Θα ήταν υπερβολή να μιλήσει κανείς για ολική επαναφορά του ΠΑΣΟΚ: μόνοι τους θέλησαν να θέσουντον πήχυ προσέλευσης στις εσωκομματικές κάλπες πολύ-πολύ ψηλότερα από τις 270.000 της προηγούμενης διεκδίκησης της ηγεσίας που ανέδειξε τον Νίκο Ανδρουλάκη πρόεδρο, μάλιστα η Άννα Διαμαντοπούλου ονειρεύτηκε και 400.000 (να θυμίζουν την προσέλευση στην κάλπη που ανέδειξε τον Κυριάκο Μητσοτάκη επικεφαλής της ΝΔ), οπότε μια χαρά οι 303.223 μέλη+φίλοι , αλλά τίποτε το απογειωτικό.

Πάντως… επαναφορά στο προσκήνιο της προσοχής υπήρξε. Σαφέστατα. Και η καμπάνια του δεύτερου γύρου, θα το τονώσει αυτό το ενδιαφέρον. Λογικό/αναμενόμενο. Αν, δε, στον δεύτερο γύρο διατηρηθεί κάτι από το κλίμα του πρώτου – δηλαδή ναι σε αιχμές, ναι σε κάποιες διαφοροποιήσεις, όμως όχι μαλλιοτράβηγμα ή εχθροπάθεια που καταλήγει με φλερτ προς το καταστρεπτικό στον εναπομένοντα ΣΥΡΙΖΑ – ίσως το ενδιαφέρον αυτό να βοηθήσει τους επόμενες μήνες ώστε η «δημοσκοπική» επαναφορά του ΠΑΣΟΚ να ριζώσει.

Βέβαια… ο Νίκος Ανδρουλάκης, πρώτος με διαφορά, βρέθηκε με αρκετές χιλιάδες ψήφους λιγότερες απ’ όσες έλαβε το 2021 (99.000 στον τότε α’ γύρο, 140.000 στον β’ γύρο – τώρα 89.288 στον α’ γύρο). Βέβαια… ο Χάρης Δούκας, Δήμαρχος Αθηναίων, βρέθηκε στην τρίτη θέση στην Α’ Αθηνών, με πρώτο τον Παύλο Γερουλάνο, δεύτερη την Άννα Διαμαντοπούλου.

Αφήνοντας λοιπόν κατά μέρος το πώς θα γίνει η μεταφορά ψήφων (για την ώρα, απεφεύχθη το αλογοπάζαρο συστάσεων των τεσσάρων υποψηφίων που δεν πέρασαν στον β’ γύρο: καλό, αυτό, για την όποια διάσταση πολιτικής), με τον Χ. Δούκα απλά να θυμίζει ότι στις δημοτικές εκλογές λειτούργησε πολυσυλλεκτικά, και μη γνωρίζοντας από τώρα πόσοι από τους 303.000 ψηφοφόρους του α’ γύρου θα κοπιάσουν στις κάλπες του β’ γύρου, το περιεχόμενο της επαναφοράς του ΠΑΣΟΚ/2024 θα κριθεί από δυο πράγματα:

Α) από το προς τα πού θα δείξουν οι δυο, Ανδρουλάκης/Δούκας, ότι βλέπουν να ισορροπεί το πάλαι ποτέ διαλάμψαν Κίνημα: Αριστερά/Κεντροαριστερά ή Κέντρο; (οι ρεαλισμοί Κεντροδεξιάς μάλλον δεν συγκίνησαν την Κυριακή 6/10) και

Β) τι από το Πρόγραμμα το οποίο έχει διαμορφώσει και συνεχίζει να διαθέτει το ΠΑΣΟΚ από την εποχή, πάντως, της Ευρωκάλπης θα το αγαπήσει η ίδια του η ηγεσία. Σπανίως τόσο διεξοδικό πρόγραμμα – από αντιμετώπιση της στέγης ή προσέγγιση της ακρίβειας μέχρι αναβίωση του ΕΣΥ – είχε τόση λίγη απήχηση στα ίδια τα …. ηγετικά κλιμάκια του κόμματος.

Η αλήθεια είναι ότι το (β) δύσκολα «περνάει» σε εσωκομματικές εκλογές. Όμως, αρέσει/δεν αρέσει, θα επικαθορίσει την αυριανή/μεθαυριανή αντιπαράθεση με την υποχωρούσα απήχηση της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, όσο το δεξιο-δεξιά ποντάρισμά της δοκιμάζεται. Η αλήθεια επίσης είναι ότι το (α) δεν είναι του συρμού στην τωρινή επικοινωνιοκρατούμενη δημόσια σφαίρα. Ωστόσο, σιγά-σιγά, η διάκριση δεξιών-αριστερών αντανακλαστικών ξαναπαίζει στην κοινή γνώμη. Αν μη τι άλλο υπό την έννοια της μη-περιφρόνησης προς το λαϊκό στοιχείο, που παλιότερα ταυτιζόταν από την στράτευση στα Αριστερά απέναντι στον ανυπόκριτο πατερναλιστικό ελιτισμό μιας Ελληνικού τύπου Κεντροδεξιάς.

Μένουν δυο πεδία, που να δούμε πώς οι Ανδρουλάκης-Δούκας θα κατορθώσουν να βολέψουν στα κάποια εικοσιτετράωρα καμπάνιας, στο (ελπίζουμε!) ντιμπέιτ τους και στην προσέλκυση του ενδιαφέροντος του μηντιακού μας κόσμου. Το πρώτο είναι ζόρικο, με δεδομένη την ρίζα πατριωτικού ΠΑΣΟΚ: διαφαινόμενη θέση στα ΕλληνοΤουρκικά. Αυτό, στοιχηματίζουμε, θα το αποφύγουν οι δυο όσοι θα το κατορθώσουν.

Το δεύτερο είναι η έκταση/προθυμία/διστακτικότητα προσέλευσης στην αυριανή συζήτηση περί ευρύτερου μετώπου ΚεντροΑριστεράς. Δηλαδή περί συστράτευσης εναλλακτικής στην σημερινή κυβερνητική. Πέρα από τις τελετουργικές αναφορές περί αυτονομίας του ΠΑΣΟΚ, εδώ  θα κριθεί πολύ μεγάλο μέρος της πορείας ΜΕΤΑ τον β’ γύρο της εσωκομματικής εκλογής και ΜΕΤΑ την κατάληξη της χαρωπής/πικρής αυτοανατίναξης του ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως… μεσολαβεί η Κυριακή 13/10, όπως και να το κάνουμε.