Το σύμπαν συνωμότησε για να μας προσγειώσει στα κυβικά μας – της Ελλάδας και του πολιτικού της συστήματος – όσο θα παρακολουθούμε τώρα την εξέλιξη και τις επιπτώσεις από την επιλογή Κώστα Τασούλα για διάδοχο της Κατερίνας Σακελλαροπούλου στην Προεδρία της Ελληνικής δημοκρατίας.

Γιατί το λέμε αυτό; Διότι η μεγάλη κίνηση της κατάπαυσης του πυρός στην Γάζα, όσο κι αν η δεύτερη φάση της συμφωνίας είναι εκείνη που θα καθορίσει το μέλλον , «πατάει κάτω» οτιδήποτε συμβαίνει στην δικιά μας άκρια του κόσμου. Ακόμη περισσότερο: πιστώνεται ευθέως η λαχανιασμένη αυτή έξοδος από την σφαγή της Γάζας στον επερχόμενο, υπό όρκιση Ντόναλντ Τραμπ , όχι στην υπό τελική αποδρομή κυβέρνηση Μπάϊντεν. 

Στην δε ορκωμοσία Τραμπ , εκλήθησαν να παραστούν οι μεγάλοι – ο Πρόεδρος Σι , για παράδειγμα (όσο κι κι αν δεν παρέστη, αντι’ αυτού ο ΥΠΕΞ Ουάνγκ Γι), από Ινδία ο ΥΠΕΞ Σουμπραχμαγιάν Τζεϊσανκάρ από Ιαπωνία ο ομόλογός του Τακέσι Ιβάγια) – από Ευρώπη περισσότερο Μελόνι πάντως όχι φον ντερ Λάϊεν ως φορέας της σωστής πλευράς της Ιστορίας, ενώ θα παρακολουθήσουμε με σασπένς την ισορροπία Ερντογάν – Νετανιάχου. 

Εν τω μεταξύ ας έχουμε πάντως καταγράψει για την δική μας γωνία και την πολυπαραγοντική αμυντική συμφωνία ΗΠΑ-Κύπρου (συμμετοχή στα προγράμματα EPA και FMS για αμυντικό υλικό), την στιγμή ακριβώς , που η επαπειλούμενη καταπάτηση της Κυπριακής ΑΟΖ από μιαν συμφωνία Τουρκίας/Συρίας έχει εγκατασταθεί στο προσκήνιο…

Σ’ αυτό λοιπόν το φόντο ας κινηθεί η αποτίμηση της αναδίπλωσης Μητσοτάκη σε μια λύση Κώστα Τασούλα για την Προεδρία. Αδιάφορη η στήριξη Σπαρτιατών , η μη- στήριξη Βερόπουλου και Νίκης – πάντως η στροφή προς τα δεξιοδεξιά είναι φανερή. Κλείσιμο μετώπων, ας το πούμε. Απομάκρυνση από τις κεντροδεξιές ολισθήσεις. Έμφαση στην σταθερότητα – όπου βέβαια η πολιτική σταθερότητα θεωρείται ότι περνά μέσα από το αδιατάρακτο της εσωκομματικής ηρεμίας. Αποτύπωση της πολιτικής ισορροπίας του ενός κυρίαρχου κόμματος, ενός λαχανιασμένου δεύτερου, τριών ισοϋψών στην συνέχεια (αν κοιτάξει κανείς αριστερότερα) συν ενός ανερχόμενο δεξιότερου φάσματος. Ο καθείς/η καθεμιά επιλέγει την προσφορότερη ερμηνεία.

Θα μας επιτραπεί να καταθέσουμε την εντύπωση ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης εν προκειμένω αποδεικνύεται προσεκτικός αναγνώστης του Χαρούκι Μουρακάμι: «Το βαθύ ποτάμι κυλάει ήρεμα». Είναι κι αυτή μια εκδοχή/αναζήτηση της σταθερότητας, με τα μάτια στραμμένα προς τα μέσα! Άλλωστε, το ερώτημα του ποιου είδους ΠτΔ θα ήταν καταλληλότερος σε στιγμές κρίσης π.χ. προκειμένου να διαχειριστεί σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών – θυμίζουμε: ο Προκόπης Παυλόπουλος διαχειρίστηκε το παρολίγον Grexit, ο Κάρολος Παπούλιας την αναζήτηση επικεφαλής Οικουμενικής που κατέληξε στον Λουκά Παπαδήμο… – καλύτερα να μην τίθεται. Αν μας προκύψει αυτή την φορά κρίση, θα ήταν τύπου Ιμίων-plus, οπότε «ας ξορκίζουμε το ενδεχόμενο» είναι η σιωπηρή απάντηση.