Αφορμή έδωσε η «ανάγκη» να συμμαζευτούν οι πράσινοι/οικολογικοί σχεδιασμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Που, αφού υπεριδεολογήθηκαν και πήγαν να θεωρηθούν κεντρικό στοιχείο της Ευρωπαϊκής ταυτότητας, ήρθαν σε επαφή με πρακτικές πτυχές της οικονομικής ζωής – από το υπερβολικό βάρος του reporting των Ευρωπαϊκών επιχειρήσεων μέχρι την όχι-πάντα-βουβή εναντίωση των αγροτών στην Πράσινη Συμφωνία – και άρχισαν να αναδιπλώνονται. Εσπευσμένα.

Έτσι, έφθασαν στο ΕυρωΚοινοβούλιο να ψηφίζουν μαζί η μεγάλη/μεγαλύτερη Πολιτική Ομάδα των Χριστιανοδημοκρατών (ΕΛΚ – εκεί συντάσσεται η δική μας Ν.Δ.) με τους Ακροδεξιούς σχηματισμούς των Πατριωτών (εδώ η Αφροδίτη Λατινοπούλου) και της Ευρώπης Κυρίαρχων Εθνών – ενώ κατά περίπτωση στήριζαν οι (δεξιότεροι του ΕΛΚ) Συντηρητικοί και Μεταρρυθμιστές (εδώ βρίσκει κανείς την Ελληνική Λύση). Θα ήταν γραφικό, αν δεν ήταν πολιτικά τραυματιστικό, να παρατηρεί κανείς τους – παραδοσιακά συμμάχους του ΕΛΚ στο ΕυρωΚοινοβούλιο – Σοσιαλδημοκράτες (S&D), τους Φιλελευθέρους/Μακρονιστές (Renew) και τους Πράσινους να διαμαρτύρονται. Πλην όμως να συνεχίζουν να επιθυμούν να κρατήσουν όρθια την «παλιά, καλή», συμμαχία. «Από αίσθημα ευθύνης θα συνεχίσουμε να βοηθούμε το ΕΛΚ» ήταν η αρκετά αξιοδάκρυτη διατύπωση της ηγεσίας των Σοσιαλδημοκρατών. Η περιγραφή των «Τριών» ως απατημένης συζύγου που όμως παραμένει με τον μουρντάρη σύζυγο (τους Χριστιανοδημοκράτες) ο οποίος περιφέρεται με την νεαρά ερωμένη (την Ακροδεξιά) ήταν πιο ζωηρή…

Στην δική μας, Ελληνική/Ανατολικο-Μεσογειακή πραγματικότητα, η κυβερνώσα Ν.Δ. θα εδικαιούτο να πει ότι – ενσωματώνοντας στάσεις και πρόσωπα από τα δεξιότερά της: εύκολα θα έλεγε κανείς «του πρώην ΛΑ.Ο.Σ.» – έχει αποσβέσει νωρίτερα και απλούστερα την Δεξιοδεξιά στροφή. ιδίως έτσι που συνδυάστηκε με κεντροδεξιές εισροές του πάλαι ποτέ Εκσυγχρονισμού. Δεν είναι όμως τόσο απλό το πράγμα: το βλέπουμε με την έκπτωση της λειτουργίας των θεσμικών αντιβάρων, με την κανονικοποίηση των παρακολουθήσεων/ «επισυνδέσεων», με τον ποινικό λαϊκισμό σε πλήρη εξέλιξη, αλλά… πολιτικά φαίνεται ότι αυτά πουλάνε. (Η συνολική Αντιπολίτευση διαμαρτύρεται κάθε τόσο, αλλά λιγάκι… θυμίζει την ατμόσφαιρα ΕυρωΚοινοβουλίου την οποία μόλις είδαμε).

Αν όμως στραφεί κανείς στα ευρήματα της μελέτης του – πολύτιμου! – «Σημείου για την Μελέτη και την Αντιμετώπιση της Ακροδεξιάς», σε συνεργασία με την about people βλέπει, και δη σε σύγκριση με το καλοκαίρι του 2022, μια σημαντική/ανησυχητική ενίσχυση των ακροδεξιών τάσεων στην κοινωνία. Προσέξτε, δε: αυτή ενίσχυση προέρχεται κατά πολύ από κόσμο που δεν πιστεύει πλέον στην διάκριση/διαίρεση Αριστεράς-Δεξιάς.

Πάμε για μια προσέγγιση επιμέρους ευρημάτων. Ένα 55% των ερωτώμενων θεωρούν πως τα δικαιώματα των πολιτών «εμποδίζουν την Αστυνομία να κάνει την δουλειά της». Μετάφραση: στην σύγκριση ασφάλειας με ελευθερία, προτάσσεται ευθέως η πρώτη. Τα θεμελιώδη δικαιώματα και η προστασία τους υποχωρούν…

Επίσης, ενώ στον αυτοχαρακτηρισμό «Ακροδεξιός/-ά» προσχωρούν μόνο 1,9% των ερωτώμενων, ένα πολύ μεγαλύτερο 10,9% υιοθετεί σύμφωνα με την έρευνα 8-10 θέσεις/απόψεις που ανήκουν στον σκληρό ιδεολογικό πυρήνα του συντηρητισμού.  (Στα μέσα του 2022, δηλαδή πριν τις τελευταίες εκλογές, το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 7,5%). Ταυτόχρονα, στο πεδίο της μνήμης – που, ως γνωστόν, σβήνει με το πέρασμα του χρόνου! – η προτίμηση «σε ορισμένες περιπτώσεις» της δικτατορίας αντί της δημοκρατίας (στον γενικό πληθυσμό) φθάνει το 17,5% , έναντι ενός 15,6% του 2022. Επίσης, αναγνωρίζονται «καλές πλευρές» στο δικτατορικό καθεστώς της 21ης Απριλίου από 28,4% του γενικού πληθυσμού, αισθητά περισσότερο απ’ ότι το 2022 (23,5%).

Ειδικά, τώρα, μεταξύ των ψηφοφόρων της Δεξιάς η αμφισβήτηση του ότι η δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα ξεπερνά τους μισούς ερωτώμενους. ενώ «καλές πλευρές» στην Απριλιανή δικτατορία διακρίνει ένα 71,3%. Στο Κεντροδεξιό, πάλι, κοινό – και σε εκείνο που αρνείται την διάκριση Δεξιάς-Αριστεράς –  η μερικώς θετική αποτίμηση του Απριλιανού καθεστώτος αφορά ένα 40,9%…

Αυτού του τύπου οι τοποθετήσεις, άμα κατέβει κανείς στο συγκεκριμένο, βλέπει να διαμορφώνουν μια συνολική τάση (ακόμη και μεταξύ αυτοτοποθετούμενων στην Αριστερά…) να θεωρείται σήμερα ο αριθμός των μεταναστών «υπερβολικά μεγάλος» κατά 73,5%  – ενώ οι πρόσφυγες και μετανάστες από μουσουλμανικές χώρες θεωρούνται «απειλή για τον πολιτισμό και τις παραδόσεις μας» κατά 55,6%. Ένας στους τρεις θεωρεί ότι πρέπει να γίνονται επαναπροωθήσεις στην θάλασσα – ακόμη και με κίνδυνο απώλειας ανθρώπινης ζωής.  Μικρό ρήγμα, εδώ, με το 69% να δέχεται την απόδοση ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών και ένα 49,8% να δέχεται ότι οι μετανάστες προσφέρουν στην οικονομία και το Ασφαλιστικό.

Και οι τοποθετήσεις συνεχίζονται: με τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ Κοινότητας ή πάλιν την τάση απέναντι στην παραβατικότητα των Ρομά να σκληραίνει. Ενώ στο πεδίο της έμφυλης ισότητας, ναι μεν διατηρείται το ποσοστό όσων θεωρούν την «γυναικοκτονία» υπαρκτή έννοια (65,7%), πλην όμως ένα 22,5% διαφωνεί με την άποψη ότι το κίνημα #metoo συνέβαλε στην αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών. Ένα 36,2% θεωρεί το ο πρώτος ρόλος της γυναίκας πρέπει να είναι εκείνος της μητέρας.

Δεν είναι απλή υπόθεση – καθόλου – η άνοδος όχι απλώς της Ακροδεξιάς, αλλά των υπερσυντηρητικών/ακροδεξιών αντανακλαστικών.