Είναι βέβαια πιθανό να αποδειχθεί βραχύβια η μεταστροφή της κοινής γνώμης, πλην όμως στο πρόσφατο παρελθόν υπάρχει και το αντίθετο παράδειγμα. Ο λόγος για τους σεισμούς του 1999, τον Αυγούστου στην Κωνσταντινούπολη και τρεις εβδομάδες αργότερα στην Αθήνα.

Από την πρώτη στιγμή σωστικά συνεργεία από την Ελλάδα έσπευσαν να βοηθήσουν, κίνηση που επικροτούσε το τεύχος Σεπτεμβρίου της Οικονομικής, ενώ παράλληλα προειδοποιούσε προφητικά ότι πρέπει «να είμαστε πανέτοιμοι, (διότι τώρα δεν είμαστε), αν, ο μη γένοιτο, ο Εγκέλαδος – μετά το καταστροφικό πέρασμά του από την Τουρκία – ‘αποφασίσει’ να κινηθεί δυτικότερα…». Όταν δυστυχώς αυτό συνέβη, η τουρκική στάση ήταν εξίσου αλληλέγγυα, ενισχύοντας την συγκινησιακά φορτισμένη αρχική αντίδραση της κοινής γνώμης.

Έτσι μπόρεσε να ανατραπεί το εχθρικό κλίμα που καλλιεργήθηκε μετά το περιστατικό των Ιμίων και να οδηγηθούμε στη διπλωματία του “ζεϊμπέκικου” μετά από 18 μήνες, με τις ανταλλαγές επισκέψεων των υπουργών Εξωτερικών σε ιδιαίτερα φιλικό κλίμα. Ή, όπως έγραφε το επόμενος τεύχος (Οκτωβρίου 1999) της Οικονομικής, «Ουδέν κακόν αμιγές καλού».