Η αναβίωση του «αντί-ΣΥΡΙΖΑ» μετώπου ήταν η πιο απρόσμενη εξέλιξη λίγους μήνες μετά τις εθνικές εκλογές κι ενώ υποτίθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ −υπό τη νέα ηγεσία του− επιχειρεί πολιτικό άνοιγμα προς το Κέντρο, ρίχνοντας γέφυρες προς το ΠΑΣΟΚ. Κι όμως, λίγες ώρες μετά τη συνάντηση Κασσελάκη-Ανδρουλάκη, μια τιμητική εκδήλωση για τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη ήταν αρκετή για να διαλυθούν, προς το παρόν τουλάχιστον, οι ψευδαισθήσεις ότι έχουμε εισέλθει σε νέα περίοδο, με διαφορετικά πολιτικά δεδομένα από αυτά που καθόρισαν το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών.

Η Άννα Διαμαντοπούλου οργάνωσε με το «Δίκτυο» την τιμητική εκδήλωση για τον πρώην πρωθυπουργό. Το ΠΑΣΟΚ και η (!) μητσοτατική ΝΔ ήταν παρόντες (με πρώτο τον ίδιο τον σημερινό πρωθυπουργό), αλλά η καρέκλα του Κασσελάκη στην πρώτη σειρά του αμφιθεάτρου του «Ελληνικού Κόσμου» έμεινε άδεια. Ως εδώ, όλα καλά κι αναμενόμενα. Όμως, ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε το πρωί της επόμενης μέρας να εξηγήσει στον ρεπόρτερ με την κάμερα της εκπομπής του Γιώργου Λιάγκα γιατί δεν πήγε στην εκδήλωση: «Τι δουλειά έχω εγώ με αυτούς που κατασπατάλησαν τα λεφτά του λαού;».

Μέχρι να κάνει αυτή τη δήλωση, ο Κασσελάκης ήταν ένα μεγάλο ερωτηματικό. Οι περισσότεροι αναρωτιούνταν πόσο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι, άραγε, αφού και μέσα στο ίδιο του το κόμμα δεν τον αναγνωρίζουν ως αυθεντικό εκφραστή τους, παρά το γεγονός ότι τον εξέλεξαν αρχηγό. Μετά τη δήλωσή του, που αιτιολογεί τον λόγο που δεν πήγε στην εκδήλωση για τον Σημίτη, οι απορίες λύθηκαν. Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι τόσο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και ο Παύλος Πολάκης.

Αν, όμως, είναι πράγματι τόσο ΣΥΡΙΖΑ, έπραξε σωστά που δεν πήγε στην εκδήλωση; Προφανώς ναι, και του αξίζουν θερμά συγχαρητήρια! Διότι απέδειξε, επιτέλους, ότι δικαιούται να ηγείται του ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον γνωρίσαμε επί σειρά ετών, όλο, δηλαδή, το διάστημα που ο σημερινός του πρόεδρος ζούσε στην Αμερική.

Τι ακριβώς εκφράζει ο Σημίτης, για το οποίο άξιζε να του αποδοθεί τιμή; Ποια είναι η παρακαταθήκη του, επίκαιρη και χρήσιμη σήμερα; Το βρίσκει κανείς στη σύντομη ομιλία του: «Υπάρχουν δύο λέξεις-κλειδιά, το σχέδιο και η συγκυρία. Δεν προχωράς χωρίς σχέδιο, χωρίς στόχο, χωρίς πρόγραμμα υλοποίησης. Προχωράς με τις ευρύτερες δυνατές συναινέσεις, αλλά συχνά κόντρα στο ρεύμα».

Αυτή η προσήλωση στο «σχέδιο» και η αποφασιστικότητα για υλοποίηση «κόντρα στο ρεύμα» είναι η πραγματική διαχωριστική γραμμή που ορίζει εδώ και πολλά χρόνια στη χώρα μας ποιος είναι από τη μια και ποιος από την άλλη πλευρά. Είναι η γραμμή ανάμεσα στην υπευθυνότητα και τον λαϊκισμό. Είναι ο λόγος για τον οποίο ο Σημίτης άξιζε να τιμηθεί σήμερα, μιας και συμβολίζει, τελικά, τη νίκη μιας πολιτικής κουλτούρας που θριάμβευσε σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις.

Η δήλωση του Κασσελάκη ήρθε να υπενθυμίσει ότι η διαχωριστική γραμμή είναι υπαρκτή και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιθυμεί να την καταργήσει, ούτε να την υπερβεί. Με αυτή τη γραμμή θα συνεχίσει να πορεύεται και να δίνει τη μάχη του. Μέχρι τέλους!