Εκεί λοιπόν που το 2023 έφευγε με την συζήτηση για το άνοιγμα βασικών (συμβολικών και ουσιαστικών, συνάμα) μετώπων κυβερνητικής πολιτικής να ανακόπτεται ενόψει και Ευρωεκλογών – δηλαδή για να μην «χαθεί» μέρος του εκλογικού σώματος που στηρίζει την κυβερνητική πλειοψηφία, να μην γίνουν συγκρίσεις με το «41%» που είχε αναχθεί σε ιαχή πολιτικής επιβολής – βλέπουμε τώρα το ακριβώς αντίθετο: επιτάχυνση. 

Δίπλα στην προώθηση των ιδιωτικών ΑΕΙ (καλά! εντάξει, μη-κρατικών/μη κερδοσκοπικών) με συνταγματική παράκαμψη ή πάλι στο άνοιγμα δυνατότητας νόμιμης απασχόλησης σε παράτυπους μετανάστες, προκύπτει ότι θα έχουμε και άμεση εκκίνηση της συζήτησης για τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών (με σκιές/περιορισμούς στην τεκνοθεσία), διεύρυνση της νομοθέτησης επιστολικής ψήφου που ήταν για τις κοντινές Ευρωεκλογές και για τις εθνικές, μάλιστα και με γενίκευση στους εκτός Ελλάδος ψηφοφόρους, ακόμη-ακόμη και… προώθηση των κατεδαφίσεων αυθαιρέτων. Εκεί, δηλαδή, που εθεωρείτο ότι δρουν ανασχετικά τη μια οι αντιδράσεις της Εκκλησίας (γάμος ομόφυλων ζευγαριών/τεκνοθεσία), ή πάλιν οι αναστολές των συντηρητικότερων τμημάτων του πληθυσμού (μεταναστευτικό), ακόμη περισσότερο ο πυκνός ιστός των κατεστημένων συμφερόντων (τι κι αν δίνεται στην δημοσιότητα «κατάλογος 16 αυθαίρετων κτισμάτων στην Αττική, όταν αναστέλλεται απόφαση που έχει τελεσιδικήσει;), επιλέγεται η επίσπευση.

Έτσι που την έχουμε την συνήθεια στην δημόσια σκηνή της ύστερης Μεταπολίτευσης να στήνουμε σενάρια, δεν άργησε μάλιστα να αναδυθεί η φήμη ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης επείγεται να δοθεί προς τα έξω ισχυρό μεταρρυθμιστικό προφίλ της Κυβέρνησης επειδή ο ίδιος… ενδιαφέρεται για «πόστο στην Ευρωπαϊκή θεσμική αρχιτεκτονική». [Εδώ, έπεσε στην μέση και η γνωστοποίηση προθέσεων του Σαρλ Μισέλ, Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ότι προτίθεται να προσέλθει υποψήφιος/επικεφαλής λίστας στις Ευρωεκλογές των αρχών Ιουνίου, ανοίγοντας έτσι αιφνίδια και πρόωρα την συζήτηση για τις βασικές θέσεις στην «Ευρώπη»: Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ύπατος Εκπρόσωπος για την Εξωτερική Πολιτική, άντε και Εκτελεστικοί Αντιπρόεδροι της Επιτροπής… Υποτίθεται ότι στις επιλογές αυτές – που γίνονται σε επίπεδο Κορυφής – λαμβάνονται υπόψη οι ισορροπίες που αποτυπώνονται από τις Ευρωεκλογές, πάντως ότι οι διαδικασίες γίνονται με υψηλόφρονα πολιτική στάθμιση και όχι σε λογική αλογοπάζαρου πολιτικών ομάδων/εθνικών προτιμήσεων/διαρροών].

Και ως προς το πώς θα προχωρήσουν, τώρα-τώρα, οι μεταρρυθμιστικές αυτές πρωτοβουλίες που ούτως ή άλλως επιχειρείται να «χρωματίσουν» αποφασιστικά την δεύτερη Κυβερνητική θητεία Μητσοτάκη – το έθετε, άλλωστε, με την τοποθέτησή του και στο τεύχος Δεκεμβρίου/Ιανουαρίου της ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ –  είναι κάτι που θα δούμε τις αμέσως επόμενες εβδομάδες. Μάλιστα έχουμε την πρωτοτυπία να έχει λίγο-πολύ προεξαγγελθεί ότι π.χ. το μέτωπο του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών/ της τεκνοθεσίας – όπου υπήρξε πολύς λόγος περί κομματικής πειθαρχίας κατά την ψήφιση, πάντως για τους υπουργούς – θα ανοίξει μέσω συνέντευξης στην ΕΡΤ/στον Γιώργο Κουβαρά που αποτελεί ένα νέο στάδιο πολιτικής επικοινωνίας/ωρίμανσης του πολιτικού, μετά και την άνθιση της επικοινωνίας μέσω social media.

Εκείνο όμως που – θαρρούμε – έχει μεγαλύτερη σημασία, είναι η διαφαινόμενη τάση της Κυβέρνησης σε αυτήν την θητεία να επιλέγει την οδό της επεξήγησης. Προτού προχωρά σε επιμέρους επιλογές. Δείτε: στο ζήτημα του γάμου ομόφυλων ζευγαριών, ο Κυριάκος Μητσοτάκης συνειδητά ταυτίσθηκε με την διατύπωση «Πρώτα θα εξηγήσουμε τι θέλουμε και μετά θα μιλήσουμε για χρονοδιαγράμματα» ενώ στο μέτωπο της άδειας εργασίας σε παράτυπους μετανάστες ο ίδιος είπε – και μάλιστα ενώπιον της αρμόδιας για την Μετανάστευσης (Σουηδής) Επιτρόπου Υλβα Γιόχανσον: «να μην φοβόμαστε την λέξη ενσωμάτωση», πηγαίνοντας έτσι την συζήτηση πολύ πιο πέρα από το άμεσο ζήτημα, φθάνοντας δηλαδή στην ρίζα εκείνου που πάει να εγκατασταθεί σε μέρος του ελληνικού πληθυσμού – τον φόβο του άλλου/του ξένου.

Θα την δούμε με ανυπόκριτο ενδιαφέρον, αυτήν την ωρίμανση του πολιτικού που βρίσκεται εν εξελίξει μπροστά στα μάτια μας. Όμως, μια αναδρομή κάπου 30 χρόνια πίσω, επί Κυβερνήσεως Μητσοτάκη – Κωνσταντίνου: τότε, ήταν να προχωρήσουν/επιταχυνθούν οι ριζοσπαστικές (για την εποχή…) κινήσεις ιδιωτικοποιήσεων. Συμβάσεις παραχώρησης, κινητή τηλεφωνία, ΟΤΕ. Τότε, λοιπόν, με Τζαννή Τζαννετάκη και Στέφανο Μάνο στο πηδάλιο αλλά και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό σε άμεση εμπλοκή, είχε «ανέβει» η άποψη ότι σκόπιμο ήταν να ανοίξει συνειδητά ευρύτερα η δημόσια συζήτηση, με επεξήγηση και επιχειρηματολόγηση και όλα τα συναφή. Τελικά… επεκράτησε μια άποψη υπέρ της κατά μέτωπον προώθησης των αλλαγών «και η κοινή γνώμη θα ακολουθήσει».

 Δεν πήγε ακριβώς έτσι.