Το είχαμε δει να περνά – κάτω από την επιφάνεια, διακριτικά – στην δημόσια συζήτηση, στα πλαίσια της αναφοράς στις συνιστώσες που «χτίζουν» κάθε φορά το ΑΕΠ: τον τελευταίο καιρό έχει εκτοξευθεί ο ρόλος των αποθεμάτων στον (μέχρι την μικρή συγκράτηση, β’ τριμηνο του 2025) γοργό ρυθμό ανάπτυξης/μεγέθυνσης. Που με περισσή υπερηφάνεια – ως σημαντικά ανώτερης του μέσου όρου ΕΕ/Ευρωζώνης –  διατυμπάνιζε η επίσημη ανάγνωση της πορείας  της Ελληνικής οικονομίας. Το είχε καταγράψει ο Νίκος Βέττας στα πλαίσια της παρουσίασης των 3μηνιαίων Εκθέσεων του ΙΟΒΕ. Τώρα ανέβασε τους τόνους ο Τάσος Γιαννίτσης, στα «ΝΕΑ», σχολιάζοντας την εκτίναξη των αποθεμάτων από 1,7% του ΑΕΠ (μέση τιμή 2020-22) σε 4,1% το 2024-25.

Βέβαια η παρακολούθηση των Εθνικών Λογαριασμών και των συνιστωσών του ΑΕΠ [παραγόμενο προϊόν συν υπηρεσίες συν φόροι μείον επιδοτήσεις, σύγκριση με το σκέλος της ζήτησης, ό,τι περισσεύει «αποθέματα»], προσωρινά στοιχεία, οριστικοποίηση με διορθώσεις – όθεν αυτή η συζήτηση – είναι απόκρυφη τέχνη. Άλλο τόσο εκείνη της παρακολούθησης της πορείας του χρέους, της χρηματοδότησης των ελλειμμάτων κοκ.  στο Δελτίο Δημοσίου Χρέους. Στο δεύτερο αυτό πεδίο, είχαμε εκφράσει από τις στήλες αυτές κάποιες απορίες για το κατά πόσον ευρηματικές μέθοδοι βασιζόμενες στην καταγραφή/διαχείριση του ενδοκυβερνητικού χρέους, με repos ή με αξιοποίηση προκαταβολών Ευρωπαϊκών προγραμμάτων τύπου NextGenEU, επιτρέπουν να διαμορφώνεται αξιόπιστη εικόνα.

Όμως τώρα-τώρα, μας περιήλθε στην προσοχή ένα μικρό απόσπασμα από την – πάντα ιδιαίτερη – συνέντευξη Τύπου της ΕΚΤ, με Κριστίν Λαγκάρντ/Λουίς ντε Γκίντος της 11ης Σεπτεμβρίου. Αυτές οι συνεντεύξεις Τύπου αποτελούν μικρά έργα τέχνης (κάπως σαν τα αυγά Faberge), με προσεκτικά κρυμμένες λεπτομέρειες, με υπαινικτικά σχήματα, συμπαραδηλώσεις, προβολές στο μέλλον, προειδοποιήσεις. (Σημειωτέον ότι στην ενορχήστρωση μετέχει τόσο η ηγεσία της ΕΚΤ, όσο και το ιδιαίτερα επίλεκτο σώμα δημοσιογράφων. Που γνωρίζουν βέβαια τα θέματα, γνωρίζουν και τα νήματα νομισματικής πολιτικής^. γνωρίζουν και αναλύουν/σχολιάζουν την ουσία).

Επωφελούμενη λοιπόν από ερώτηση που άγγιζε το ζήτημα των στατιστικών στοιχείων με βάση την οποία διαμορφώνονται οι ισορροπίες της νομισματικής πολιτικής, η Κριστίν Λαγκάρντ είπε: «Μέχρι στιγμής έχουμε την μεγάλη τύχη – και ελπίζω αυτό να συνεχισθεί – να διαθέτουμε στοιχεία των οποίων η ακεραιότητα δεν αμφισβητείται. Θεωρώ ότι η ακεραιότητα των στοιχείων που λαμβάνουμε από τις στατιστικές υπηρεσίες των Κρατών μελών  και τα οποία διαμορφώνονται συγκεντρωτικά (compiled) από την Eurostat – παρ’ όλη την τραυματική εμπειρία που ζήσαμε πριν κάποια χρόνια από την Ελλάδα, εμπειρία που πιστεύω ότι υπήρξε για όλους μας μάθημα – είναι πολύ ικανοποιητική. Πράγμα που όλοι μας θεωρούμε ιδιαίτερα σημαντικό».

Ακριβώς, λοιπόν, με δεδομένη την πικρή-έως-καταστροφική εμπειρία με τα Greek statistics, με επιπρόσθετα άσχημη την επίγευση της δικαστικής περιπέτειας του Ανδρέα Γεωργίου, δεν θα διανοείτο κανείς να ζήσει με ασυμφωνίες και ασάφειες σε επίπεδο στοιχείων. Ούτε να αποτελέσουν ποτέ πάλι θέμα ενδιαφέροντος για τα Ελληνικά πράγματα και για τις σχέσεις της Ελλάδας με τον έξω κόσμο. Κι αν «σχέσεις με τον έξω κόσμο» σημαίνει χειροκρότημα του Economist πέρσι, επιφυλακτικότητα των συνεδρίων Economist ή της Monde ή του Politico φέτος, το πράγμα αντέχεται. Αν όμως έχει να κάνει με EcoFin ή με ECB, άσε καλύτερα!

 Οπότε; Οπότε όσο πιο προληπτικά, όσο νωρίτερα, όσο πιο δημόσια δίνεται επεξήγηση – πειστική επεξήγηση – παραφωνιών καταγραφής, τόσο καλύτερα.