Το αστραπόβροντο από την συζήτηση για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών απορρόφησε το μεγαλύτερο μέρος από το όποιο ενδιαφέρον απομένει σ’ εκείνο που συνηθίσαμε να αποκαλούμε «πολιτική σκηνή». Ωστόσο, από τον χώρο της ευρύτερης Αντιπολίτευσης/της Κεντροαριστεράς δυο γεγονότα θα έπρεπε να καταγραφούν.

Το ένα ήταν η διοργάνωση του «Απέναντι στον Μητσοτάκη, ποιος;» από «Νέα Αριστερά»/Ε.Αχτσιόγλου, ΠΑΣΟΚ/Μ. Χριστοδουλάκη, ΣΥΡΙΖΑ/ Δ.Τεμπονέρα. το άλλο η αναγγελία της ίδρυσης του οικολογικού «Κόσμος» από τον μέχρι πρότινος ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρο Κόκκαλη, μαζί με Λευτέρη Παπαγιαννάκη και Μαρία Βασιλάκου (Αντιδήμαρχο Βιέννης, σημαντική φιγούρα της Οικολογίας στην Ευρώπη).

Ήταν μια παλιά Αμερικανική/Καναδέζικη διαφήμιση, της αλυσίδας χάμπουργκερ Wendy’s (δεκαετίας του ΄80): μαχόμενη με τους γίγαντες του φαστ-φουντ τύπου Mc Donald’s και Burger King και της εικόνας των σούπερ-χάμπουργκερ τους με το πλήθος υλικών και σαλτσών, η Wendy καλούσε τους καταναλωτές να διερωτηθούν «Where is the beef?»/ Πού είναι το βοδινό/το αληθινό περιεχόμενο του χάμπουργκερ;

Κάτι τέτοιο – με μια κάπως πικρή επίγευση – άφησε πίσω η αναζήτηση του «απέναντι στον Μητσοτάκη», κυρίως. Ενώ και η τοποθέτηση Αχτσιόγλου ανέφερε το «προηγείται η κοινωνική απεύθυνση, η ταξική απεύθυνση αντί για αόριστες αναφορές σε δημοκρατική παράταξη» μάλιστα με την πρόσθετη επισήμανση ότι ο πολιτικός χρόνος «δεν υπακούει στην λογική του ώριμου φρούτου», και η προσέγγιση Χριστοδουλάκη υπήρξε «δεν πρέπει ούτε το Κέντρο, ούτε η αξιοπρέπεια να χαριστεί στην Ν.Δ.» και μάλιστα με την προσθήκη ότι «η πολιτική δεν γίνεται να δομηθεί στην πολιτική του «αντι-», αλλά και η αναφορά Τεμπονέρα ήταν για «αγωνία της προοδευτικής βάσης [απέναντι] σε ένα ακραίο αντιδραστικό νεοφιλελεύθερο αφήγημα» με έκκληση για κοινωνική συμμετοχή και «πρόσθεση και όχι αφαίρεση δυνάμεων» – μολαταύτα κάτι, ο,τιδήποτε σαν περιεχόμενο δεν προδιαγράφηκε.

Για αυτό και το μόνο που μας έμεινε πίσω, από μια όχι αμελητέα πρωτοβουλία συμπόρευσης ήταν (α) η αυτεπιβράβευση του θεάτρου ΑΛΦΑ να έχει ξεχειλίσει κόσμο, και αρκετόν νέο κόσμο, (β) η επικοινωνιακή απόπειρα «κατάληψης» των εντυπώσεων από την εκτός προγράμματος κατάπλευση Στ. Κασσελάκη, κυρίως όμως (γ) η ανάδειξη Κυριάκου Μητσοτάκη σε φαινόμενο «κυριαρχίας» (ούτε οι Κυριακίστας της «Φρουράς» δεν θα το έθεταν έτσι…) που αναζητά το «ποιος» θα τοποθετηθεί απέναντι. Κάποιος επιτέλους! Φέρτε ένα όνομα στο προσκήνιο! Ας βρεθεί αντι-Μωϋσής!

Πού λοιπόν να βρεθεί και πώς να επιπλεύσει, σε τέτοιο φόντο, κάτι/ο,τιδήποτε σαν περιεχόμενο; Ποια εγκατάσταση των ανισοτήτων; Ποιο ρίζωμα της κοινωνίας του 1/3 και όχι πλέον των 2/3; Ποια φορολογική αδυναμία να στηριχθεί σε ένα κοινωνικό κράτος άξιο της ονομασίας του; Ποια επαναδιεκδίκηση μη-μονοδιάστατης εξωτερικής πολιτικής χωρίς την λογική follower; Ποια δημόσια Παιδεία αντί για ανάλωση στο όνειρο Χάρβαρντ; Ποιο ΕΣΥ, ίσκιος του εαυτού του; Ακόμη-ακόμη, ποια διεκδίκηση αύριο για τον αγροτικό κόσμο, πλην του σκαρφαλώματος στα τρακτέρ; – για να μείνουμε στο πνεύμα των καιρών!

Η εναγώνια αναζήτηση του «Ποιος», του αντιΜητσοτάκη, πάει να πνίξει κάθε ενδεχόμενη αναζήτηση περιεχομένου. Και είναι ασφαλώς βαρύτατη η διατύπωση (Γιάννη Πανούση) για «Πολύχρωμούς φαφλατάδες/ιδεαζήδες» σε κατάθεσή του σχετικά με το κλίμα στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Αλλά… ας προσεχθεί! Σε διαφορετική κλίμακα έντασης – άλλωστε εδώ επρόκειτο για ανακοίνωση ίδρυσης κόμματος από τον (ούτως ή άλλως χαμηλών τόνων) Πέτρο Κόκκαλη – η πρώτη παρουσία του «Κόσμου» στην μηντιακή ζούγκλα του σήμερα. Ενώ προδήλως εδώ περιεχόμενο υπάρχει – πόσο δομημένο; πόσο πειστικό; αυτή είναι άλλη ιστορία «υπό Ελληνικές συνθήκες» – πώς να αφεθεί να αναπνεύσει σε ένα κλίμα όπου όλη η προσοχή πηγαίνει στο «ποιος»;

Η Κεντροαριστερά απειλείται από την παραμέληση εκείνων που κάποτε ήταν το κεντρικό της asset (έτσι που τα μιλάμε πλέον τα Ελληνικά): περιεχόμενο/content.