι ανησυχίες και τα αδιέξοδα των ανθρώπων από 15 έως 45 χρονών δημιουργούν ένα ετερόκλητο μωσαϊκό που βλέπει, είτε την αβεβαιότητα και τη ρευστότητα για το μέλλον να μεγαλώνει, είτε τα χρόνια να περνούν και, κάπως, να χάνονται. Τα καλύτερά τους χρόνια, όταν έπρεπε να ταξιδεύουν, να ονειρεύονται, να είναι παραγωγικοί, να δημιουργήσουν την οικογένειά τους, να ζήσουν – νιώθουν απλά να επιβιώνουν.

Την ίδια στιγμή, νιώθουν την απογοήτευση και την απελπισία ως βασικό συστατικό της καθημερινότητάς τους, γιατί όταν ψάχνουν να βρουν από κάπου να πιαστούν για να ακουστούν και να εκφραστούν, το πολιτικό σύστημα, τα ΜΜΕ, τα θεσμικά όργανα, όλοι οι φορείς που θα έπρεπε και θα μπορούσαν να κάνουν κάτι για να αλλάξει η παρούσα κατάσταση προς το καλύτερο απλά αδυνατούν και αδιαφορούν.

Και αφού είναι πρόδηλο πως η κατάσταση αυτή είναι μη αναστρέψιμη και οδηγείται σε χειρότερα μονοπάτια, όπου τα αδιέξοδα με τον καιρό ολοένα και θα πυκνώνουν, όσο ο ΛΕΞ και ο επόμενος ΛΕΞ τραγουδάει για την κουλτούρα της “χειρότερης γενιάς”, για τα παιδιά των κρίσεων, τόσο θα ενώνει όλο και περισσότερο κόσμο.