Ο μίνι-ανασχηματισμός, «ανασχηματισμός Χρυσοχοΐδη» ή «διορθωτική κίνηση προκειμένου να ενισχυθεί η αποτελεσματικότητα του κυβερνητικού έργου» (το τελευταίο κατά τον – αναβαθμισθέντα – κυβερνητικό εκπρόσωπο, ήδη και υφυπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ Π. Μαρινάκη), ήδη έφυγε από την προσοχή των αδηφάγων Μέσων/της σκληρυμένης κοινής γνώμης. Αναμενόμενο. Έμεινε πίσω μια σειρά από ατάκες του τύπου: «θα το λέμε re-rotation, τώρα;», συν ένα καλόβολο «ας ονομασθεί το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη «Στου Μιχάλη», όπως γινόταν με τις παλιές ταβέρνες». Αλλά και ουσιαστική ανησυχία για το πού πηγαίνει τώρα, πλέον, η υπόθεση/η αίσθηση της ασφάλειας («του πολίτη» για να μείνουμε πιστοί στην επίσημη ονομασία του Υπουργείου).

Το πράγμα είναι σοβαρό. Πολύ-πολύ σοβαρότερο από το αν πέτυχε ή όχι η rotation – άποψή μας: μια χαρά πέτυχε, αν ήταν να δείξει στους υπουργούς πόσο αναλώσιμοι είναι, δηλαδή να αναδείξει τον Πρωθυπουργό σε μόνο κριτή της πολιτικής τους αξίας! – ή από το πότε/πώς έχασε ο δυστυχής Γιάννης Οικονόμου (και ο ακόμη δυστυχέστερος Κώστας Κατσαφάδος) την έξωθεν καλήν μαρτυρίαν μετά τον ατυχήσαντα / «καλά, εσύ έφυγες νωρίς» Νότη Μηταράκη και τον πολύ ουσιωδέστερο Τάκη Θεοδωρικάκο. 

Το πράγμα είναι σοβαρότερο και του πόσο στην Κυβέρνηση ανεβαίνει γνήσια ανησυχία για το ενδεχόμενο πολιτικό κόστος από την διευρυνόμενη αίσθηση ότι «το πράγμα ξεφεύγει/ξέφυγε με την εγκληματικότητα», με αιχμές την εκτός ελέγχου οπαδική βία, την παραβατικότητα ανηλίκων που εκτρέπεται σε ενδημική βία, καθώς και την επανεμφάνιση σκιών τρομοκρατικής επαναδραστηριοποίησης (με στόχο, ευθέως, την Αστυνομία). Η άλλη πλευρά του λόφου, δηλαδή η εικόνα της ίδιας της Αστυνομίας με την αδυναμία της να εξασφαλίσει αυτοέλεγχο στην χρήση βίας ιδίως κατά συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων-στόχων, δεν δείχνει να προβληματίζει. Πάντως η ακόμη πιο επικίνδυνη διάσταση, εκείνη της άρνησης «επίλεκτων» ομάδων να προσέλθουν σε υπηρεσία μετά τον φονικό τραυματισμό συναδέλφου τους από ναυτική φωτοβολίδα φαίνεται ότι υπήρξε εκείνο που αφύπνισε το κέντρο της Κυβέρνησης…

Όπως κι αν έχει το πράγμα, η αντιμετώπιση του ζητήματος της ασφάλειας –  για να πάμε στον πυρήνα – προϋποθέτει:

• Οργάνωση/δομές και λειτουργίες
• Πληροφόρηση και ροή της πληροφορίας
• Διαχείριση της καταστολής

Προϋποθέτει, ασφαλώς, και επικοινωνία. Πλην όμως, οι απόπειρες να υποκατασταθεί η επικοινωνία (και μάλιστα η επικοινωνία «αστυνομικής λογικής») στην θέση της ουσίας δίνει τραγελαφικά αποτελέσματα. Κάνει κακό. Απαξιώνει.

Η έλευση Χρυσοχοΐδη αποτελεί κάποιου είδους υπόσχεση ότι τουλάχιστον στο δεύτερο πεδίο, εκείνο της πληροφόρησης και της ροής της πληροφορίας (πού διαφέρουν τα δύο; θυμηθείτε όταν κατέβαιναν στην Αθήνα οι 102 Κροάτες Bad Blue Boys οπαδοί της Ντιναμό Ζάγκρεμπ πώς ο ένας υπεύθυνος «ενημέρωνε» τον άλλον, πλην η ενημέρωση δεν πήγαινε πουθενά), θα υπάρξει ένα μίνιμουμ συνειδητοποίησης. Ιδιαίτατα μάλιστα άμα βρισκόμαστε μπροστά σε νέα φάση εγχώριας τρομοκρατίας –  ακόμη περισσότερο αν κάποια στιγμή έχουμε spillover Μεσανατολικών, αληθινό πρόβλημα και όχι δήθεν συναγερμούς αξιοπιστίας ΚΥΠ – η εξασφάλιση ΚΑΙ αξιοποίηση πληροφορίας έχει καίρια σημασία. Η αστυνομική παράδοση της αναζήτησης σε λογική τυφλόμυγας, με βάση ασφαλίτικα στερεότυπα – θυμηθείτε που κάποτε ηγέτης της 17Ν ήταν ο Κώστας Λαλιώτης, αν μη ο Αντρέας, ή που τις προκηρύξεις έγραφε ο Βασίλης Βασιλικός ή ο Κώστας Βεργόπουλος! – κινδυνεύει να επανέλθει. Ο Χρυσοχοΐδης, λογικά, ξέρει να φυλάγεται απ’ αυτά.

Βαρύς και ο ρόλος της οργάνωσης της Αστυνομίας, δηλαδή της δημιουργίας δομών και της λειτουργίας των δομών αυτών στην πράξη/υπό πίεση. Εδώ διακρίνονται δυο επίπεδα: το κυρίως δομικό και το – σημερινό – λειτουργικό. Το δεύτερο το έχει άμεσα μπροστά του ο Μιχ. Χρυσοχοϊδης, με τις κρίσεις της ηγεσίας της ΕΛΑΣ εντός ημερών. Θέλει/δεν θέλει, οι επιλογές που θα γίνουν – ή η παράλειψή τους! – θα του χρεωθούν. Άμεσα, προσωπικά. Μην ξεχνούμε ότι η αλλαγή στον αρχηγό της ΕΛΑΣ, την τελευταία φορά, συνοδεύθηκε από βαρύτατες καταγγελίες του απερχόμενου (τότε) Κωνσταντίνου Σκούμα, ο οποίος δεν είχε καν συμπληρώσει χρόνο στην θέση του αρχηγού, περί «απογύμνωσης των Αστυνομικών τμημάτων και των μάχιμων υπηρεσιών» και περί (δικού του) «πολέμου με κυκλώματα κάθε είδους που λυμαίνονται τον κόπο των Ελλήνων και δρουν εις βάρος της κοινωνίας». Η ένταση των καταγγελιών εκείνων ήταν τόση/τέτοια, ώστε δεν έγινε καν αληθινή τελετή παραλαβής-παράδοσης προς τον (τότε υπαρχηγό) Λάζαρο Μαυρόπουλο – προς αποφυγήν περαιτέρω θορύβου. Ο Λ. Μαυρόπουλος μάλλον δεν ενόχλησε, ούτε όμως έλαμψε…

Το άλλο επίπεδο, εκείνο της δομικής οργάνωσης της ΕΛΑΣ, είναι μια πονεμένη ιστορία. Τον έχει απασχολήσει και στα προηγούμενα περάσματά του τον Μιχ. Χρυσοχοϊδη. Δεν αρκεί ούτε μια «σωστή»/μη-κουτσουρεμένη υπουργική θητεία για να προσεγγισθεί αποτελεσματικά. Ομως… μια αρχή ας γίνει, αλλά με αίσθηση  της ανάγκης επεξήγησης. Προς τα μέσα και προς την κοινωνία.

Και φθάνουμε, τώρα, στην διάσταση της καταστολής. Εκεί όπου το πράγμα πληγώνει, καθώς η διακράτηση του μονοπωλίου της βίας (από το Κράτος, προσοχή!, όχι από υπηρέτες του Κράτους…) αποτελεί μέγιστη ευθύνη. Εδώ, ο Χρυσοχοϊδης έχει ήδη την δική του κληρονομιά. Εν μέρει δυσάρεστη, με την απόλυτη αστοχία στην περίπτωση Ινδαρέ, όπου ανέχθηκε όχι μόνο την άθλια συμπεριφορά «τυφλής ωμής και αυθαίρετης βίας» της αστυνομίας κατά μιας οικογένειας στο Κουκάκι, σε απόπειρα εκκαθάρισης της διπλανής κατάληψης, σύμφωνα με την Εισαγγελία κατά την εκδίκαση της υπόθεση που πήγε να στηθεί εις βάρος Ινδαρέ, αλλά και την βάσει ψευδολογιών των αστυνομικών προσπάθεια «κάλυψης της παταγώδους αποτυχίας της επιχείρησης με εξιλαστήρια θύματα». Εν μέρει όμως θετική, καθώς η υπευθυνοποίηση των ομαδαρχών των σωμάτων αιχμής τύπου ΟΠΚΕ ή ΜΑΤ σε αρκετές περιπτώσεις απέδωσε – ιδίως εκεί όπου υπάρχει τριβή με το γενικό κοινό, όπως οι πορείες και διαδηλώσεις. (Εδώ να προσθέσουμε και κάτι που ίσως σοκάρει: ακόμη και στις αντιπαραθέσεις υπό πιο εύφλεκτες συνθήκες, υπάρχει πάντα η δυνατότητα συνεννόησης. Ανά την υφήλιο, αυτό. Απλώς… δεν περνάει καλά στην κοινή γνώμη, αυτή η διαπίστωση. Αλλά προλαμβάνει «το κακό»).

Εκεί που ούτε ο Χρυσοχοϊδης, ούτε κανένας δεν κατάφερε να κάνει ο,τιδήποτε είναι η «συνάντηση» των δυνάμεων καταστολής με (α) το μεγάλο έγκλημα, το οργανωμένο και όλο πιο διαβρωτικό και όχι σπάνια διασυνδεδεμένο με απολήξεις των δυνάμεων ασφαλείας, (β) των ιδιαίτερων πληθυσμών, όπως οι τσιγγάνικες κοινότητες – που η κοινωνία αρκείται να τις αποκαλεί με κοινωνική ορθότητα «Ρομά» και μετά τους ανακαλύπτει μόνον όταν ένας νεαρός συναντά αστυνομική σφαίρα κατά την καταδίωξη…

Με αυτά λοιπόν θα συναντηθεί – ήδη συναντάται – ο «νέος» υπουργός ΠροΠο. Ο οποίος, μην το ξεχνούμε/μην το ξεχάσει και ο ίδιος, τον Μάιο του 2021 είχε παραδώσει στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου «φάκελο με τα ονόματα τουλάχιστον 500 ποινικών οι οποίοι είχαν συλληφθεί και καταδικασθεί αλλά κυκλοφορούν ελεύθεροι». (Greek Mafia, με ονόματα και διευθύνσεις και οργανώσεις και διασυνδέσεις). Η συνέχεια αγνοείται. Θα συνεχίσει να αγνοείται;

Και τρία ακόμη, διόλου ασήμαντα, μέτωπα. Το πρώτο: η υπορρέουσα αντιπαλότητα Αστυνομίας με Δικαιοσύνη («εμείς τους συλλαμβάνουμε, εκείνοι τους αφήνουν ελεύθερους»): εδώ, δεν νοείται η πολιτική ηγεσία να μην περάσει το μήνυμα – που δεν μπορεί παρά να είναι ένα: η Δικαιοσύνη οδηγεί τα πράγματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι αρρυθμίες δεν πρέπει να επισημαίνονται και να αντιμετωπίζονται. Όμως η Δικαιοσύνη οδηγεί, οι δυνάμεις της Αστυνομίας κάνουν – απλώς – την δική τους δουλειά. Αλλά… την κάνουν!

Το δεύτερο: το φαινόμενο (στιγμές-στιγμές η μάστιγα) των συνδικαλιστών αστυνομικών που κηρύσσουν, περιφερόμενοι ανά τα φιλόξενα κανάλια, την δική τους εκδοχή του «Νόμος και Τάξη». Και προκαταλαμβάνουν την πολιτική ηγεσία, και πάνε να καθοδηγήσουν την δημόσια συζήτηση. Ασφαλώς ελεύθερη η συνδικαλιστική δράση και ελεύθερος ο δημόσιος λόγος. Όμως, κάποια όρια ας μην υπερβαίνοντα ελαφρά τη καρδία.

Το τρίτο: συμβολικού χαρακτήρα πολιτικές αποφάσεις όπως η αρκετά κωμική υπόθεση των ΟΠΠΙ/ «Πανεπιστημιακής Αστυνομίας», ή η απόπειρα θεσμοθέτησης άδειας για τις διαδηλώσεις και πορείες, όπως τις είδαμε να ξεφτίζουν στην επαφη με την πραγματικότητα, ας χρεώνονται στην συλλογική κυβερνητική δράση , με τον υπουργό ΠροΠο να αυτοπεριορίζεται στην προσπάθεια εφαρμογής. Πιο συγκεκριμένα, ας μην επιχειρείται να χτίζονται πολιτικές καριέρες πάνω σε τέτοιες επιπόλαιες προσπάθειες ικανοποίησης μιας παραζαλισμένης κοινής γνώμης.

Και ως υποσημείωση, μήπως κάποια στιγμή τερματισθεί η βαθιά υποκρισία της ονομασίας «Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη», όταν βλέπουμε στην πράξη ότι ούτε πολίτης (το πολύ-πολύ υπήκοος…) , ούτε προστασία (το πολύ-πολύ επίδειξη πρόθεσης για προστασία) υπάρχει στην εξίσωση. Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως έχουμε, και ας μην αφεθεί να παραπέμπει σε παλιές, λησμονημένες εποχές.