Αν ένα μόνο μέτωπο υπήρχε για διαμόρφωση εκείνου που παλιότερα ονομαζόταν «εθνική συσπείρωση» γύρω από ένα καίριο ζήτημα, αυτό σήμερα θα ήταν η κινητοποίηση δημόσιας διπλωματίας γύρω από την νέα, επίσημη, διεθνώς κατατεθειμένη τουρκική στάση/απαίτηση για αναγνώριση της κρατικής οντότητας της Βόρειας Κύπρου. Εννοούμε συσπείρωση πολιτικών, ακαδημαϊκών, μηντιακών κοκ δυνάμεων, καθώς και δυνάμεων της χλωμής Κοινωνίας Πολιτών στην Ελλάδα του 2024-και-βλέπουμε.

Μην αυταπατώμεθα: η τοποθέτηση του Ρετζέπ Ταγιπ Ερντογάν – από βήματος Γενικής Συνέλευσης Ηνωμένων Εθνών – «καλώ την διεθνή κοινότητα να αναγνωρίσει την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου και να εγκαθιδρύσει πολιτικές, οικονομικές και διπλωματικές σχέσεις», όσο κι αν ήταν προεξαγγελμένη, αποτελεί αλλαγή πίστας. Ισως-ισως περισσότερο κι από τις σταθερές μεθοδεύσεις «Γαλάζιας Πατρίδας» από μέρους της Τουρκίας.

Ο Ερντογάν εισέπραξε ήδη την ευγνωμοσύνη του Τουρκοκύπριου ηγέτη Ερσιν Τατάρ (παρενθετικά: πόσοι άραγε σε Ελλάδα και Κύπρο θυμούνται το πέρασμα/την χαμένη ευκαιρία Μουσταφά Ακιντζή;): «Ευχαριστούμε τον Πρόεδρο Ερντογάν. Εκφράζω τον βαθύτατο σεβασμό και την ευγνωμοσύνη μου εκ μέρους [του Τουρκοκυπριακού λαού]». Μερίμνησε, δε, ο Τούρκος Πρόεδρος να ντύσει την άρνηση της ομοσπονδιακής λύσης και της διζωνικής-δικοινοτικής των Ψηφισμάτων του ΟΗΕ, τις θέσεις της ΕΕ κοκ με την αναφορά στα «50 χρόνια που έχουν περάσει [με] ειρήνη και σταθερότητα στην περιοχή, μετά την ειρηνευτική (sic) επέμβαση στην Κύπρο», και με έκκληση «να σταματήσει η απομόνωση των Τουρκοκυπρίων».

Τίποτε το καινούργιο; Τίποτε που να αντιστοιχεί στην ιστορική αλήθεια, βέβαια. Όμως καινούργια η τοποθέτηση του αιτήματος μπροστά στην παγκόσμια κοινή γνώμη – ανεπιφύλακτα. Πάντως πολιτική εναντίωση στην νέα διακηρυκτικότητα της Τουρκικής θέσης δεν είδαμε από Ελληνικής/Ελλαδικής πλευράς. Η 15λεπτη (αν βγάλει κανείς τον χρόνο διερμηνείας) συνάντηση Ερντογάν-Μητσοτάκη ήταν μη-συνάντηση , τουλάχιστον όσον αφορά την βόμβα του Τούρκου Προέδρου. «Το Κυπριακό στο ράφι» του Νταβός, χλωμαίνει συγκριτικά.

Όμως, το να περιοριστεί κανείς στην τωρινή στάση Μητσοτάκη, μια μη-στάση εντέλει, θα ήταν κοντόφθαλμο. Για να μην αφεθεί να αντηχεί ισχυρά (να resonate, μιας και πρέπει να μιλάμε την σωστή γλώσσα της εποχής) στο διεθνές σύστημα η Τουρκική θέση/έκκληση, θα χρειαζόταν άσκηση δημόσιας διπλωματίας. Άμεσης. Πυκνής. Έντονης. Με ό,τι διαθέτει η χώρα όχι μόνο σε διπλωματική εμβέλεια, σε Ευρωπαϊκή παρουσία κοκ, αλλά και σε κινητοποίηση μέσα στις συγγενείς πολιτικές ομάδες, σε ακαδημαϊκά, ερευνητικά κέντρα, σε μηντιακές πλατφόρμες. Με λογική ανοιχτής, δημόσιας διπλωματίας. Όθεν και ανάγκη εθνικής (ναι, εδώ δεν είναι προσχηματική η χρήση του όρου) συσπείρωσης. Άμα, δε, προκύψει στο βάθος του δρόμου αρχή πορείας προς Χάγη για οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών – με de facto εγκατάλειψη του δόγματος «μόνη διαφορά η υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ», τότε με αναζήτηση συσπείρωσης στο εσωτερικό θα είναι το απόλυτο προαπαιτούμενο.