Μπορεί να βαρύνεται από το γεγονός της ανάδειξής του με μόνες τις ψήφους της (μονοκομματικής, Ν.Δ. της νοοτροπίας «41τακατό») Κυβέρνησης, όμως καθώς η επιλογή του να αναφερθεί στις προοπτικές των επόμενων εκλογών και την (πολυύμνητη, σχεδόν τοτεμική) σταθερότητα τού έφερε κεραυνούς από κάθε κατεύθυνση… μάλλον κάτι σωστό θα έκανε! Ο λόγος για τον ΠτΔ Κώστα Τασούλα και τις εκμυστηρεύσεις του στο «ΒΗΜΑ», και δη στον ιδιαίτερης βαρύτητας Αντώνη Καρακούση (με τον οποίο διατηρεί από παλιά στενή σχέση εκτίμησης) για την διαταρακτική προοπτική να μην προκύψει από τις επερχόμενες εκλογές εύκολη/αυτονόητη λύση σχηματισμού Κυβέρνησης.

Έβγαλαν λοιπόν όλοι και ξεσκόνισαν το άρθρο 37 του Συντάγματος, με την (Καραμανλικής λογικής…) υπερρύθμιση της διαδικασίας σχηματισμού Κυβέρνησης^. με τις διερευνητικές εντολές που δίνονται κατά την σειρά επιτυχίας στις (πρώτες) κάλπες^. με το ασφυκτικό τριήμερο που έχει στην διάθεσή του ο εκάστοτε εντολοδόχος (καμιά συνεννόηση για συμμαχική Κυβέρνηση δεν προκάνει να πετύχει, κανενός είδους κοινό πρόγραμμα – έστω και χαρτοπετσέτας – δεν μπορεί να γραφτεί) ^. με τον ρόλο/τελευταίο λόγο του ΠτΔ να προσπαθήσει να πείσει, στα πλαίσια Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών για σχήμα συναινετικού σχηματισμού Κυβέρνησης. Αλλιώς, νέες κάλπες^. κι αν δεν γίνεται να διεξαχθούν από πολιτικό σχήμα, τότε τα ηνία σε Πρόεδρο Ανωτάτου Δικαστηρίου. Και – αν πάλι η διαδικασία αστοχήσει: Ιούνιος 1989/Νοέμβριος 1989/Απρίλιος 1990, αλλά με ενδιάμεσα διευρυμένα-οικουμενικά σχήματα για να γίνει η δίκη των Κοσκωτικών/αποκαθήλωση Ανδρέα Παπανδρέου – και πάλιν κάλπες. Μέχρι να σταθεί στα πόδια του σχήμα διακυβέρνησης.

Το καημένο όμως το άρθρο 37 Σ δείχνει προς ευθύνη του Προέδρου της Δημοκρατίας (τον οποίο κακώς πλην χαρακτηριστικά αποκαλούμε «Ανώτατο Άρχοντα», αναμνήσεις βασιλικού θεσμού: άλλωστε γι αυτό το Σύνταγμα ορίζει με σχεδόν συμβολαιογραφική διεξοδικότητα την ανάθεση των εντολών σχηματισμού Κυβέρνησης, ώστε να μην μπορεί να καλείται ο όποιος «κηπουρός») να επιδιώκει τον σχηματισμό συναινέσεων. «Ο ΠτΔ καλεί τους αρχηγούς των κομμάτων και, αν επιβεβαιωθεί η αδυναμία σχηματισμού Κυβέρνησης που να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής» πορευόμαστε προς νέες κάλπες. Το Σύνταγμα, που όλοι επικαλούνται και υπολήπτονται – κατά το δοκούν, όμως – δεν αφήνει να φανεί ότι μόνη ευχέρεια του Προέδρου είναι να καλεί τους αρχηγούς των κομμάτων (σε περίπτωση κρίσεως εσωκομματικής, οι μηχανισμοί ανάδειξης των συμμετεχόντων ανήκουν στα ίδια τα κόμματα, π.χ. σε περίπτωση αμφισβήτησης της ηγεσίας τους) και να αποφασίζει αν θα τους προφέρει πορτοκαλάδα, σουμάδα ή τσίπουρο. Η ίδια η διατύπωση του 37Σ και το πνεύμα του Συντάγματος ωθεί σε αναζήτηση συναίνεσης. Αποτελεί ξεστράτισμα η ινδαλματοποίηση των μονοκομματικών Κυβερνήσεων, η τοτεμική προσκύνηση της αυτοδυναμίας. Με ένα στοιχείο στα όρια του ρατσισμού («δεν είναι τα πράγματα αυτά για την Ελλάδα/για τους Έλληνες»).

Ο ίδιος ο Κώστας Τασούλας, εκτός από μια Βαλκανικού τύπου αίσθηση Αγγλοσαξωνικού χιούμορ – το είδαμε με την ανταλλαγή αβροτήτων περί τις οικογενειακές επιλογές της Κιμπερλι Γκίλφοϊλ κατά την επίδοση των διαπιστευτηρίων της πρέσβεως των ΗΠΑ… – θεωρεί τον εαυτό του γνώστη των στροφών της Ελληνικής ιστορίας. Έτσι, για παράδειγμα, όταν είχε κηρύξει την έναρξη των εργασιών της (κακότυχης, και λόγω πανδημίας και λόγω μονοπώλησης από την Κυβέρνηση) Επιτροπής για τα 200 χρόνια από την Εθνεγερσία, είχε επισημάνει επεισόδιο από συντακτική Συνέλευση (της Τροιζήνας), όπως το αφηγείται/ανασύρει ο Θανάσης Πετσάλης-Διομήδης (στον «Ελληνικό Όρθρο»):

Καταφθάνουν οι πληρεξούσιοι, αγκαλιάζονται, κάποιοι κλαίνε από συγκίνηση, συνεδριάζουν κάτω από τα δέντρα. Παραπέρα, κάτω από άλλα δέντρα, ομαδοποιούνται σε ακολουθίες/φρουρές του καθενός: και παρατηρεί ο Θ. Πετσάλης ότι λιγότερο φρουρούσαν τους κοτζαμπάσηδες και οπλαρχηγούς από τον Τούρκο, πολύ περισσότερο από ενδεχόμενη έκρηξη ανάμεσά τους….

Διακόσια τόσα χρόνια αργότερα, θα μπορούσε κανείς να ελπίζει ότι δεν θα ήταν αναγκαίο να κυριαρχεί η εχθροπάθεια. Και ο αρνητικός εξαιρετισμός, που θέλει την Ελλάδα να μην μπορεί να κυβερνηθεί παρά με αυτοδυναμίες, να έχει πάει λίγο πιο πίσω. Οπότε – αν κάτι τέτοιο ίσχυε – δεν θα χρειαζόταν τώρα ο Κ. Τασούλας να αμύνεται προς πάσαν κατεύθυνση: ότι, δηλαδή επιχειρεί να πιέσει εκ των προτέρων τους ψηφοφόρους –  πάντως στις θεωρούμενες βέβαιες δεύτερες κάλπες – να επιλέξουν «σταθερότητα», ή αντιθέτως ότι πιέζει το δεύτερο κόμμα να σπεύσει να συμπαραταχθεί με το πρώτο για να μην ξεπουπουλιαστεί, ή πάλιν ότι καλεί την μη-δεξιά αντιπολίτευση να το ξανασκεφθεί να μην πολυδιασπασθεί για πάντα… 

Αλλά να υπηρετήσει το πνεύμα, πάντως, του Συντάγματος: να εξασφαλισθεί η σωστότερη αποτύπωση της λαϊκής κυριαρχίας – ακόμη κι αν λειτουργεί η νομοθετημένη στρέβλωση του μπόνους  εδρών, αν/όσο ξαναλειτουργήσει