Πολύ μελάνι έχει ήδη χυθεί και τα πλήκτρα έχουν πάρει εσχάτως φωτιά, με αφορμή την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από το βουλευτικό αξίωμα, προκειμένου να ενεργοποιηθεί πολιτικά. Πέραν του οξύμωρου «διαδικαστικού» σχήματος (παραίτηση από τη Βουλή ενός πρώην πρωθυπουργού με κίνητρο την ανάληψη δυναμικής πολιτικής δράσης, γεγονός που συμβαίνει για πρώτη φορά στα κοινοβουλευτικά χρονικά της μεταπολίτευσης), υπάρχει κι ένα πολιτικώς οξύμωρο που επίσης δεν έχει προηγούμενο: ο Αλέξης Τσίπρας διεκδικεί να επιστρέψει σε πρωταγωνιστικό ρόλο όχι ως ο πολιτικός που ξέρουμε, αλλά… σαν κάποιος άλλος!

Ποιος είναι ο Τσίπρας που ξέρουμε: ένας πολιτικός που ξεκίνησε ως αριστερός ριζοσπάστης, κατάφερε να απογειώσει το μικρό του κόμμα φέρνοντάς το μέσα σε λίγα χρόνια στην πρώτη θέση, κυβέρνησε για ένα εξάμηνο μαζί με τον εκ δεξιών της ΝΔ Πάνο Καμμένο, κηρύσσοντας τον πόλεμο στους δανειστές, και εν συνεχεία κυβέρνησε για άλλα τρεισήμιση χρόνια πάλι με τον ίδιο κυβερνητικό εταίρο, εφαρμόζοντας το πρόγραμμα που επέβαλαν οι δανειστές. Έπειτα πέρασε στην αντιπολίτευση, όπου, παρά τις υποτιθέμενες προσπάθειές του, δεν κατάφερε να ανανεώσει το κόμμα του και γνώρισε πρωτοφανή συντριβή χάνοντας από τον Μητσοτάκη με διαφορά 23 ποσοστιαίων μονάδων. Η συνέχεια −πιο πρόσφατη− είναι γνωστή. Ο Τσίπρας παραιτήθηκε από την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ, τον διαδέχθηκε ο Κασσελάκης, τον οποίον επιχείρησε δύο φορές να καθαιρέσει − την πρώτη ανεπιτυχώς τον Φεβρουάριο του 2024 και τη δεύτερη επιτυχώς τον Σεπτέμβριο του 2024.

Σε όλη αυτή τη διαδρομή −από το μικρό κόμμα του 5% μέχρι το μεγάλο του 35% και το μεσαίο του 15% (που πήρε ο Κασσελάκης στις ευρωεκλογές)− ο Αλέξης Τσίπρας υπήρξε ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης μιας Αριστεράς νέου τύπου, που είχε μέτωπο απέναντι στην Κεντροδεξιά αλλά και στη Σοσιαλδημοκρατία, και ένιωθε άνετα να συνομιλεί, να συνεργάζεται και να υποδέχεται στελέχη προερχόμενα ακόμη και από τη Δεξιά − αρκεί να δει κανείς πόσα στελέχη των ΑΝΕΛ βρήκαν καταφύγιο και ψήφους στην κάλπη ως υποψήφιοι/ες του ΣΥΡΙΖΑ. 

Ο Αλέξης Τσίπρας, φτιαγμένος από ηγετική στόφα, είχε συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά: λαϊκός και ενίοτε λαϊκιστής, κοινωνικά ευαίσθητος, εθνικά ρεαλιστής (το έδειξε στις Πρέσπες) και πάντοτε συγκρουσιακός. Στο κόμμα του προκάλεσε πέντε διασπάσεις και όταν χρειάστηκε λόγω απλής αναλογικής να απευθυνθεί σε άλλες πολιτικές δυνάμεις, βρήκε πόρτες ερμητικά κλειστές, ειδικά από το ΠΑΣΟΚ και τους ψηφοφόρους του. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς με αυτά που είχαν προηγηθεί: συγκυβέρνηση με Καμμένο, βαριές κουβέντες κατά ηγετικών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, σκευωρία Νοβάρτις και τόσα άλλα που μεσολάβησαν τα τελευταία χρόνια με τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση ή αξιωματική αντιπολίτευση και το ΠΑΣΟΚ σκέτη… αντιπολίτευση! Ο πρώην πρωθυπουργός επιδιώκει τώρα να βάλει τέλος σε όλα αυτά και να διεκδικήσει τον ρόλο του πολιτικού που θα ανασυνθέσει τις λεγόμενες προοδευτικές δυνάμεις του τόπου. Διεκδικεί, δηλαδή, να του αναγνωριστεί ακριβώς ο αντίθετος ρόλος από αυτόν με τον οποίο αναδείχθηκε πρωταγωνιστής. Μέρος πλέον και ο ίδιος του πολιτικού κατεστημένου που ήρθε κάποτε να γκρεμίσει, φιλοδοξεί τώρα να γίνει αποδεκτός ξανά ως φορέας του «νέου», στο οποίο όμως συνειδητά αποφεύγει να δώσει συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο. Με άλλα λόγια ο Αλέξης Τσίπρας διεκδικεί μια carte blanche, για να γίνει ένας άλλος από αυτό που ήταν μέχρι χθες. Επιθυμεί να του πιστώσουμε μόνο την αναγνωρισιμότητά του και τις καλές προθέσεις, και να μην του χρεώσουμε τίποτα και κανέναν από τους πολλούς σκελετούς που κουβαλάει στην ντουλάπα του. Πολύ απλά: αν δεν θέλουμε Μητσοτάκη, θέλουμε κάτι άλλο από αυτό που είχαμε πριν τον Μητσάκη και ένεκα του οποίου φέραμε τον Μητσοτάκη; Φιλοδοξεί να μας το δώσει ο ίδιος ο Τσίπρας ο… rebranded ή αυτός ο άλλος που θα γίνει τώρα που παραιτήθηκε από βουλευτής! Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι, σαν Σκλάβοι πολιορκημένοι στο ομώνυμο ποίημα του Βάρναλη, οι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι στους οποίους απευθύνεται ίσως είναι αναπόφευκτο να αναλογιστούν: «Αχ πού ’σαι νιότη που ’δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!».