ΜΙΛΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΒΟΗΤΗ «ΣΥΝΟΧΗ» ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ – ΕΝΟΨΕΙ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΩΝ
- 27.03.24 10:17
Πλησίστιοι, λοιπόν, κατευθυνόμαστε προς τις κάλπες των Ευρωεκλογών. Και από παντού – ειδικά από τα προπύργια του Ευρωπαϊσμού – συγκεντρώνεται υλικό που να στηρίζει την εικόνα εγγύτητας της ΕΕ προς τους πολίτες «της». Ώστε να διεκδικήσει την προσέλευση στις κάλπες…
Έτσι πριν ένα μήνα (20 Φεβρουαρίου), δημοσιοποιήθηκε – με εξαιρετικά περιορισμένο ενδιαφέρον – Έκθεση «Επιτροπής Σοφών» που είχε παραγγελθεί από την Επιτροπή φον ντερ Λάιεν για αναστοχασμό επί της πολιτικής συνοχής. Αναγκαίο, λέει, «προκειμένου να εξασφαλισθεί η επιβίωση της ΕΕ», κατά μια μάλλον υπερβολική διατύπωση. Διαβάστε λίγο:
«Συμπερασματικά, η συνοχή δεν αποτελεί μόνον παροδική μόδα ή στόχο πολιτικής. Αποτυπώνει θεμελιώδεις αξίες της ΕΕ. Έχει ως αντικείμενο την εξασφάλιση ότι όλοι οι πολίτες της ΕΕ – όπου κι αν ζουν αυτοί – όχι μόνο θα ωφελούνται από την συλλογική ανάπτυξη και σταθερότητα, αλλά και ότι θα συμβάλλουν σε αυτήν. Η αξία της συνοχής έγκειται στην μετασχηματιστική της δύναμη και στην ικανότητά της να προωθεί μια αίσθηση κοινού ανήκειν, αλληλεγγύης και κοινού πεπρωμένου μεταξύ των διάφορων λαών και περιφερειών της ΕΕ. Η συνοχή αποτελεί την συγκολλητική ουσία που μας ενώνει, την ουσία εκείνη που δημιουργεί μια συμπεριληπτική Ευρώπη όπου κάθε πολίτης αισθάνεται ότι ανήκει και σχετίζεται με τους ευρύτερους φιλόδοξους στόχους [της ΕΕ]. Χωρίς την συνοχή, οι σύνδεσμοι του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος αρχίζουν να τρίζουν».
ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΖΩΝΤΑΝΗ ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ: ΠΕΝΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΙΟ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ EE
Οι αποφάσεις που θα λάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση στον τομέα της τεχνολογίας τα επόμενα πέντε…
Δείτε, τώρα, πώς «τα μεγάλα πνεύματα συναντώνται, τουλάχιστον σε επίπεδο περιγραφής». Στου Αλέκου Κρητικού το βιβλίο «Η Πολιτική Συνοχή της ΕΕ: η εξέλιξή της στις μεγάλες στιγμές της Ευρωπαϊκής ενοποίησης» (στα χρόνια Γρηγόρη Βάρφη κι εν συνεχεία στο Γραφείο Βάσως Παπανδρέου την παρακολούθησε να διαμορφώνεται ως πολιτική ή/και την έσπρωξε κι ο ίδιος) διαβάζουμε: «Μπορούμε όμως, σήμερα, που διανύουμε την έβδομη δεκαετία από την υπογραφή της Συνθήκης της Ρώμης, να ισχυρισθούμε ότι έχει επιτευχθεί η συνοχή της ευρύτερης Ενωμένης Ευρώπης, υπό ευρύτερη έννοια, ως δεσμού δηλαδή και συγκολλητικής ουσίας που συνδέει μεταξύ τους τα Κράτη-μέλη, τις Ευρωπαϊκές κοινωνίες, τους Ευρωπαίους πολίτες κάνοντάς τους να αισθάνονται ότι ανήκουν σ’ ένα σύνολο με κοινές αξίες, κοινά συμφέροντα και κοινούς στόχους; Ότι η επί δεκαετίες ενίσχυσή της, εκτός από αναγκαία, αποτελεί και ικανή συνθήκη για την επίτευξής της;».
Μετά την περιγραφή, μια απάντηση, ευγενικά αρνητική: «Αν κρίνουμε από τα φαινόμενα που ταλαιπώρησαν και συνεχίζουν να ταλαιπωρούν την ΕΕ (Brexit, άνοδος λαϊκισμού, αυταρχισμού και ακροδεξιάς, παραβίαση αρχών του κράτους δικαίου [ωχ! αυτό δικό μας], εκλογή θιασωτών της «ανελεύθερης» δημοκρατίας, αντιδιαμετρικές θέσεις στην αντιμετώπιση του προσφυγικού/μεταναστευτικού [πάλινώχ!] κλπ. , η απάντηση δύσκολα θα ήταν θετική».
Οπότε; Οπότε η έλξη της Ευρωκάλπης θα χρειαστεί να αποδειχθεί προεχόντως ιδεολογική (η Ευρώπη ως όνειρο), ή πάλι ως απόκρουση του φόβου/της ανησυχίας μάλλον, παρά ως αποτύπωση ενός κοινού ανήκειν, που επεδίωκε η πολιτική συνοχή.