Ενάμιση χρόνο πριν από την εκπνοή της δεύτερης κυβερνητικής θητείας της ΝΔ με πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, το πολιτικό σκηνικό μοιάζει ολοένα και πιο εύθραυστο. Το πρώτο κόμμα (ΝΔ) έχει λιγότερο από 25% στην πρόθεση ψήφου − βρίσκεται δηλαδή πολύ μακριά από το ποσοστό που θα μπορούσε να του εξασφαλίσει μια τρίτη αυτοδύναμη κυβερνητική θητεία. Ταυτόχρονα, όμως, προηγείται του δεύτερου κόμματος (ΠΑΣΟΚ) με double score. Τουλάχιστον άλλα επτά έως οκτώ κόμματα διεκδικούν με σοβαρές πιθανότητες το 3% που εξασφαλίζει την είσοδο στη Βουλή, ενώ άλλα τρία ετοιμάζονται να μπουν στον εκλογικό στίβο όταν έρθει η ώρα της κάλπης. Τα δύο έχουν εμμέσως εξαγγελθεί (από τον Αντώνη Σαμαρά και τον Αλέξη Τσίπρα), ενώ παραμένει ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο δημιουργίας και τρίτου νέου κόμματος, από τη Μαρία Καρυστιανού.

Οι δημοσκοπήσεις ουσιαστικά δείχνουν το επικείμενο πολιτικό αδιέξοδο, το οποίο όμως τα κόμματα κάνουν πως δεν βλέπουν. Ο δημόσιος διάλογος θυμίζει διάλογο κωφών. Κάτι λέει ο ένας, άλλο ακούει ο άλλος, ακολουθεί… παρεξήγηση και έπειτα ξεκινούν οι παράλληλοι μονόλογοι που δεν τελειώνουν ποτέ. Τα παραδείγματα είναι πολλά, εντός και εκτός Βουλής. Το χειρότερο, όμως, είναι άλλο: όσο συνεχίζεται αυτός ο ιδιότυπος «διάλογος», τόσο περισσότερο μειώνεται το ενδιαφέρον του κοινού που τον παρακολουθεί. Με άλλα λόγια η ελληνική πολιτική τάξη μοιάζει να συνομιλεί ακατάπαυστα μόνη της και άνευ ουσίας, με ολοένα και μικρότερο ακροατήριο.

Τα ποσοστά των περισσότερων κομμάτων ακολουθούν καθοδική πορεία ή παρουσιάζουν προσωρινές αυξομειώσεις, χωρίς όμως να αλλάζει ο συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων. Αυτό που σταθερά ανεβαίνει είναι η λεγόμενη «γκρίζα ζώνη», δηλαδή το ποσοστό των αναποφάσιστων ψηφοφόρων. Εάν λάβει δε κανείς υπόψη και το γεγονός ότι στις τελευταίες εκλογές (ευρωεκλογές) σημειώθηκε ρεκόρ αποχής, είναι φανερό πλέον ότι μεγάλος αριθμός πολιτών κρατούν εμφανώς αποστάσεις από το υπάρχον πολιτικό σκηνικό.

Η αναζήτηση του καινούργιου δεν είναι κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά. Το έχουμε ζήσει σε αρκετές περιπτώσεις στο μεταπολιτευτικό μας παρελθόν. Σε άλλες πέτυχε −ως προς την αποδοχή που είχε από τους πολίτες− σε άλλες απεδείχθη μιας χρήσης, και σε άλλες δεν έφτασε ούτε μέχρι τις εκλογές. Το βέβαιο είναι ότι σήμερα βρισκόμαστε σε μια φάση που ο βαθμός ικανοποίησης από κυβέρνηση και αντιπολίτευση μειώνεται και το «καινούργιο» που εμφανίζεται στον ορίζοντα έρχεται από το παρελθόν. Ενδεικτικό το γεγονός ότι δύο πρώην πρωθυπουργοί ετοιμάζουν νέα κόμματα.

Πού οδηγούν όλα αυτά; Το πιθανότερο είναι σε ένα πολιτικό αδιέξοδο που θα προκύψει από τις επόμενες εκλογές. Ένα αδιέξοδο που θα δημιουργήσει την ανάγκη συνεννοήσεων και ενδεχομένως συναινέσεων που τώρα μοιάζουν δύσκολες ή και εντελώς απίθανες.